Ailelerin isteği üzerine biriyle tanıştık taaaa seneler evvel. Karşı karşıya geldiğimiz an elektrikler uçtu resmen havada :) 3, 4 ay civarı sanırım görüşüp nişanlanmaya karar verdik. İlk sarılmamızı hala hatırlarım. Sadece sarıldık ama nefes alışverişimiz değişti, resmen kalp atışlarımızı duyduk. Çekim deseniz var, aşk deseniz var ama düğüne 15 gün kala bitti. Ne yazık ki aşk, çekim yetmiyor her şeye. Sonra eşimle tanıştık. Onunla çok daha yoğun şeyler hissettik. Arada aileler de olmayınca çok daha özgür yaşadık her şeyi. Aşk, tutku, şehvet... Mutluyum evet ama bazen anlıyorum ki ben evlilik insanı değilmişim ya :) Sorumluluk ağır geliyor çoğu kez bana. Uzun lafin kısası çekim, mantık, aşk vs. Siz önce evliliği gerçekten isteyip istemediğinize karar verin. Eger istiyorsaniz içinizin kipirdadigi aklınızın da yattığı birini bulun bence. Dokunmaktan bile kaçındığınız, aklınıza yatmayan adamlardan uzak durun.