Bana göre hayat şimdiye kadar karşına iki gereksiz insan çıkardı diye böyle devam etme, benim de bir sürü gereksiz insanım var kimisi şu sebeplere bile ulaşamadı, bana iyi davranması mesela benim için kitap okumamasını haklı kılmazdı, onun ilk kız arkadaşı olmam bazı kadınlar dayağı hakediyor gibi boş konuşmasını gerektirmezdi, bana doğru söylediğini kurana el basarak veya ayrılmayacağımıza dair yemin ettirecek insanla aynı havayı bile solumak istemem, öyle de yaptım ilişkilerde. Yemin kişiseldir çünkü. Lafla değil uzun vadedeki hareketlerinle inandırırsın başkasını sözüne, kitaba el basıp ben kimseyle beraber olmadım bana inan diyorsa inancın kitabını kişisel çıkarın için mi kullanıyorsun derim. Benden istese kabul etmem, her defasında onun rahatlaması için teste mi tabi tutulacağım, kim ki o? Doğruyu söylemediğimi mi düşünüyor, banane ki? Beni terkedecek diye umrumda mı olur artık?
Benden önce kimler oldu hayatında diye didikleyen birini annenle tanıştırmış olsan ne yazar, annen hatadan ne zaman dönersen dön sevinir eminim ki. Anneme hocaya sordurmuş, şu günah değildir demiş diye anlatsam hayatımdaki insanı annem yaşıma bakmadan kızım iyi misin, kafayı mı yedin der. Senin aklın, fikrin yok mu, utanmıyor musun elin oğlunun saçma sapan laflarına inanmaya diye köpürür sonra. Bana bunu dediği için ayrıldım desem hocaya ayrı, çocuğa ayrı söver, bir de bana kızar neden daha önce ayrılmadın diye. Allah'ım benim kız neden bu kadar saf diye üzülür dua eder, iyi insanları çıkar karşısına der bundan sonra.
Mutaassıp olman, insanlara güven konusunda bu kadar hata yapmanı gerektirmiyor özet olarak, tecrübe eksiğin var, bunu da illa bir sürü insanla tanışarak giderecek değilsin. Ne dediğini sinirden bilmeyen biri, ilerde de ne dediğini bilmez sinirden. Sinirlendirmemek zorunda kalma dediklerini yaparak, sinirlendiğinde acısını ne geçmişten, ne senden çıkaracak kişiyi bul. Bu o kişi değil.