Zamanında aynı hataya bende düştüm
Ailem itiraz etti, onların rızası olmadan olmaz dedim,ayrıldık onu evlendirdiler apar topar sonra boşandı. Geri döndü 4 yıl sonra, olmadı dikiş tutturamadık, tekrar yürütemedik sevmeye rağmen.
Bugün 35 yaşındayım, annem ve babam öldüler, hayatımı yeniden yapılandırmak için debeleniyorum
İki evlat sahibi dul bir adam sevgilim, gayet emin adımlarla ağırdan gidiyoruz. Şu an ki durumda mutluyuz
Ama gel gelelim ben geçen yıllarda çok şey kaybettim. Yaşadığım onca stresin ardından, rahim ağzım alındı uzun bir hastalık sürecim oldu. Şimdi menapozum başladı. Artık kendi evladımın sahibi olmam hayal gibi. Yoruldum, yıprandım, en güzel zamanlarım ağlayarak geçti. İnsanların 20 li yaşlarda yaşadıkları şeylere ben hep uzaktan baktım, hala uhtedir içimde çocuğuyla büyüyen bir anne olmak. Ben bunları yaşarken onlar ölüp gittiler, bu dünyada eşsiz,evlatsız nasıl yaşayacağımı kimse dert etmedi. Allaha şükür iyi bir işim, olanaklarım var ama yalnızlık bir şeye benzemiyor
Velhasıl trenler kaçmadan koş yakala, insanın başına ne geleceği hiç belli olmuyor. Birlikte olduğun adama inanıyorsan diren ve onunla evlen. Aile tabi ki çok önemli ama bazen çocuklarının büyüdüğünü anlayamıyorlar, kendi canlarına nasıl bir zarar verdiklerini fark edemiyorlar. Yaşın 20 olsaydı sana dul bir adamla evlenmenin zorluklarından bahsedebilirdik ama sen artık bunları anlayacak ve olgunlukla absorbe edecek yaştasın. Umarım geç kalmadan çözersin
Zamanında aynı hataya bende düştüm
Ailem itiraz etti, onların rızası olmadan olmaz dedim,ayrıldık onu evlendirdiler apar topar sonra boşandı. Geri döndü 4 yıl sonra, olmadı dikiş tutturamadık, tekrar yürütemedik sevmeye rağmen.
Bugün 35 yaşındayım, annem ve babam öldüler, hayatımı yeniden yapılandırmak için debeleniyorum
İki evlat sahibi dul bir adam sevgilim, gayet emin adımlarla ağırdan gidiyoruz. Şu an ki durumda mutluyuz
Ama gel gelelim ben geçen yıllarda çok şey kaybettim. Yaşadığım onca stresin ardından, rahim ağzım alındı uzun bir hastalık sürecim oldu. Şimdi menapozum başladı. Artık kendi evladımın sahibi olmam hayal gibi. Yoruldum, yıprandım, en güzel zamanlarım ağlayarak geçti. İnsanların 20 li yaşlarda yaşadıkları şeylere ben hep uzaktan baktım, hala uhtedir içimde çocuğuyla büyüyen bir anne olmak. Ben bunları yaşarken onlar ölüp gittiler, bu dünyada eşsiz,evlatsız nasıl yaşayacağımı kimse dert etmedi. Allaha şükür iyi bir işim, olanaklarım var ama yalnızlık bir şeye benzemiyor
Velhasıl trenler kaçmadan koş yakala, insanın başına ne geleceği hiç belli olmuyor. Birlikte olduğun adama inanıyorsan diren ve onunla evlen. Aile tabi ki çok önemli ama bazen çocuklarının büyüdüğünü anlayamıyorlar, kendi canlarına nasıl bir zarar verdiklerini fark edemiyorlar. Yaşın 20 olsaydı sana dul bir adamla evlenmenin zorluklarından bahsedebilirdik ama sen artık bunları anlayacak ve olgunlukla absorbe edecek yaştasın. Umarım geç kalmadan çözersin
çok etkilendim
umarım en kısa zamanda mutlu bir evlilik yaparsın
çok saglıklı sıhhatli evlatların olur
öyle güzel mutluluklar yasarsın ki bugünlerini bir daha hatırlamazsın
Canım benim..yaşadıkların çok etkileyici, Bende bunların farkındayım, 30 yaşımdan sonra çok olgunlaştım, yıllar akıp gidiyor, yıllar sonra bizi dinlemeseydin diyorlar umarsızca.....Ama bugün onları dinlemediğim için soğuk savaş yapıyorlar.Üstelik sadece anne ve baba da değil tüm aile.. Benim de vazgeçmeye niyetim yok, teşekkürler desteğin için.Umarım sende en kısa sürede mutlu bir yuva kurarsın.....
