- Konu Sahibi goldenbutterfly
-
- #1
Merhabalar herkese, hemen konuya gireceğim.
3 yıllık mutlu bir evliliğim 45 günlük de dünyalar tatlısı bir kızım var. Eşimle planlı bir şekilde artık hazır olduğumuzu düşünerek çocuk sahibi olduk, en başta bunu belirteyim
Sorun şu ki 2-3 gündür inanılmaz derecede bunalmış durumdayım. 40ım çıkana kadar evde sürekli birileri vardı, annem kayınvalidem kız kardeşim dönüşümlü kalıyorlardı. Hepsiyle iyi anlaştığım için gayet güzel geçti ilk 40 gün. Kv şehir dışında yaşıyordu 10 gün kalıp gitti. Annem ve kardeşim de hasta olmuş 3 gündür gelemiyorlar. Yani kızımla ilk kez 3 gündür başbaşayız. Bunun normalde çok güzel geçmesi beklenirken bunu söylerken bile utanıyorum ama çok zorlandım. 2 gündür gaz problemi var. Uykuya geçemiyor bir türlü. Eşim işten gelene kadar harap olmuş oluyorum ve sonrasında direk eşime devrediyorum zaten. Gece de sürekli emmek istediği için yine iş bana düşüyor. Günde 8 saat uyumadan kendine gelemeyen ben 1-2 saatlik uykularla ayaktayım.
Bir de 27 yaşındayım ve bugüne kadar hiç evde durmadım üniversite bitti yüksek lisans sonra iş hayatı derken aralıksız hep okul-iş vardı. İlk kez bu kadar uzun süredir evdeyim. Havalar çok soğuk olduğu için dışarı da ha deyince çıkamıyoruz(1aylıkken grip atlattık çünkü)
Bugün oturdum ağladım artık, aklıma hiç istemediğim düşünceler geliyor, çocuktan önceki hayatım ne kadar dolu doluymuş diyorum, istemsiz özlüyorum o günleri, işe gittiğim halde sonrasında kendime bir sürü vakit kalıyordu, eşimle kaliteli vakit geçirmeyeli hatta sarılıp uyumayalı o kadar uzun zaman oldu ki(çünkü gece nöbetleşe ayaktayız). O her sabah zorla gittiğim işimi bile özledim. Böyle saçma sapan kendime bile zor itiraf ettiğim düşünceler geliyor aklıma. Sonra kızımın güzel yüzüne bakıp bunları düşündüğüm için ağlıyorum bir de.
40ımız çıkana kadar göğsümden taşan sütlerin 5-6 gündür azaldığını hissediyorum. O da ayrı bir sorun
Bir de etrafımdaki tüm anneler mükemmel mutlu ve evladıyla harika vakitler geçiriyor gibi geliyor, en azından öyle yansıtıyorlar. Bense neler düşünüyorum..
Sanırım lohusa depresyonuna lohusalık bittikten sonra girdim
Ne olur bana bu süreç geçici deyin, mutsuz bir anne olup mutsuz bir evlat yetiştirmek istemiyorum. O kadar kitaplar okudum, seminerlere gittim ama hayata geçirme noktasında sınıfta kaldım sanırım
İyi bir anne olamadığım için, bunları düşündüğüm için kendimden nefret ediyorum ama elimde değil. Kimseye de anlatamıyorum derdimi çünkü utanıyorum bu cümleleri kurmaya.
O yüzden sizlere anlatmaya karar verdim.
İyi bir anne olmak için, kafamdan bu düşünceleri silip atmak için ne yapmam gerekir? Lütfen fikir verin.
Teşekkürler şimdiden...
3 yıllık mutlu bir evliliğim 45 günlük de dünyalar tatlısı bir kızım var. Eşimle planlı bir şekilde artık hazır olduğumuzu düşünerek çocuk sahibi olduk, en başta bunu belirteyim
Sorun şu ki 2-3 gündür inanılmaz derecede bunalmış durumdayım. 40ım çıkana kadar evde sürekli birileri vardı, annem kayınvalidem kız kardeşim dönüşümlü kalıyorlardı. Hepsiyle iyi anlaştığım için gayet güzel geçti ilk 40 gün. Kv şehir dışında yaşıyordu 10 gün kalıp gitti. Annem ve kardeşim de hasta olmuş 3 gündür gelemiyorlar. Yani kızımla ilk kez 3 gündür başbaşayız. Bunun normalde çok güzel geçmesi beklenirken bunu söylerken bile utanıyorum ama çok zorlandım. 2 gündür gaz problemi var. Uykuya geçemiyor bir türlü. Eşim işten gelene kadar harap olmuş oluyorum ve sonrasında direk eşime devrediyorum zaten. Gece de sürekli emmek istediği için yine iş bana düşüyor. Günde 8 saat uyumadan kendine gelemeyen ben 1-2 saatlik uykularla ayaktayım.
Bir de 27 yaşındayım ve bugüne kadar hiç evde durmadım üniversite bitti yüksek lisans sonra iş hayatı derken aralıksız hep okul-iş vardı. İlk kez bu kadar uzun süredir evdeyim. Havalar çok soğuk olduğu için dışarı da ha deyince çıkamıyoruz(1aylıkken grip atlattık çünkü)
Bugün oturdum ağladım artık, aklıma hiç istemediğim düşünceler geliyor, çocuktan önceki hayatım ne kadar dolu doluymuş diyorum, istemsiz özlüyorum o günleri, işe gittiğim halde sonrasında kendime bir sürü vakit kalıyordu, eşimle kaliteli vakit geçirmeyeli hatta sarılıp uyumayalı o kadar uzun zaman oldu ki(çünkü gece nöbetleşe ayaktayız). O her sabah zorla gittiğim işimi bile özledim. Böyle saçma sapan kendime bile zor itiraf ettiğim düşünceler geliyor aklıma. Sonra kızımın güzel yüzüne bakıp bunları düşündüğüm için ağlıyorum bir de.
40ımız çıkana kadar göğsümden taşan sütlerin 5-6 gündür azaldığını hissediyorum. O da ayrı bir sorun
Bir de etrafımdaki tüm anneler mükemmel mutlu ve evladıyla harika vakitler geçiriyor gibi geliyor, en azından öyle yansıtıyorlar. Bense neler düşünüyorum..
Sanırım lohusa depresyonuna lohusalık bittikten sonra girdim
Ne olur bana bu süreç geçici deyin, mutsuz bir anne olup mutsuz bir evlat yetiştirmek istemiyorum. O kadar kitaplar okudum, seminerlere gittim ama hayata geçirme noktasında sınıfta kaldım sanırım
İyi bir anne olamadığım için, bunları düşündüğüm için kendimden nefret ediyorum ama elimde değil. Kimseye de anlatamıyorum derdimi çünkü utanıyorum bu cümleleri kurmaya.
O yüzden sizlere anlatmaya karar verdim.
İyi bir anne olmak için, kafamdan bu düşünceleri silip atmak için ne yapmam gerekir? Lütfen fikir verin.
Teşekkürler şimdiden...