- Konu Sahibi uzun_hikaye
-
- #21
Malesef erkekler bizim sandigimiz gibi hep istekli degiler ve cogu evliliklerde cinselik..git gite azaliyor. Erkekler istedigi kadini elde ettikten sonra ilgisizlik oluyor galiba...
Dokunsalar ağlıyorum o kadar berbat yaptı ilaçlar. Ama ona trip nereye atıyorum. Anında tripcan oldun diyip bir dünya laf sokuyor. 1 gün bile o istediğinde hayır demedim. Ateşim olsun, yorgun olayım fark etmez. Sadece hayır demeyeyim diye ne zaman istese yaptım... Dün gece uyumadım ve ben de aynısını düşündüm. Çok yalnızım. Bu bizim çocuğumuz olacak ama sadece ben uğraşıyorum. Tek başımayım. Ben yıpranıyorumAdamlar sürekli sevişmek isteseler dert sevişmeseler ayrı dert
Ciddi konuşmak gerekirse herkes gibi bu adamdan çocuk fikrini bir kez daha düşünün...
Durumunuz zaten yeterince hassas,bir de tribini mi çekeceksiniz?Bırakın o sizin tribinizi çeksin...
Bence eşiniz sizi bu işin en başından yalnız bırakmış,onun sizi nazlaması gerek.
Var işte... Üstelik inan çirkin bir kadın değilim. Hatta erkeklere göre fazla bile güzelim. Ne fazla kilom vardır ne bir şeyim. Yatakta önce kocam derim, o mutlu olsun diye uğraşırım... Ama yok...O nasıl erkek yav
Çok enteresan...Var işte... Üstelik inan çirkin bir kadın değilim. Hatta erkeklere göre fazla bile güzelim. Ne fazla kilom vardır ne bir şeyim. Yatakta önce kocam derim, o mutlu olsun diye uğraşırım... Ama yok...
İlaçları kesmek istiyorum. Bugün doktorumu aradım kesersem adet kanamamın başlayacağını ve tüm dengemin zaten bozuk olduğunu, daha da bozacağını söyledi. Son 15 gün kaldı bitmesine. Eğer bu durumda bir düzelme olmazsa önümüzdeki ay tüm ilaçları bırakacağım. Hatta ilaçlarla beraber belki onu bile...Yok artik... Bence çocuk işini erteleyin hemen kesin o hormonlari. Çok istiyorsa cocuk sizinle seviserek azıcık fedakarlık yapsın (!)
Bu durumda gerçekten sizinde psikolojik açıdan rahat olmanızda fayda var.Dokunsalar ağlıyorum o kadar berbat yaptı ilaçlar. Ama ona trip nereye atıyorum. Anında tripcan oldun diyip bir dünya laf sokuyor. 1 gün bile o istediğinde hayır demedim. Ateşim olsun, yorgun olayım fark etmez. Sadece hayır demeyeyim diye ne zaman istese yaptım... Dün gece uyumadım ve ben de aynısını düşündüm. Çok yalnızım. Bu bizim çocuğumuz olacak ama sadece ben uğraşıyorum. Tek başımayım. Ben yıpranıyorum
Var işte... Üstelik inan çirkin bir kadın değilim. Hatta erkeklere göre fazla bile güzelim. Ne fazla kilom vardır ne bir şeyim. Yatakta önce kocam derim, o mutlu olsun diye uğraşırım... Ama yok...
İnan çocuk saplantım yok... Hatta o kadar yoğun bir işim var ki çocuk benim ve iş yerim için son düşünmem gereken şey. Sadece o istedi yaşı da 34 oldu istiyor diye tamam yaparız dedim. Çocuk olmasa da zaten bu adam benle sevişmiyor. Kendimi sürekli iğrenç, değersiz, başarısız bir kadın gibi hissediyorum her reddettiğinde...Sadece okuyup gecmek ıstedım olmadı.Cocuk saplantısı olanları hıc anlamam.Cocuk sevmek mı ıstıyorsun gıt cocuk esırgemeye sevgıye muhtac bınlerce çocuk var.Gönüllü anne ol,koruyucu aıle ol, cocuk sevgını karşıla. Eğer konu cocuksa
Başında cocuk olmadan sorumluluk almayan,sonradan hıc almaz,keza ölüp,bayılan beraber bakarız dıyen de sonradan unutur tek basına buyutursun cocuğu.Belkı ısını bırakırsın,hıc yoktan sorunlar çıkar Cocuksuz günlerını ararsın
Cocuk tabı kı hayattakı güzelliklerden bırı.Ama ölüyorsa olur.Olmuyorsa zorlamamak lazım.Hayırlısı buymuş deyip zamana bırakmalı.
Cocuk bütün hayatını degıstırır.Hazır mısın ?
Ayrıca sevısmeye meraklı olmayıp bunca yıl senınle olan biriyle beraber oldugun ıcın sanslısın.Cunku erkekler ıcın kadın demek yatak demek ıste o kadar
Zaman geçince "sen cok ısrar ettın aslında ıstemıyordum,senı kırmamak ıcın öyle söyledim "sözüne de hazırlıklı ol.
