- 20 Kasım 2013
- 1.352
- 323
- 103
- Konu Sahibi Yavrukusun annesi
- #1
Eşimle tanıştıktan 6 ay sonra birbirimiz için akıl, ruh ve kalp olarak uygun olduğumuzu düşünüp hemen evlendik. Nitekim yaşlarımız da evlenmek için hiç de küçük değil ve iş güç, askerlik gibi beklememizi gerektiren engeller yoktu. Ben İst da yaşıyordum ailem bi anadolu şehrinde ve orada yaşamak istemediğim için üni okuduğum ve kendimi iyi hissettiğim şehirde zar zor bi düzen tutturmuştum. Çok zorlanıyordum düzenli işim yoktu ama tutunmaya direniyordum. Eşim annemlerin olduğu şehirde iş bulmuş ve 3 yıldır orda yaşıyormuş kendi ailesi de başka şehirde. Biz tanıştıktan sonra onun işi düzeni orda hem de ailem orda diye ben tekrar memleketime döndüm. Her şey o kadar hızlı oldu ki, korunmamıza ve 1 yıl bebek düşünmemize rağmen balayında zırt diye hamile kaldım. üstüne evlendikten 2 ay sonra işe başladım. İşim rahat 8-5 hafta sonu tatil vs ama hamileliğim çok kötü geçtiği için ben bi anda çöktüm.
Evlilik, hamilelik, zihin olarak tutucu bi şehirde yaşamak, iş hayatına alışma derken öyle zorlandım ki bir türlü adapte olamadım. Hiç bir şeye yetişemedim. Bekarlığın verdiği rehavetle de hemen bi ev kadını moduna geçemedim. Kocam ev işlerine sofra kurmaya kaldırmaya yardım eder ama annem bizim her şeyimizi önümüze getirirdi iş yapmazdık sofra kurmazdık toplamazdık bi anda her şeyi ben yapınca alışamadım, zorlandım, kalkamadım hemen altından. Birini yapsam diğerini bırakıyorum.
Biraz dik başlıyım eşimse bana bişey dediğinde cevap vermememi tamam dememi istyor bense sürekli önce bi açıklama yapıp sonra tamam diyorum.
Örnek :
Kocam :Çamaşırlar kurudu kaç gündür çamaşırlıkta duruyor topla artık onları
Ben: Bi akşam evdeyim onda da yemek hazırla ortalığı topla derken hemen uykum geliyor unutuyorum işte onu, hafta sonu toplayacağım.
Kocam: İşten çıkınca bana niye çıktım diye haber etmedin, mutlaka haberim olacak işten çıktığında eve gittiğinde
Ben: Şöyle şöyle oldu unuttum aramayı eve gelince haber verdim işte
Kocam: Ne zaman tamam demeyi öğreneceksin, uzatma tamam de sadece
Bu şekilde aslında incir çekirdeğini doldurmaz sebeplerle ve sıklıkla ev işi konusundan tartışmalar çıkıyor, bunlar birikti ve ben bi gün patladım. Bi sürü laf saydım ben senin emrindeki asker miyim hizmetçi miyim yap deyince yapacak kukla mıyım, benim de fikrim var iradem var,bunun dışında daha ağır bi sürü şey ve hakaretler... Saydım da saydım üstelik o an öyle bi kriz geçirdim ki kocama da saldırdım vurdum baya bi, elimdekileri fırlattım filan. üstelik bu kriz olayı 3 kez oldu ve biz daha 6 aylık evliyiz.
Ben ona vururken bağırıp çağırıp ağlarken o hiç bir şey yapmıyor öylece duruyor sonra başka odaya gidip sessizce bekliyor.
Sonrasında ilgisinden, yardımından hiç bir şey esirgemiyor ve uyguladığı taktikle beni daha da vicdan azabına sokuyor. Her büyük tartışmadan sonra bana dediği tek şey, daha kötüye gidiyor bak, dikkat et, senden uzaklaşıyorum (duygu olarak)
Dün işten çıkınca onu arayıp haber vermeyi unuttum, sen misin unutan kıyameti kopardı ben sana unutmayacaksın demedim mi diye başlayıp eski konulara geldi. Bana söylediklerini, vurmalarını unutamıyorum. İçten içe belki de kinleniyorum en ufak hatanda, açığında tepkim büyük oluyor, o yüzden sana dikkat et diyorum hata yapma diyorum, kötü olur derken bunu kastediyordum vs..
Ben bu arada sürekli ağlıyorum hıçkıra hıçkıra ne diyeceğimi bilemiyorum haklı çünkü. Sonra sarıldı kucağına aldı beni, sakinleştirdi birlikte sofrayı kurduk yemeğimizi yedik uykum gelince yatak odamıza gelip yanıma yatıp uyuttu beni.
( o benden daha geç yatar ve ben çok çabuk uyurum yanıma gelir her gece sarılır, elimi tutar beni uyutur sonra yine gider. Böyle de bi adam.)
