Sanirim kötü bir insanim

yesil-gozlu .!.:

Yapmacik davranmayi bende hic sevmiyorum, kimseye yag cekemem, kimseye hakli olmadigi bi konuda sen haklisin demem. Fikrimi sorana oldugu gibi derim, ama yinede tatli dille kimseyi kirmadan.

Esim hep der, sen konustun mu 100 kiside olsa hepsi sana odaklanip agizlari acik seni dinlerler. Hangi ortama girersen gir, her ortama ayak uyduruyorsun, istersen herkesi kendine baglayabiliyorsun diye.

Genişletmek için tıkla...

ipeqbojuqu .!.:

Kotu biri olmak icin baskalarina zarar veriyor olmaniz gerekirdi siz kotu biri degilsiniz sadece sosyal yonunuz zayif.
Aileniz size sen kavgacisin diyormus bunu ciddiye alin cunku kimse negatif insanlarla vakit gecirmek istemez.
Bide dost kazanma sanati isimli kitabi tavsiye ederim.ben o kitaptan cok sey ogrenmistim.
Siz sevilecek biri olunda gerisi onlara kalmis..

Genişletmek için tıkla...

KaraTurna .!.:

Çokmu iyisiniz acaba. Gereksiz yere iyilik yapıyosanız korkuyordur insanlar. Malum iyiler pek hoş karşılanmıyo altında bi bit yeniği var deniyo!

Genişletmek için tıkla...

vanityfairr .!.:

Aynı şeyi düşündüm .

Genişletmek için tıkla...

yesil-gozlu .!.:

Aslinda sadece icimi dökmek icin yaziyorum. Sanirim kötü bir insanim ben. Etrafimda pek kimse yoktur sevenimde yoktur öyle.

Okul hayatimda bile bu böyleydi. Cok uzun süre dislandim, aileme anlattigimda ailem sen kavgacisin derdi hep. Genel olarak susabildigim kadar susan bir insanim ama benimde bi sinirim var ve yeterince haksizliga ugradigimda da tepkim birden cok oluyor galiba.

Meslek hayatimda da bu böyledir. Is yerinde arkadasliklar kuramadim hic, kursamda devam ettiremedim. Sadece tek bir kisiyle is yerinde tanisip arkadasligimi devam ettirebildim. Bir senedir yeni bir bölüme gectim, ve burdada istenmeyen kisi benim, buda ap acik belli ediliyor.

Esimin ailesi zaten hic bir zaman istemedi beni. Bunu acikca belli etmekden yada dile getirmekden de hic bir zaman cekinmediler. Esimde bana asik yada beni cok seven bir es degil acikcasi.

Genel olarak arkadasimda yok. Sadece bir kisi var devamli görüstügümüz. Oda eslerle beraberdir hep. Söyle bir tane arkadasim yok ki bi gidim bi cay icim yada bi sohbet edim.

Telefonum calmaz kimse aramaz yazmaz annem ve kardeslerim disinda.

neredeyse 10 senelik evliyim, otturdugum sehirde daha kimse kendiliginden kapimi calmadi. Ya ben davet ederim misafirleri yada misafir gitmek icin ben ararim.

Kizim daha cok babasina düskündür. Bisey isteyecegi zaman daha cok ondan ister. Benden cekinir. Hadi ona diyorum ki ben daha otoriterim, ben daha kuralciyim onu yine bir nebze normal karsiliyorum.

Cevremdekilere karsi hep sabirliyim aslinda, ne laf sokarim ne ignelerim, biri bana böyle bisey dese duyamazliga vururum. Eli bol bir insanim, kismam kimseden elimde bir ekmek olsa onuda paylasirim. Ama iste yinede kimse benimle bir baglanti kurmuyor, arkadaslik etmiyor.

Gercekden iyi biri olsaydim, Allahim bana sahip cikardi diye düsünüyorum, ama ne ise elimi atsam elimde kaliyo. Rabbim ikinci bir evladi bile nasip etmiyo, birinciye iyi bi anne olamadim ki ikinciyi nasip etsin. Isyan degil bi kesinlikle. Kendi kabahatim. Iyi bir insan olsaydim bunlari yasamazdim.

Genişletmek için tıkla...

Kahve Telvesi .!.:

Yurtdışında yaşıyorsunuz galiba, Türklerle degilde yabancılarla arkadaşlık kurun, buradaki Türklerin çogu kendini begenmiş, arkadaşınızın olmaması sizi kötü insan yapmaz, ailenizle mutlu olmaya bakın, sahte insanlarla dost olmaktan iyidir.Arkadaşa muhtacmış gibi bir hale girmeyin, zamanla olur umarım.

Genişletmek için tıkla...

yesil-gozlu .!.:

Aslinda sadece icimi dökmek icin yaziyorum. Sanirim kötü bir insanim ben. Etrafimda pek kimse yoktur sevenimde yoktur öyle.

Okul hayatimda bile bu böyleydi. Cok uzun süre dislandim, aileme anlattigimda ailem sen kavgacisin derdi hep. Genel olarak susabildigim kadar susan bir insanim ama benimde bi sinirim var ve yeterince haksizliga ugradigimda da tepkim birden cok oluyor galiba.

