merhaba hanımlar :')
aslında çok da bir dert sayılmaz ama, benim içime dert oldu işte. yazmadan rahatlayamayacağım sanırım, içimi dökmem lazım biraz; başınızı şişirirsem şimdiden kusura bakmayın.
benim 9.5 aydır devam eden bir ilişkim var. arada benim yüzümden büyük kavgalar ettiğimiz, ama iyiyken de çok çok iyi olduğumuz, biraz heyecanlı bir ilişki diyeyim. erkek arkadaşım 29 yaşında, bizim bölümde yüksek lisans yapıyor. ben de aynı bölümde lisans öğrencisiyim, yaşım 24. erkek arkadaşım ailesiyle yaşıyor şu an, bu ara en büyük problemlerimiz de bundan çıkıyor -en azından bana söylendiği kadarı ile. konu şu ki, ne zaman bize gelecek ya da benimle kalacak olsa "ya annem kızar", "babam laf eder", "zaten kaç gündür dışarıdayım", "bugün anneme yardım etmem lazım", "bu akşam yemeğe yetişmem lazım", "annem yok, babama yemek yapmam lazım" gibi bahaneler öne sürüyor. (bu arada ailesi bende kaldığını bilmiyor, erkek arkadaşlarından birinde olacağını söyleyerek geliyor bize, yani ailesinin beni bilip ondan sorun çıkarması gibi bir durum yok). ama sıra arkadaşlarına geldi mi hiç öyle değil. mesela haftaya beraber oynadıkları bir oyunun yeni paketi çıkacak, onun için gidip 2 gece arka arkaya onlarda kalacak. mesela arada kafasına esiyor, kalkıp "eskişehir'e gidiyorum, 1 hafta yokum" diyebiliyor. kaldı ki bu adam, lisans zamanı 7 yıl boyunca ayrı evde yaşamış bir insan. durum böyle olunca ailesini bana karşı bahane olarak kullanıyor gibime geliyor zaman zaman. o yüzden bu konu açıldıkça sinirim tepeme çıkıyor, yanlış tepkiler de verdiğim oluyor. bugün mesela, "sizin kebapçınız olsaydı da her akşam orada yeseydim
" diye şaka yaptı, ben de "yiyemezdin ki, annen kızardı 
" dedim diye bozuldu bana. n'apayım ama, 30 yaşında adamın hala "annem de annem, babam da babam" diye gezmesi, hala onlardan izin alması çok mu normal? bir de kendisinin benim yaşımda bir erkek kardeşi daha var, o da hem okuyor hem çalışıyor, mesela o gece 3lere 4lere kadar dışarıda da kalsa sorun olmuyor. zaten geç saatlere kadar çalıştığı için her akşam beraber yemek yemeleri gibi bir durum da söz konusu değil. ama beyefendiye gelince "bizim aile yapımız böyle." diyor. ben de evde yalnızım ne zamandır, ev arkadaşım da yok, hazır okullar da tatilken ne bileyim beraber kahvaltı yapalım, gezelim, olmadı evde oturalım o oyununu oynasın, ben bi köşede kitap okuyayım, ama sürekli yalnız kalmayayım istiyorum. daha geçen hafta 2 sene önceki erkek arkadaşım içip içip pencereye dayandı gecenin bir yarısı (ev giriş katta), sonra saatlerce kapıyı çaldı mesela, direkt ona haber verdim sonradan benim başıma iş açılmasın diye. o gün bile ne kadar korktuğumu bildiği halde 2 saat sonra, ben polisi arayıp onlar gelmeyince, öyle gelebildi beyefendi. bugün de reglimin ilk günü, ağrıdan ve duygusallıktan ölüyorum, ağladım 2 saat gitmesin diye, ama neymiş "akşam yemeğe gelirim" demiş. zaten arayıp "ben bugün gelemiyorum" demek çok zor. ben de sinirlendim, "haftaya 2 gece arkadaşlarında kalacaksın ama o sorun olmuyor mu?" deyince, "9 ayda bir de yapayım onu artık!" diye atarlandı bana. halbuki 6 hafta boyunca annemin hastalığı dolayısıyla burada olmadığımda bol bol gitti kaldı onlarda yine. bir şey demedim ben de, ama içime dert oldu işte. koskoca adamın bana böyle bahanelerle gelmesine deli oluyorum. benim ailem bile sorun etmiyor, hatta o yanımda olunca içleri rahat ediyor falan; sanki ilişkimizde erkek tarafı benim. ne bileyim ya, normal mi bu? benim mi şımarıklığım? biz bir de gelecek planları falan yapıyoruz da, bu adam evlenince nasıl olacak acaba? burada okuyorum da hep "eşim çok aileci" filan diye, gözüm korkuyor. hoş, bizim evleneceğimiz de çok şüpheli ya gerçi. 
ne bileyim, kafamda deli sorular... anlattım rahatladım en azından biraz. 
