Sevgili günlük.. önceden neşeli, hayat dolu, sevecen bir kız çocuğu iken şimdi ise paramparça edilmiş, aynı zaman da tükenmiş bir kadınım. Tahammülümün kalmadığı, sabrımın bittiği, geleceğe dair umudumun tükendiği yaşlardayım. Ve sadece 26 yaşındayım.. Bu yol çok uzun, ve ben çok yoruldum. Yolun sonu intihar olmaması için çabalıyorum.. ama çabam boşa gidecek gibi. Gitgide zaman daralıyor. Hayata dair tutan tek şey bir çocuğumun olması. Onun bensiz büyümesinden korkuyorum, daha çok küçük.. kendimi çok zorluyorum o yüzden yaşamak için. İnsan hiç kendini yaşamaya zorlar mı? Ben zorluyorum işte, çünkü sen varsın miniğim. Ama hayatla da baş edemiyorum. Çok tükendim. Bir de üstüne çektiğim vicdan azaplarımı yok mu.. intihara meyilli anneyim diye. Annen umarım bir gün düzelecek oğlum. Eski neşesine, umuduna geri dönecek.. ve sen, her zaman geleceğe dair umutlu ol! Hayatını sev..