Sizin yorumlarinizi takip ediyorum.Katiliyorum fikirlerinize.Bizim de bir aile buyugumuz var sizin gibi.Onun kizi var.Bebegi daha kundaktayken ayrilmislar.Kadin o travma gunlerini halen kin dolu anlatir.Neyse kiz buyudu,evlendi,cocuklari oldu derken ,babasiyla nerdeyse hic gorusmedi.Nasil bir karakter oldu derseniz,tabiki eksikliginden bahseder falan ama eksik olmasi hayatimda birsey de eksiltmedi der.Yani varligi = yoklugu ayni olan adamin yoklugundan birsey kaybetmedim der.Bir kere babasini arayip birseye ihtiyaci oldugunu soylemis (ihtiyaci olmamasina ragmen).O da babasinin sozunu tutmadigini gorunce bir daha aramamis bile.Babasi dugunune gelmedi davet edildigi halde.Hani derler ya babasiz olunca psikoloji etkilenir mi diye.Cocukluk caginda belki biraz etkileniyor ama yetiskinlik cagina gecince neyin ne oldugunu ogrenip olgunlasinca dogruyu ogreniyor cocuk zaten.Ne yapalim hayat bu.Obur turlu gene annelerde soyle psikoloji olusuyor 'babaniza sizin icin katlandim' bu psikoloji cocuk icin daha agir.cunku ise yaramayan babayi kambur gibi tasiyor oluyoruz.cocuk sonra 'katlanmasaydin' boyutuna gecebiliyor.Karisik denklemler ama yetiskin mantigiyla bakilinca altindan kalkilmayacak seyler degil.