Zamanında aynı hataya bende düştüm
Ailem itiraz etti, onların rızası olmadan olmaz dedim,ayrıldık onu evlendirdiler apar topar sonra boşandı. Geri döndü 4 yıl sonra, olmadı dikiş tutturamadık, tekrar yürütemedik sevmeye rağmen.
Bugün 35 yaşındayım, annem ve babam öldüler, hayatımı yeniden yapılandırmak için debeleniyorum
İki evlat sahibi dul bir adam sevgilim, gayet emin adımlarla ağırdan gidiyoruz. Şu an ki durumda mutluyuz
Ama gel gelelim ben geçen yıllarda çok şey kaybettim. Yaşadığım onca stresin ardından, rahim ağzım alındı uzun bir hastalık sürecim oldu. Şimdi menapozum başladı. Artık kendi evladımın sahibi olmam hayal gibi. Yoruldum, yıprandım, en güzel zamanlarım ağlayarak geçti. İnsanların 20 li yaşlarda yaşadıkları şeylere ben hep uzaktan baktım, hala uhtedir içimde çocuğuyla büyüyen bir anne olmak. Ben bunları yaşarken onlar ölüp gittiler, bu dünyada eşsiz,evlatsız nasıl yaşayacağımı kimse dert etmedi. Allaha şükür iyi bir işim, olanaklarım var ama yalnızlık bir şeye benzemiyor
Velhasıl trenler kaçmadan koş yakala, insanın başına ne geleceği hiç belli olmuyor. Birlikte olduğun adama inanıyorsan diren ve onunla evlen. Aile tabi ki çok önemli ama bazen çocuklarının büyüdüğünü anlayamıyorlar, kendi canlarına nasıl bir zarar verdiklerini fark edemiyorlar. Yaşın 20 olsaydı sana dul bir adamla evlenmenin zorluklarından bahsedebilirdik ama sen artık bunları anlayacak ve olgunlukla absorbe edecek yaştasın. Umarım geç kalmadan çözersin
Arkadaşlar 35 yaşındayım, bu yaşıma kadar evliliğe cesaret edemedim hiç. Taki geçen sene ilk aşkımı karşımda görene dek.Doğru bildiğim Herşey yalan oldu.Onunla liseden arkadaşız. Ailem modern görünsede kız erkek ilişkilerinde baskıcıdır. O yıllarda onunla olan arkadaşlığımı annem öğrendiğinde şiddet uygulayarak bizi ayırdı,Ayrılmazsam Okuldan alacağını söyleyerek korkuttu çünkü.14 yaşında ne yapabilirdim ki sevdiğim halde ondan ayrılmak zorunda kaldım.Üstelik bu olay bir kara leke gibi üzerime yapıştı.Zamanla ilk günkü gibi acımıyor insanın canı,ama bu yaşıma kadar onun adı bi yerlerde geçse kalbim sızlardı ve bunu kimse bilmezdi.İçimde kalan minik bir aşktı o. Sır gibi sakladım. Sık sık şehir değiştirdiğimizden de onunla iletişim kurmamız zordu.Buna rağmen o 20 li yaşlarımızın başında bi şekilde bana ulaştı ama o zamanda ailemden korktuğum için ona umut vermedim.Aradan yıllar geçti , o evliliği denemiş ama yürümeyince ayrılmış, kızı olmasına rağmen üstelik. ben iş güç sahibi kariyerli bir bayan oldum ama ailemin gözünde hiç büyümedim. hep parmakla gösterilen kız oldum,kimseyle evlenemedim ama bunun sebebini onu karşımda görünce anladım.Çünkü kimseyi öyle sevmedim.Onunla yaşanan çocukluk aşkı değilmiş tekrar yaşayınca anladım. 