- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Bu aralar depresif+sinirliyim. Buraya actıgım her konuma muhalefet tarzında yorumlar yapılması beni hepten çileden cıkarıyor. Bu yorum secmek insanları dışlamak filan da değil. Sadece bir nebze olsun rahatlamak için yazıyorum buraya çoğunuz gibi. Sonra bakıyorum yine empati yapılmadan saldırganca yapılmış yorumlar karsılık verince de banlanıyorum. Mükemmelim demiyorum zaten ama rica ediyorum biraz olsun empatisi olmayanlar öylesine yorum yapıp daha da moral bozmasın.
Evde ve işyerinde mutlu dğeilim. Genel olarak mutlu değilim pek ama nedenleri belli zaten.
Babam yıllardır aynı alkolik sorumsuz bencil onu saldım kendi haline kafama takmakla anca hasta oluyorum pek muhattap olmuyorum psikologum da öle tavsiye etti. Normalde yine iyi yanları da vardır ama alkol alınca katlanamıyorum. Yaşım 26 sonunda kendime ait bir alanım oldu ilk kez annemlerin yatakodasını aldık kardesimle malum ev 2 oda. Neyse bu süreçte de 1,5 haftadır burnumdan geldi. Evde en azından annemle çay içip rahatlama zamanım olurdu o da yok anneme kırgınım cünkü o da bencil . Değişime kapalı odalarına gectik diye surat asmalar sürekli olumsuz yorumlar beni fazlasıyla incitti. Birde annemin annesi benim sanki o benim kadar çabalamıyor salmış kendini hiçbirşey öğrenmez etmez devamlı söylenir herseye kötü bakar böyle biri. Hatta ona benzediğimi farkettim bir dönem kendimi kurtarmaya calıstım hala ugrasıyorum. Dün anneme odaya minder vs aldım dedim her zamanki gibi yine boş boş laf etti nereye sıgacak yok bilmem ne. Yani sorun şu ki annem herseye kötü yorum yapan hayat sevinci olmayıp etrafındakilerin de enerjisini çeken ne kadar psikologa kurslara vs yönlendirsemde hibçir sey yapmayan . Evde boş boş programlar izleyen kendini salmıs sadece ibadete vermiş biri. Ama işte iyi de değil kalbi o kadar sevgisiz ki kin tutuyor birde kardesimle kedi köpek gibiler mesela devamlı. Komşuluk yapar sürekli dert yanar yok sunu istedi yok fırına yemek verdi yani dert edeceksen yapma etme böyle böyle sürekli negatif enerji yayıyor. Bıktım.
Artık ruh halimden mi kaynaklı bilmiyorum en yakın arkadasıma da sinir oluyorum. Yani bir insan hiç mi kendini kabullenmez . Ona kendi hakkında en ufak olumsuz birşey desem asla kabul etmez cocuklugumuzdan beri öyle egolu ve kendini begenmiş bir karakteri var. Diğer yandan seviyorum onu cok sey paylastık aslında iyi bir kız ama bu ukala yönü beni asırı yoruyor kendisi de kabul ediyor öyle oldugunu lakin bu yüzden tartısma cıkıyor . En basiti sevgilisnden ayrıldı cocuk zaten bastan belliydi diyorum ne oldugu mantıklı düşünemedin o an diyorum ki öyle .. Yok ona iyi gelmiyormus bu dediğim o her zaman mantıklıymıs ya birseyi de kabul et bu kadar dikbbaşlı olunmaz ki. Neyse spora gidiyoruz mesela ne zamandır benle aynı anda gitmiyor artık farklı düşünmeye basladım cünkü en son bana gitme bir süre bacagın agrıyor zaten baya zayıflamıssın kas kaybediyrsun bence dedi. O an böyle düşünmemiştim ama suan acaba kıskanıyor mu diye düşünmeye basladım kendisi kilo vermeye calsııyor ne zamandır cünkü benim kilom ideal moralimi bozdu kas kaybediyorsun vs diyerek . Şimdi içten içe ona sinirliyim söyleyip tartısma cıkarmak da istemiyorum.
Yani böyle ufak ufak görünen seyler yüzünden inanılmaz mutsuzum. Sinir atagı geldi dün epeydir sinirlenmiyordum ben böylesine.. Antidepresanı bırakalı 2 ay oldu terapim devam ediyor. Ona da anlataagım zaten bu sinir atağını gidince. Migrenim filan da geri geldi ilaç bırakınca sinirlendiğim üzüldüğüm an zehir oluyor .. İlac içmek istmeiyorum kendimi sakinnleştirip ota dönüşrüyorum ancak kabızlık kilo aldırması uyku yapması vs bu etkiler gitti mesela tekrar gelsin istmeiyorum.
