Benim eşim de polis. Yaşadığımız yer Doğu olarak geçiyor ama güllük gülistanlık şu anda. Yani terör vs yok çok şükür. Çok çok ufak çaplı hırsızlık , kavga falan olur ilçede.
Eşim bana sürekli senin iş kebap, oturduğun yerden para kazanıyorsun vs der yalnızken de başkasının yanında da. Ben de sende zamanında aklını başına alıp oturup çalışsaydın benim okuduğum üniyi okusaydın derim. Ki işim bedensel anlamda kolay ama çok çok ağır sorumluluk gerektiren bir iş, bir imzam seneler sonra beni mahvedebilir. Haftada bir gün tek başıma 50 -60 km uzaklıktaki köyleri gezmek zorunluluğum var,dağ, kar vs farletmiyor, gitmezsem ceza yiyorum. Tek başıma zincir taka Söke geçiyor kışları. Biber gazı cebimde geziyorum köyleri.
Abime anneme de der öğretmenlik de iş mi biz saatlerce nöbet tutuyoruz falan.. Onlar gülüp geçiyor ama ben içerliyorum. En son ailesi haberlerde polislerin geçtiği bir şeyde "oğlum. Allah kolaylık versin hepinize, işiniz çok zor " dedi . Ben de "anne ne zoru ya bütün gün yatıyorlar, bizim yaşadığımız yer böyle değil rahat, gece nöbete gidiyor yatıp gündüz eve geliyor" dedim zorla gülerek(ki yatmaları mümkün değil koltuk bile yok nöbet aralarında sandalyede oturuyorlar)
Bu da son oldu, eşim empati yapabildi bu sayede
yaptığı şeyin de espri olmadığını, karşıdakinin komik bulmadığını anladı