30 lu yaşlarımıza geldiğimizde O beni facebook aracılığı ile yeniden buldu ve tesadüf ki aynı şehirdeydik.Bu defa yarım kalan aşkımı ne olursa olsun yaşayacağım dedim,içimde kalmasın dedim ama zaman geçirdikçe aşk daha da büyüdü.O dul bir adam üstelik çocuğu da var. Ama benim için sorun değil,onun canı benimde canım olur dedim.Evlenmeye karar verdik ama ailem şiddetle karşı çıktı.yaşımızı başımızı almışız ama aile bunu önemsemiyor. Yapmadıkları kalmadı bende vazgeçmedim.onlara çok düşkünüm ama bu benim hayatım bunca yıl onların istedği gibi yaşadım, artık kendi istediklerimi yapmak istiyorum. Doğru yada yanlış...Ama anlamıyorlar.Tüm ailem karşımda duruyor,Onlara çok düşkünüm. Sağlıklarına bişey olacak diye ödüm kopuyor. Ama sırf onlar el aleme ne diyecekler diye 20 yıllık aşkımı bir kez daha mı bırakayım.
Arkadaşlar 35 yaşındayım, bu yaşıma kadar evliliğe cesaret edemedim hiç. Taki geçen sene ilk aşkımı karşımda görene dek.Doğru bildiğim Herşey yalan oldu.Onunla liseden arkadaşız. Ailem modern görünsede kız erkek ilişkilerinde baskıcıdır. O yıllarda onunla olan arkadaşlığımı annem öğrendiğinde şiddet uygulayarak bizi ayırdı,Ayrılmazsam Okuldan alacağını söyleyerek korkuttu çünkü.14 yaşında ne yapabilirdim ki sevdiğim halde ondan ayrılmak zorunda kaldım.Üstelik bu olay bir kara leke gibi üzerime yapıştı.Zamanla ilk günkü gibi acımıyor insanın canı,ama bu yaşıma kadar onun adı bi yerlerde geçse kalbim sızlardı ve bunu kimse bilmezdi.İçimde kalan minik bir aşktı o. Sır gibi sakladım. Sık sık şehir değiştirdiğimizden de onunla iletişim kurmamız zordu.Buna rağmen o 20 li yaşlarımızın başında bi şekilde bana ulaştı ama o zamanda ailemden korktuğum için ona umut vermedim.Aradan yıllar geçti , o evliliği denemiş ama yürümeyince ayrılmış, kızı olmasına rağmen üstelik. ben iş güç sahibi kariyerli bir bayan oldum ama ailemin gözünde hiç büyümedim. hep parmakla gösterilen kız oldum,kimseyle evlenemedim ama bunun sebebini onu karşımda görünce anladım.Çünkü kimseyi öyle sevmedim.Onunla yaşanan çocukluk aşkı değilmiş tekrar yaşayınca anladım. 30 lu yaşlarımıza geldiğimizde O beni facebook aracılığı ile yeniden buldu ve tesadüf ki aynı şehirdeydik.Bu defa yarım kalan aşkımı ne olursa olsun yaşayacağım dedim,içimde kalmasın dedim ama zaman geçirdikçe aşk daha da büyüdü.O dul bir adam üstelik çocuğu da var. Ama benim için sorun değil,onun canı benimde canım olur dedim.Evlenmeye karar verdik ama ailem şiddetle karşı çıktı.yaşımızı başımızı almışız ama aile bunu önemsemiyor. Yapmadıkları kalmadı bende vazgeçmedim.onlara çok düşkünüm ama bu benim hayatım bunca yıl onların istedği gibi yaşadım, artık kendi istediklerimi yapmak istiyorum. Doğru yada yanlış...Ama anlamıyorlar.Tüm ailem karşımda duruyor,Onlara çok düşkünüm. Sağlıklarına bişey olacak diye ödüm kopuyor. Ama sırf onlar el aleme ne diyecekler diye 20 yıllık aşkımı bir kez daha mı bırakayım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?