bizde ikimiz de iletişime açığız. yani evet yüzyüze gelince gülüyoruz ama yine de konusuyoruz her seyi. ama o öfke ve ciddiyet kalmıyor. gecenlerde görevdeyken 1 hafta çok güzel tavrımı koydum, yanımdayken üzülür diye söylemeye cesaret edemediğim her seyi söyledim ve iyi de hissettim. sonra bir gün arkadasimla kahve içerken bir baktım çıktı geldi. ben hemen gevsedim şakalaşmalar, yavsamalar falan
ama sonra kendisi açtı konuyu ve yine oturup güzelce konusup anlaştık. yani ciddiyet kayboldu diye konu konuşulmayacak diye bir sey yok. ben de çok isterdim tavırlı kalabileyim. ama olmuyor. bazen diyorum ki iyi ki de olmuyor