Merhabalar. 26 yaşında memur olarak çalışmaktayım. Aynı yerde çalışan ve benim gibi şehir dışından gelmiş birisinden hoşlanıyordum. Evlerimiz yakındı. Beraber kafede çay içmişliğimiz filan vardı bazı sabahlar da poğaça yapar götürürdüm ona beraber kahvaltı yapardık. Ama bana hiç sevdiiğini filan belli etmedi. Ben meyilimi belli ettim çokca ama ondan hiçbir adım gelmedi. Ben de illa karşı taaraf mı adım atacak ben atayım dedim. Evet bir bayana göre zor bi durum ama öyle iyi kalpli, muhabbeti güzel, cömert hayvan sever yani çok etkilendim işte karakterinden. Yerine göre olgun yerine göre bir çocuk gibi. Hayatımı geçirmek istediğim adam olarak görüyordum.
Dün aradım müsaitsen bi şey konuşcam evde misin dedim. Buyur gel dedi. Neyse gittim, rakı masası kurmuş kendine içiyodu ama sarhoş da değildi. İçer misin sen de dedi. Yok ben kullanmam dedim. Sonra meseleye girdim.
Ondan hoşlandığımı sevdiğimi anlattım. Tebessüm etti.
Sen çok güzel çok tatlı bir kızsın ama benim artık aşka meşke inancım kalmadı dedi. Zamanında çok sevdim ama hep reddedildim bu yaşıma kadar, artık benim kalbim aşk diye atmıyor dedi. Artık kızlar ilgimi bile çekmiyor dedi.
Benden sana hayır gelmez, ne sevgili olur ne eş olur dedi.
Gururumu daha da ayaklar altına alıp bir denesek en azından dedim.
Ben yıllardır psikolojik tedavi görüyorum okb hastasıyım dedi. İki güne bi oturur içerim alkole de bağımlıyım dedi.
Her gece Allah ım al canımı diye dua ederek yatarım yaşamaktan nefret ediyorum sadece ömrümü doldurmak için yaşıyorum dedi. Ben sana mutsuzluktan başka bi şey veremem arkadaşım olarak kal dedi. Bir daha sevmemeye evlenmemeye Allah a yeminim var üzdüğüm için kusura bakma dedi.
Müsade istedim kalktım bende.
Oysa başka türlü hayal etmiştim en azından bir şans verir diye ümit etmiştim. Ve o kadar çok ortak noktamız var ki. Eşim olmasını çok isterdim ama sanırım umut yok...