Benim sorunum etrafımdaki insanlardan bunaldım ama onlarsız da cok yalnızım. Alıp basımı gitmek istiyorum yok olmak
Evde ve işyerinde mutlu dğeilim. Genel olarak mutlu değilim pek ama nedenleri belli zaten.
Babam yıllardır aynı alkolik sorumsuz bencil onu saldım kendi haline kafama takmakla anca hasta oluyorum pek muhattap olmuyorum psikologum da öle tavsiye etti. Normalde yine iyi yanları da vardır ama alkol alınca katlanamıyorum. Yaşım 26 sonunda kendime ait bir alanım oldu ilk kez annemlerin yatakodasını aldık kardesimle malum ev 2 oda. Neyse bu süreçte de 1,5 haftadır burnumdan geldi. Evde en azından annemle çay içip rahatlama zamanım olurdu o da yok anneme kırgınım cünkü o da bencil . Değişime kapalı odalarına gectik diye surat asmalar sürekli olumsuz yorumlar beni fazlasıyla incitti. Birde annemin annesi benim sanki o benim kadar çabalamıyor salmış kendini hiçbirşey öğrenmez etmez devamlı söylenir herseye kötü bakar böyle biri. Hatta ona benzediğimi farkettim bir dönem kendimi kurtarmaya calıstım hala ugrasıyorum. Dün anneme odaya minder vs aldım dedim her zamanki gibi yine boş boş laf etti nereye sıgacak yok bilmem ne. Yani sorun şu ki annem herseye kötü yorum yapan hayat sevinci olmayıp etrafındakilerin de enerjisini çeken ne kadar psikologa kurslara vs yönlendirsemde hibçir sey yapmayan . Evde boş boş programlar izleyen kendini salmıs sadece ibadete vermiş biri. Ama işte iyi de değil kalbi o kadar sevgisiz ki kin tutuyor birde kardesimle kedi köpek gibiler mesela devamlı. Komşuluk yapar sürekli dert yanar yok sunu istedi yok fırına yemek verdi yani dert edeceksen yapma etme böyle böyle sürekli negatif enerji yayıyor. Bıktım.
Artık ruh halimden mi kaynaklı bilmiyorum en yakın arkadasıma da sinir oluyorum. Yani bir insan hiç mi kendini kabullenmez . Ona kendi hakkında en ufak olumsuz birşey desem asla kabul etmez cocuklugumuzdan beri öyle egolu ve kendini begenmiş bir karakteri var. Diğer yandan seviyorum onu cok sey paylastık aslında iyi bir kız ama bu ukala yönü beni asırı yoruyor kendisi de kabul ediyor öyle oldugunu lakin bu yüzden tartısma cıkıyor . En basiti sevgilisnden ayrıldı cocuk zaten bastan belliydi diyorum ne oldugu mantıklı düşünemedin o an diyorum ki öyle .. Yok ona iyi gelmiyormus bu dediğim o her zaman mantıklıymıs ya birseyi de kabul et bu kadar dikbbaşlı olunmaz ki. Neyse spora gidiyoruz mesela ne zamandır benle aynı anda gitmiyor artık farklı düşünmeye basladım cünkü en son bana gitme bir süre bacagın agrıyor zaten baya zayıflamıssın kas kaybediyrsun bence dedi. O an böyle düşünmemiştim ama suan acaba kıskanıyor mu diye düşünmeye basladım kendisi kilo vermeye calsııyor ne zamandır cünkü benim kilom ideal moralimi bozdu kas kaybediyorsun vs diyerek . Şimdi içten içe ona sinirliyim söyleyip tartısma cıkarmak da istemiyorum.
Yani böyle ufak ufak görünen seyler yüzünden inanılmaz mutsuzum. Sinir atagı geldi dün epeydir sinirlenmiyordum ben böylesine.. Antidepresanı bırakalı 2 ay oldu terapim devam ediyor. Ona da anlataagım zaten bu sinir atağını gidince. Migrenim filan da geri geldi ilaç bırakınca sinirlendiğim üzüldüğüm an zehir oluyor .. İlac içmek istmeiyorum kendimi sakinnleştirip ota dönüşrüyorum ancak kabızlık kilo aldırması uyku yapması vs bu etkiler gitti mesela tekrar gelsin istmeiyorum.
Benim sorunum etrafımdaki insanlardan bunaldım ama onlarsız da cok yalnızım. Alıp basımı gitmek istiyorum yok olmak