Şimdi kızlar, ben ikili ilişkilerde mi başarısızım, ağresif miyim? ( bu sinir krizleri önceden olmazdı hayatımda 3 kez oldu ve sadece 6 ay içinde yaşandı bunlar )
Kocamı kendi yaptığım şeylerle kaybediyorum, nasıl davranmalıyım, ne söylemeliyim, güvenini nasıl tazelemeliyim bilemiyorum. Annemle de hiç konuşamıyorum çünkü onlarda bi garip beni sürekli kocama karşı dolduruyorlar aklıma gelmeyecek fesatlıklar sokuyorlar. Onlara gittiğimde kocama durduk yere kızıyorum. Oturup konuşacağım, akıl danışacağım olgun bi arkadaşım yok. Hamilelik yeni evlilik derken her şey bulanıklaştı, akli selim düşünemiyorum, dışardan gözle siz daha net görürsünüz diye size anlatmaya karar verdim.
En ufak bi hatada acaba ne olacak, beni ne zaman silecek diye korkar oldum. İnsanız hata yapmadan da olmuyor ki, o kadar dikkat etsem de bişey çıkıyor yine.
Evlilik, hamilelik, zihin olarak tutucu bi şehirde yaşamak, iş hayatına alışma derken öyle zorlandım ki bir türlü adapte olamadım. Hiç bir şeye yetişemedim. Bekarlığın verdiği rehavetle de hemen bi ev kadını moduna geçemedim. Kocam ev işlerine sofra kurmaya kaldırmaya yardım eder ama annem bizim her şeyimizi önümüze getirirdi iş yapmazdık sofra kurmazdık toplamazdık bi anda her şeyi ben yapınca alışamadım, zorlandım, kalkamadım hemen altından. Birini yapsam diğerini bırakıyorum.
Biraz dik başlıyım eşimse bana bişey dediğinde cevap vermememi tamam dememi istyor bense sürekli önce bi açıklama yapıp sonra tamam diyorum.
Örnek :
Kocam :Çamaşırlar kurudu kaç gündür çamaşırlıkta duruyor topla artık onları
Ben: Bi akşam evdeyim onda da yemek hazırla ortalığı topla derken hemen uykum geliyor unutuyorum işte onu, hafta sonu toplayacağım.
Kocam: İşten çıkınca bana niye çıktım diye haber etmedin, mutlaka haberim olacak işten çıktığında eve gittiğinde
Ben: Şöyle şöyle oldu unuttum aramayı eve gelince haber verdim işte
Kocam: Ne zaman tamam demeyi öğreneceksin, uzatma tamam de sadece
Bu şekilde aslında incir çekirdeğini doldurmaz sebeplerle ve sıklıkla ev işi konusundan tartışmalar çıkıyor, bunlar birikti ve ben bi gün patladım. Bi sürü laf saydım ben senin emrindeki asker miyim hizmetçi miyim yap deyince yapacak kukla mıyım, benim de fikrim var iradem var,bunun dışında daha ağır bi sürü şey ve hakaretler... Saydım da saydım üstelik o an öyle bi kriz geçirdim ki kocama da saldırdım vurdum baya bi, elimdekileri fırlattım filan. üstelik bu kriz olayı 3 kez oldu ve biz daha 6 aylık evliyiz.
Ben ona vururken bağırıp çağırıp ağlarken o hiç bir şey yapmıyor öylece duruyor sonra başka odaya gidip sessizce bekliyor.
Sonrasında ilgisinden, yardımından hiç bir şey esirgemiyor ve uyguladığı taktikle beni daha da vicdan azabına sokuyor. Her büyük tartışmadan sonra bana dediği tek şey, daha kötüye gidiyor bak, dikkat et, senden uzaklaşıyorum (duygu olarak)
Dün işten çıkınca onu arayıp haber vermeyi unuttum, sen misin unutan kıyameti kopardı ben sana unutmayacaksın demedim mi diye başlayıp eski konulara geldi. Bana söylediklerini, vurmalarını unutamıyorum. İçten içe belki de kinleniyorum en ufak hatanda, açığında tepkim büyük oluyor, o yüzden sana dikkat et diyorum hata yapma diyorum, kötü olur derken bunu kastediyordum vs..
Ben bu arada sürekli ağlıyorum hıçkıra hıçkıra ne diyeceğimi bilemiyorum haklı çünkü. Sonra sarıldı kucağına aldı beni, sakinleştirdi birlikte sofrayı kurduk yemeğimizi yedik uykum gelince yatak odamıza gelip yanıma yatıp uyuttu beni.
( o benden daha geç yatar ve ben çok çabuk uyurum yanıma gelir her gece sarılır, elimi tutar beni uyutur sonra yine gider. Böyle de bi adam.)
Şimdi kızlar, ben ikili ilişkilerde mi başarısızım, ağresif miyim? ( bu sinir krizleri önceden olmazdı hayatımda 3 kez oldu ve sadece 6 ay içinde yaşandı bunlar )
Kocamı kendi yaptığım şeylerle kaybediyorum, nasıl davranmalıyım, ne söylemeliyim, güvenini nasıl tazelemeliyim bilemiyorum. Annemle de hiç konuşamıyorum çünkü onlarda bi garip beni sürekli kocama karşı dolduruyorlar aklıma gelmeyecek fesatlıklar sokuyorlar. Onlara gittiğimde kocama durduk yere kızıyorum. Oturup konuşacağım, akıl danışacağım olgun bi arkadaşım yok. Hamilelik yeni evlilik derken her şey bulanıklaştı, akli selim düşünemiyorum, dışardan gözle siz daha net görürsünüz diye size anlatmaya karar verdim.
En ufak bi hatada acaba ne olacak, beni ne zaman silecek diye korkar oldum. İnsanız hata yapmadan da olmuyor ki, o kadar dikkat etsem de bişey çıkıyor yine.
