- Konu Sahibi lucyintheskywithdiamonds_
-
- #1
Selamlar hanımlar,
Dert midir, değil midir bilmiyorum ama dertleşmek istedim. Derdimi çevreme açabilen biri değilim, bende sizlerle paylaşmak istedim. Umarım canınızı sıkmam. :)
Çok umutsuz hissettiğim bir dönemdeyim. Kendimi hiç açığa vurmadığım için hepsinin birikimi galiba, patlama yaşıyorum. 28 yaşındayım ve bu zamana kadar hayata karşı umudumu hep diri tutmaya çabaladım; deniyorum, ancak pes ettiğim bir yerdeyim sanki. Sürekli etraftan da bana empoze edilen bir 'çok şanssızsın' olgusu var. Belki inanmazsınız ama her şeyim aksi. Şükür; sağlığım yerinde, ailem yanımda, karnım doyuyor, başımı sokacağım bir evimiz var ama kurtulamıyorum bu durumdan. Hayatta çok büyük acılar varken benim mutsuz olmam mızmızlık gibi geliyor bazen.
Geriye dönüp baktığımda boşa yaşamış olduğum hissi suratıma çarpıyor. Ne düzgün bir ilişkim oldu, ne övüneceğim başarılarım. Şu zamana kadar bir tane sevgilim oldu, o da çok sağlam bir kazık atarak terk etti beni 4 yıl önce. Hayatıma hiç kimsenin girmemesi benim tercihimmiş gibi düşünülüyor, cidden yok. 'Nasıl olmaz, sen istemiyorsundur kesin' şeklinde bakılıyor. Egoistlik olarak algılamayın lütfen; hep beğenilirim, hem fiziken, hem de karakter olarak ancak bir adım göremiyorum kimseden. Bende birine karşı bir his besleyemiyorum, ya da görmüyorum kimseyi bilemiyorum. Belki de güvenim kırıldı.
Arkadaşlarımın çoğu yaşadığım şehirden uzaktalar. Hep telefonla yürütmeye çalışıyoruz, senede 1-2 kere görüşebilme fırsatı buluyoruz ama sanki arkadaşım yokmuş gibi de hissediyorum. Hadi şuraya gidelim diyeceğim bir arkadaşım yok, hepsi uzaktalar çünkü. Burada olanların çoğuda evlendi, ailelerine vakit ayırıyorlar o yüzden görüşme imkanımız kısıtlı.
İnsan şansını kendi yaratır diyorlar, inanın çok çabaladım ama olmuyor. Tabii ki isyan edecek değilim, sadece çok yorulduğumu hissediyorum. Neye heveslensem elimde kalıyor, artık bu durum son noktaya getirdi beni. Nasıl çıkarım içinden bilemiyorum. Teşekkür ederim okuduğunuz için.
Dert midir, değil midir bilmiyorum ama dertleşmek istedim. Derdimi çevreme açabilen biri değilim, bende sizlerle paylaşmak istedim. Umarım canınızı sıkmam. :)
Çok umutsuz hissettiğim bir dönemdeyim. Kendimi hiç açığa vurmadığım için hepsinin birikimi galiba, patlama yaşıyorum. 28 yaşındayım ve bu zamana kadar hayata karşı umudumu hep diri tutmaya çabaladım; deniyorum, ancak pes ettiğim bir yerdeyim sanki. Sürekli etraftan da bana empoze edilen bir 'çok şanssızsın' olgusu var. Belki inanmazsınız ama her şeyim aksi. Şükür; sağlığım yerinde, ailem yanımda, karnım doyuyor, başımı sokacağım bir evimiz var ama kurtulamıyorum bu durumdan. Hayatta çok büyük acılar varken benim mutsuz olmam mızmızlık gibi geliyor bazen.
Geriye dönüp baktığımda boşa yaşamış olduğum hissi suratıma çarpıyor. Ne düzgün bir ilişkim oldu, ne övüneceğim başarılarım. Şu zamana kadar bir tane sevgilim oldu, o da çok sağlam bir kazık atarak terk etti beni 4 yıl önce. Hayatıma hiç kimsenin girmemesi benim tercihimmiş gibi düşünülüyor, cidden yok. 'Nasıl olmaz, sen istemiyorsundur kesin' şeklinde bakılıyor. Egoistlik olarak algılamayın lütfen; hep beğenilirim, hem fiziken, hem de karakter olarak ancak bir adım göremiyorum kimseden. Bende birine karşı bir his besleyemiyorum, ya da görmüyorum kimseyi bilemiyorum. Belki de güvenim kırıldı.
Arkadaşlarımın çoğu yaşadığım şehirden uzaktalar. Hep telefonla yürütmeye çalışıyoruz, senede 1-2 kere görüşebilme fırsatı buluyoruz ama sanki arkadaşım yokmuş gibi de hissediyorum. Hadi şuraya gidelim diyeceğim bir arkadaşım yok, hepsi uzaktalar çünkü. Burada olanların çoğuda evlendi, ailelerine vakit ayırıyorlar o yüzden görüşme imkanımız kısıtlı.
İnsan şansını kendi yaratır diyorlar, inanın çok çabaladım ama olmuyor. Tabii ki isyan edecek değilim, sadece çok yorulduğumu hissediyorum. Neye heveslensem elimde kalıyor, artık bu durum son noktaya getirdi beni. Nasıl çıkarım içinden bilemiyorum. Teşekkür ederim okuduğunuz için.