Meslek hayatimda da bu böyledir. Is yerinde arkadasliklar kuramadim hic, kursamda devam ettiremedim. Sadece tek bir kisiyle is yerinde tanisip arkadasligimi devam ettirebildim. Bir senedir yeni bir bölüme gectim, ve burdada istenmeyen kisi benim, buda ap acik belli ediliyor.

Esimin ailesi zaten hic bir zaman istemedi beni. Bunu acikca belli etmekden yada dile getirmekden de hic bir zaman cekinmediler. Esimde bana asik yada beni cok seven bir es degil acikcasi.

Genel olarak arkadasimda yok. Sadece bir kisi var devamli görüstügümüz. Oda eslerle beraberdir hep. Söyle bir tane arkadasim yok ki bi gidim bi cay icim yada bi sohbet edim.

Telefonum calmaz kimse aramaz yazmaz annem ve kardeslerim disinda.

neredeyse 10 senelik evliyim, otturdugum sehirde daha kimse kendiliginden kapimi calmadi. Ya ben davet ederim misafirleri yada misafir gitmek icin ben ararim.

Kizim daha cok babasina düskündür. Bisey isteyecegi zaman daha cok ondan ister. Benden cekinir. Hadi ona diyorum ki ben daha otoriterim, ben daha kuralciyim onu yine bir nebze normal karsiliyorum.

Cevremdekilere karsi hep sabirliyim aslinda, ne laf sokarim ne ignelerim, biri bana böyle bisey dese duyamazliga vururum. Eli bol bir insanim, kismam kimseden elimde bir ekmek olsa onuda paylasirim. Ama iste yinede kimse benimle bir baglanti kurmuyor, arkadaslik etmiyor.

Gercekden iyi biri olsaydim, Allahim bana sahip cikardi diye düsünüyorum, ama ne ise elimi atsam elimde kaliyo. Rabbim ikinci bir evladi bile nasip etmiyo, birinciye iyi bi anne olamadim ki ikinciyi nasip etsin. Isyan degil bi kesinlikle. Kendi kabahatim. Iyi bir insan olsaydim bunlari yasamazdim.

Genişletmek için tıkla...

yesil-gozlu .!.:

Aslinda sadece icimi dökmek icin yaziyorum. Sanirim kötü bir insanim ben. Etrafimda pek kimse yoktur sevenimde yoktur öyle.

Okul hayatimda bile bu böyleydi. Cok uzun süre dislandim, aileme anlattigimda ailem sen kavgacisin derdi hep. Genel olarak susabildigim kadar susan bir insanim ama benimde bi sinirim var ve yeterince haksizliga ugradigimda da tepkim birden cok oluyor galiba.

Meslek hayatimda da bu böyledir. Is yerinde arkadasliklar kuramadim hic, kursamda devam ettiremedim. Sadece tek bir kisiyle is yerinde tanisip arkadasligimi devam ettirebildim. Bir senedir yeni bir bölüme gectim, ve burdada istenmeyen kisi benim, buda ap acik belli ediliyor.

Esimin ailesi zaten hic bir zaman istemedi beni. Bunu acikca belli etmekden yada dile getirmekden de hic bir zaman cekinmediler. Esimde bana asik yada beni cok seven bir es degil acikcasi.

Genel olarak arkadasimda yok. Sadece bir kisi var devamli görüstügümüz. Oda eslerle beraberdir hep. Söyle bir tane arkadasim yok ki bi gidim bi cay icim yada bi sohbet edim.

Telefonum calmaz kimse aramaz yazmaz annem ve kardeslerim disinda.

neredeyse 10 senelik evliyim, otturdugum sehirde daha kimse kendiliginden kapimi calmadi. Ya ben davet ederim misafirleri yada misafir gitmek icin ben ararim.
size net bi cewap wereyim aslında insanlar nankördür ilgi bulduğu yeri hesaba almazlar ne kadar umursamassanz o kadar ilgi artar bu nettttt hiç takmayın ben deil onlar beni araasın haa aramıyolarsa gerek yok o dostluğa o arkadaslığa umursamayın lütfen sen kendini sewdiğin sürece onlarda sizi seweceklerddir inanın!!!!!
Kizim daha cok babasina düskündür. Bisey isteyecegi zaman daha cok ondan ister. Benden cekinir. Hadi ona diyorum ki ben daha otoriterim, ben daha kuralciyim onu yine bir nebze normal karsiliyorum.

Cevremdekilere karsi hep sabirliyim aslinda, ne laf sokarim ne ignelerim, biri bana böyle bisey dese duyamazliga vururum. Eli bol bir insanim, kismam kimseden elimde bir ekmek olsa onuda paylasirim. Ama iste yinede kimse benimle bir baglanti kurmuyor, arkadaslik etmiyor.

Gercekden iyi biri olsaydim, Allahim bana sahip cikardi diye düsünüyorum, ama ne ise elimi atsam elimde kaliyo. Rabbim ikinci bir evladi bile nasip etmiyo, birinciye iyi bi anne olamadim ki ikinciyi nasip etsin. Isyan degil bi kesinlikle. Kendi kabahatim. Iyi bir insan olsaydim bunlari yasamazdim.

Genişletmek için tıkla...