- 18 Temmuz 2016
- 4.771
- 13.247
- 208
- Konu Sahibi hadibeyaaa
-
- #1
Aslinda sadece icimi dökmek icin yaziyorum. Sanirim kötü bir insanim ben. Etrafimda pek kimse yoktur sevenimde yoktur öyle.
Okul hayatimda bile bu böyleydi. Cok uzun süre dislandim, aileme anlattigimda ailem sen kavgacisin derdi hep. Genel olarak susabildigim kadar susan bir insanim ama benimde bi sinirim var ve yeterince haksizliga ugradigimda da tepkim birden cok oluyor galiba.
Meslek hayatimda da bu böyledir. Is yerinde arkadasliklar kuramadim hic, kursamda devam ettiremedim. Sadece tek bir kisiyle is yerinde tanisip arkadasligimi devam ettirebildim. Bir senedir yeni bir bölüme gectim, ve burdada istenmeyen kisi benim, buda ap acik belli ediliyor.
Esimin ailesi zaten hic bir zaman istemedi beni. Bunu acikca belli etmekden yada dile getirmekden de hic bir zaman cekinmediler. Esimde bana asik yada beni cok seven bir es degil acikcasi.
Genel olarak arkadasimda yok. Sadece bir kisi var devamli görüstügümüz. Oda eslerle beraberdir hep. Söyle bir tane arkadasim yok ki bi gidim bi cay icim yada bi sohbet edim.
Telefonum calmaz kimse aramaz yazmaz annem ve kardeslerim disinda.
neredeyse 10 senelik evliyim, otturdugum sehirde daha kimse kendiliginden kapimi calmadi. Ya ben davet ederim misafirleri yada misafir gitmek icin ben ararim.
Kizim daha cok babasina düskündür. Bisey isteyecegi zaman daha cok ondan ister. Benden cekinir. Hadi ona diyorum ki ben daha otoriterim, ben daha kuralciyim onu yine bir nebze normal karsiliyorum.
Cevremdekilere karsi hep sabirliyim aslinda, ne laf sokarim ne ignelerim, biri bana böyle bisey dese duyamazliga vururum. Eli bol bir insanim, kismam kimseden elimde bir ekmek olsa onuda paylasirim. Ama iste yinede kimse benimle bir baglanti kurmuyor, arkadaslik etmiyor.
Gercekden iyi biri olsaydim, Allahim bana sahip cikardi diye düsünüyorum, ama ne ise elimi atsam elimde kaliyo. Rabbim ikinci bir evladi bile nasip etmiyo, birinciye iyi bi anne olamadim ki ikinciyi nasip etsin. Isyan degil bi kesinlikle. Kendi kabahatim. Iyi bir insan olsaydim bunlari yasamazdim.
Okul hayatimda bile bu böyleydi. Cok uzun süre dislandim, aileme anlattigimda ailem sen kavgacisin derdi hep. Genel olarak susabildigim kadar susan bir insanim ama benimde bi sinirim var ve yeterince haksizliga ugradigimda da tepkim birden cok oluyor galiba.
Meslek hayatimda da bu böyledir. Is yerinde arkadasliklar kuramadim hic, kursamda devam ettiremedim. Sadece tek bir kisiyle is yerinde tanisip arkadasligimi devam ettirebildim. Bir senedir yeni bir bölüme gectim, ve burdada istenmeyen kisi benim, buda ap acik belli ediliyor.
Esimin ailesi zaten hic bir zaman istemedi beni. Bunu acikca belli etmekden yada dile getirmekden de hic bir zaman cekinmediler. Esimde bana asik yada beni cok seven bir es degil acikcasi.
Genel olarak arkadasimda yok. Sadece bir kisi var devamli görüstügümüz. Oda eslerle beraberdir hep. Söyle bir tane arkadasim yok ki bi gidim bi cay icim yada bi sohbet edim.
Telefonum calmaz kimse aramaz yazmaz annem ve kardeslerim disinda.
neredeyse 10 senelik evliyim, otturdugum sehirde daha kimse kendiliginden kapimi calmadi. Ya ben davet ederim misafirleri yada misafir gitmek icin ben ararim.
Kizim daha cok babasina düskündür. Bisey isteyecegi zaman daha cok ondan ister. Benden cekinir. Hadi ona diyorum ki ben daha otoriterim, ben daha kuralciyim onu yine bir nebze normal karsiliyorum.
Cevremdekilere karsi hep sabirliyim aslinda, ne laf sokarim ne ignelerim, biri bana böyle bisey dese duyamazliga vururum. Eli bol bir insanim, kismam kimseden elimde bir ekmek olsa onuda paylasirim. Ama iste yinede kimse benimle bir baglanti kurmuyor, arkadaslik etmiyor.
Gercekden iyi biri olsaydim, Allahim bana sahip cikardi diye düsünüyorum, ama ne ise elimi atsam elimde kaliyo. Rabbim ikinci bir evladi bile nasip etmiyo, birinciye iyi bi anne olamadim ki ikinciyi nasip etsin. Isyan degil bi kesinlikle. Kendi kabahatim. Iyi bir insan olsaydim bunlari yasamazdim.