İşim o kadar yoğun ki... Şimdi bile hala ofisteyim. Evde çalışacağıma ofiste kaldım. O da bugün geç gelecek diye... Kafam iş yerinde dağılıyor. Burada mutlu oluyorum. Eve gidince her şey üstüme biniyor. Kendimi sapık gibi hissediyorum. Kendimde kusur arıyorum sürekli...Bu durumda gerçekten sizinde psikolojik açıdan rahat olmanızda fayda var.
Sonuçta kullandığınız ilaçlar ağır ilaçlar.
Kendinizi iyi hissettirecek şeyler yapın.Kurslara yazılabilirsiniz,değişik hobilerle uğraşabilirsiniz,yani azıcık kafanızı dağıtın.İnanın rahatlarsınız.Buna ihtiyacınız var.
Çocuk işini yeniden gözden geçirin kendiniz.Sonuçta bu bebeğin sorumluluğu yalnızca sizin olmayacak,en başından yalnız bırakıyorsa sonradan da sizi yalnız bırakır.
Merhaba kızlar,
Bu benim ilk mesajım ve ilk konum. Yıllardır her gün burayı takip ediyorum. Bir şey olduğunda hep buradan fikir alıyordum, üyeliğim vardı ama hiç mesaj bile yazmamıştım. Artık ben de sizin aranıza resmen katılmak istedim. Çünkü boyumu aşan bir derdim var artık. Başlık gibi garip... 7 yıllık bir ilişkim var son 1 yıldır da evliyiz. 6 ay önce çocuk yapmaya karar verdik ve doktora gittim. Ne yazık ki pko olduğum için yumurtam çatlamıyor ve regli olamıyorum haliyle hamile de kalamıyorum. Bir süre bekledik 5 aydır regli olmayınca ve zaman boşa geçtiği için doktorum ilaç vererek hem adetimi düzene koymak hem de hamile kalmamı sağlamak istedi. Buraya kadar her şey iyi sayılır. Her gün hormon ilaçları kullanıyorum. Kendimi ilaçların yan etkileriyle kötü hissediyorum ama olsun her şey doğmamış çocuğum için diyorum. İlaca başlayalı 12 gün oldu. Bu haftanın başından itibaren yumurtlama dönemim olabileceği için bol çalışmalı bir hafta geçirmem gerekiyor. Bu durumu Pazar günü eşime söyledim. Hafta içi büyük ihtimalle yumurtluyorum bol bol çalışmamız lazım diye:) Tabii bundan önce biz zaten ortalama 1 haftadır hiç birlikte olmadık, eşim zaten sevişmeyi sevmeyen bir adam, nasıl bir şeyse... Neyse bu hafta başladı. Pazartesi eşime sokuldum yok, film izliyorum sen uyu dedi salladı. Salı gecesi yine sokuldum maç izliyorum uyu sen dedi yine yok. Tabii ben kafayı yiyorum. Çarşamba oldu yine yok. Ağlaya ağlaya uyudum. Açıkça söyleyeceğim gece yarısı uyandım yeter dedim ben bu kadar hapı boşuna mı içiyorum ve gece yarısı eşim uyurken onu uyandırıp epey zorlayarak beraber olduk. Dün gece yani perşembe gecesi yine eşime sokuldum. Adam çok yorgunum dedi yattı. Bende artık dayanamadım ve konuştum. Normalde sinirli biriyimdir ama inanın o kadar sakin konuştum ki... Neden böyle yaptığını, beraber bir karar verip çocuk yapmak istediğimizi ve benim bunun için bir dünya hormon aldığımı, tüm vücut dengemin şaştığını ondan sadece benimle 1 hafta yoğun bir şekilde sevişmesini istedim. Adamın tepkisi dün yaptık ya yeter oldu. İnanın başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Çocuk isteğinden vazgeçtiysen söyle ben de ilaç içmeyeyim dedim. Yoo istiyorum dedi. O zaman nasıl olacak dediğimde cevap vermiyor. Dayanamadım içeri gittim. Dünden beri konuşmuyoruz. Bu bizim zaten her zaman en büyük problemimizdi. Eşim sevişmeyen bir adam. Sürekli yorgun, bilmem ne... Binde bir bir şeyler oluyor ve kaplan kesiliyor :) Ama o da gerçekten 4-5 ayda bir. Onun dışında haftada 1 kere sevişir ve bu yüzden çok konuştum kavga ettim. Bir şey demiyor da değişmiyor da. Fakat bu sefer ortada çocuk var. Bunu bile bile yapmıyor. Ne yapacağımı şaşırdım. Dünden beri konuşmuyoruz. Kendimi çok kötü hissediyorum. Ben o kadar şey yapıyım, hem psikolojimi hem vücudumu hırpalayayım beyfendinin keyfi istemedi diye her şey çöpe gitsin. Bilmiyorum, kafam çok karışık. Bu ay bitti işte. Ben boşu boşuna içtim o ilaçları. Adam sevişmedi ve bitti. Ben yine hormonlara devam edeceğim. Ne olur bir şeyler deyin. Kimseye anlatamıyorum. Artık çatlayacağım. Kafam yerinde değil, kendimi işe verdim. Çalışıp kafamı dağıtmaya çalışıyorum ama olmuyor.
Çocuk fikrinden önce de böyleydi. 20 gün gibi bir rekoru bile var hatta...Çocuk olacak diye zoraki oluyorsa psikolojik olarak etkileniyo olabilir. Onu mecburiyet gibi görüyodur. O yüzden.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?