aslında çok da bir dert sayılmaz ama, benim içime dert oldu işte. yazmadan rahatlayamayacağım sanırım, içimi dökmem lazım biraz; başınızı şişirirsem şimdiden kusura bakmayın.
benim 9.5 aydır devam eden bir ilişkim var. arada benim yüzümden büyük kavgalar ettiğimiz, ama iyiyken de çok çok iyi olduğumuz, biraz heyecanlı bir ilişki diyeyim. erkek arkadaşım 29 yaşında, bizim bölümde yüksek lisans yapıyor. ben de aynı bölümde lisans öğrencisiyim, yaşım 24. erkek arkadaşım ailesiyle yaşıyor şu an, bu ara en büyük problemlerimiz de bundan çıkıyor -en azından bana söylendiği kadarı ile. konu şu ki, ne zaman bize gelecek ya da benimle kalacak olsa "ya annem kızar", "babam laf eder", "zaten kaç gündür dışarıdayım", "bugün anneme yardım etmem lazım", "bu akşam yemeğe yetişmem lazım", "annem yok, babama yemek yapmam lazım" gibi bahaneler öne sürüyor. (bu arada ailesi bende kaldığını bilmiyor, erkek arkadaşlarından birinde olacağını söyleyerek geliyor bize, yani ailesinin beni bilip ondan sorun çıkarması gibi bir durum yok). ama sıra arkadaşlarına geldi mi hiç öyle değil. mesela haftaya beraber oynadıkları bir oyunun yeni paketi çıkacak, onun için gidip 2 gece arka arkaya onlarda kalacak. mesela arada kafasına esiyor, kalkıp "eskişehir'e gidiyorum, 1 hafta yokum" diyebiliyor. kaldı ki bu adam, lisans zamanı 7 yıl boyunca ayrı evde yaşamış bir insan. durum böyle olunca ailesini bana karşı bahane olarak kullanıyor gibime geliyor zaman zaman. o yüzden bu konu açıldıkça sinirim tepeme çıkıyor, yanlış tepkiler de verdiğim oluyor. bugün mesela, "sizin kebapçınız olsaydı da her akşam orada yeseydim
" diye şaka yaptı, ben de "yiyemezdin ki, annen kızardı " dedim diye bozuldu bana. n'apayım ama, 30 yaşında adamın hala "annem de annem, babam da babam" diye gezmesi, hala onlardan izin alması çok mu normal? bir de kendisinin benim yaşımda bir erkek kardeşi daha var, o da hem okuyor hem çalışıyor, mesela o gece 3lere 4lere kadar dışarıda da kalsa sorun olmuyor. zaten geç saatlere kadar çalıştığı için her akşam beraber yemek yemeleri gibi bir durum da söz konusu değil. ama beyefendiye gelince "bizim aile yapımız böyle." diyor. ben de evde yalnızım ne zamandır, ev arkadaşım da yok, hazır okullar da tatilken ne bileyim beraber kahvaltı yapalım, gezelim, olmadı evde oturalım o oyununu oynasın, ben bi köşede kitap okuyayım, ama sürekli yalnız kalmayayım istiyorum. daha geçen hafta 2 sene önceki erkek arkadaşım içip içip pencereye dayandı gecenin bir yarısı (ev giriş katta), sonra saatlerce kapıyı çaldı mesela, direkt ona haber verdim sonradan benim başıma iş açılmasın diye. o gün bile ne kadar korktuğumu bildiği halde 2 saat sonra, ben polisi arayıp onlar gelmeyince, öyle gelebildi beyefendi. bugün de reglimin ilk günü, ağrıdan ve duygusallıktan ölüyorum, ağladım 2 saat gitmesin diye, ama neymiş "akşam yemeğe gelirim" demiş. zaten arayıp "ben bugün gelemiyorum" demek çok zor. ben de sinirlendim, "haftaya 2 gece arkadaşlarında kalacaksın ama o sorun olmuyor mu?" deyince, "9 ayda bir de yapayım onu artık!" diye atarlandı bana. halbuki 6 hafta boyunca annemin hastalığı dolayısıyla burada olmadığımda bol bol gitti kaldı onlarda yine. bir şey demedim ben de, ama içime dert oldu işte. koskoca adamın bana böyle bahanelerle gelmesine deli oluyorum. benim ailem bile sorun etmiyor, hatta o yanımda olunca içleri rahat ediyor falan; sanki ilişkimizde erkek tarafı benim. ne bileyim ya, normal mi bu? benim mi şımarıklığım? biz bir de gelecek planları falan yapıyoruz da, bu adam evlenince nasıl olacak acaba? burada okuyorum da hep "eşim çok aileci" filan diye, gözüm korkuyor. hoş, bizim evleneceğimiz de çok şüpheli ya gerçi. ne bileyim, kafamda deli sorular... anlattım rahatladım en azından biraz. 
