Ahhh kızlar ahh... Bizi hiç kimse anlayamaz, hiç kimse... Ne çektiğimizi, neler yaşadığımızı anlayamaz...
Dün oğlumun yanına gittik. Çiçekler diktik, çim ektik mezarına. Süsledim oğlumu... Kendisi çok güzeldi zaten, herşeyi de kendi gibi çok güzel oldu

Kardeşi olacağını söyledim ona. İçim yana yana kardeşi olacağını söyledim. " Kardeşin de olsaydı, sen de olsaydın" diye ağladım hüngür hüngür. Eşim artık üzülmemelisin, içindeki canı düşün diyor ama kolay mı? İlk göz ağrımı unutmak kolay mı? Dün çok kötüydüm, süsledim, püsledim oğlumu orada bırakıp geldim

Evet içimde ki can bunu hak etmiyor farkındayım ama kendime de engel olamıyorum. Oğlumu düşünmeden yapamıyorum. Kendimi hamile gibi bile hissetmiyorum. İçimde hamileyim diye en ufak bir heyecan yok. Tamamen hissizim... Bağlanmaktan korkuyorum sanırım... Oğluma çok alışmıştım, çok bağlanmıştım. Hala daha ara ara konuşuyorum onunla, beni duyduğunu düşünüyorum. Sanırım bu bebeğe bağlanmaktan korkuyorum ve bu sebeple duygularımı bastırıyorum...