Şu an içimden öyle şeyler yazmak geçiyo ki..
Nerden nasıl başlasam bilmiyorum..
İki yıllık bi tanışma..6 aylık hoşlanma süreci..6 aylık ilişki, sadece 6 ay..
Kadınlar güven isterler, saygı isterler, aşk, şefkat.. bunları verdin mi onlardan mutlusu yok!
Peki sonuna kadar devam ettirmek? Kaç erkek yapar bunu?..
Onunla 'biz' olduğumuzun ilk dakikaları gözümün önünden gitmiyor..
''Biz neyiz? Ben senin neyinim?''
-Sen benim eşşeğimsin..
''Ben elini tutarım, çünkü sıcaklığını hissetmek isterim''
Beni sadece mutluluktan ağlat..Ben senin mutluluktan akan gözyaşlarına bile kıyamam..
Bi problem olduğunda sabahlara kadar uyumaz çözerdin sen,
Uzaktayız diye o telefon hiç ayrılmazdı yanından, bi gün olsun cevapsız bırakmadın,
Bana hem baba, hem kardeş, hem arkadaş, hem sevgili oldun,
Geceleri kucağına almadan uyumadın,
Bi gün olsun kırmadın,git dedim gitmedin, sil dedim silmedin, hiç vazgeçmedin,
Ben vazgeçerim o vazgeçmez dedim ama vazgeçtin.. Beraber alınmış bi karar, adam akıllı nedeni bile olmayan bi karar..
Sensiz o kadar yalnızım ki, sanki bi yanım hep eksik..Nasıl da benimsemişim ben seni!
Aramızda saygı olsun derdin hep ama ben onu da bırakmadım, aramızdaki saygıyı alıp götüren az önceki o tartışmadan sonra ''numara mı da sil'' mesajı da sana son sözlerim oldu..Arkandan tek kelime etmicem, ne sövmek ne övmek geliyor içimden..
Sadece 'hoşçakal' diyorum...
Hoşçakal Seroshmallows....