Sinirimi bastıramıyorum.....

sizin o zamanki yaşınızdayım. 28 yaşındayım. 8 yıldır iş hayatındayım. benimde astım krizlerim oluo.. oda hayatımı etkiliyor. uğraşım var. size birşeyler yazarken iş geliyor. onları hallediyorum. yetmiyor demekki...

3 yıldır bende kronik astım hastasıyım aynı zamanda
ve bu rahatsızlığa da iş yerim sebep oldu
anlıyorum sizin sıkıntılarınızı
bu şekilde hissederken başka şeyler düşünmenin size ne denli zor geldiğinide anlıyorum emin olun
ama demem o ki olan size oluyor
sağlık elden gittikten sonra gerisi hiçbirşey ifade etmiyor insana
o sebeple uygulama çalışın dediklerimi

buraya şu anda sıkıntınızı yazıyorsunuz bu kafanızı dağıtmaz ki
kendiniz için farklı bir fikir üretin
nelerden hoşlanırsınız bir düşünün ve sinir anlarında bunları kurgulayın kafanızda
gözünüde canlandırın hoşlandığınız şeyleri
bakın birkaç örnek daha vereyim size
bazen evdeki mobilyaların yerlerini değiştiririm kafamda hiç uygulamayacak olsam bile
bazen gitmek istediğim bir yere gittiğimi hayal ederim
bazen kızımın büyüdüğünü ve ilk erkek arkadaşını bana anlattığını kurgularım
sonuç olarak içinde bulunduğum ruh halinden tamamen kurtulamasam da biraz olsun rahatlarım :34:
 
arkadaşım sana işyerimdeki sorunlarımı anlatsam inan şaşar kalırsın, çalışmayan personellermi dersin, onların tarafını tutan, görmezden gelen müdür, amir mi dersin. iki üç ay önce işe girmiş ama beni azarlayan! üstüne birde haklı görülen küçük şeytanlarmı dersin.
çok kolay kırılan, ya da zora alışık olmayan biri değilim, şiddet dolu bi evde çocukluğu geçmiş, boşanmış bi anne babanın çocuğuyum. yani zorluğun, pis insanın, Allah korkusu olmayanların ne demek olduğunu bilerek görerek yaşıyarak büyüdüm. ama ne zmnki şuanki işyerimde çalışmaya başladım, hayatımda ilk kez psikologa gittim, antidepresan ilaçlar kullanmaya başladım.

diceğim o ki, istisnalar hariç hemen her işyerinde hatta devlet kurumlarında bile insanı çileden çıkaran, değil iş hayatında, hayatta bile olmaması gereken, insan demeye bin şahit mahluklar var. bu açıdan bak belki bi nebze rahatlarsın.

bu arada ne tesadüf, benim de duyarlılık konusunda senin eşinden eksik kalmayan bi eş adayım var. ne diyelim Allah hakkımızda hayırlısını versin, kul hakkımıza giren herkesi de bildiği gibi etsin..
 
3 yıldır bende kronik astım hastasıyım aynı zamanda
ve bu rahatsızlığa da iş yerim sebep oldu
anlıyorum sizin sıkıntılarınızı
bu şekilde hissederken başka şeyler düşünmenin size ne denli zor geldiğinide anlıyorum emin olun
ama demem o ki olan size oluyor
sağlık elden gittikten sonra gerisi hiçbirşey ifade etmiyor insana
o sebeple uygulama çalışın dediklerimi

buraya şu anda sıkıntınızı yazıyorsunuz bu kafanızı dağıtmaz ki
kendiniz için farklı bir fikir üretin
nelerden hoşlanırsınız bir düşünün ve sinir anlarında bunları kurgulayın kafanızda
gözünüde canlandırın hoşlandığınız şeyleri
bakın birkaç örnek daha vereyim size
bazen evdeki mobilyaların yerlerini değiştiririm kafamda hiç uygulamayacak olsam bile
bazen gitmek istediğim bir yere gittiğimi hayal ederim
bazen kızımın büyüdüğünü ve ilk erkek arkadaşını bana anlattığını kurgularım
sonuç olarak içinde bulunduğum ruh halinden tamamen kurtulamasam da biraz olsun rahatlarım :34:

benimde iş yerim sebep oldu astıma.. çocukluğumdan beri vardı evet... ama arttı. çocukken bile acile gittiğimi hatırlamıyorum. şimdi haftada bir kaç kez acildeyiz. hem fiziki ortam hemde stres ortamı sebep.

şimdi kişisel gelişim için birşeyler okuyorum.

sizin gibi yorumlar lazım. hayal kurmayı severim. teşekkürler...
 
arkadaşım sana işyerimdeki sorunlarımı anlatsam inan şaşar kalırsın, çalışmayan personellermi dersin, onların tarafını tutan, görmezden gelen müdür, amir mi dersin. iki üç ay önce işe girmiş ama beni azarlayan! üstüne birde haklı görülen küçük şeytanlarmı dersin.
çok kolay kırılan, ya da zora alışık olmayan biri değilim, şiddet dolu bi evde çocukluğu geçmiş, boşanmış bi anne babanın çocuğuyum. yani zorluğun, pis insanın, Allah korkusu olmayanların ne demek olduğunu bilerek görerek yaşıyarak büyüdüm. ama ne zmnki şuanki işyerimde çalışmaya başladım, hayatımda ilk kez psikologa gittim, antidepresan ilaçlar kullanmaya başladım.

diceğim o ki, istisnalar hariç hemen her işyerinde hatta devlet kurumlarında bile insanı çileden çıkaran, değil iş hayatında, hayatta bile olmaması gereken, insan demeye bin şahit mahluklar var. bu açıdan bak belki bi nebze rahatlarsın.

bu arada ne tesadüf, benim de duyarlılık konusunda senin eşinden eksik kalmayan bi eş adayım var. ne diyelim Allah hakkımızda hayırlısını versin, kul hakkımıza giren herkesi de bildiği gibi etsin..

evet o bahsettiğin insancıklardan burada da var. aynı dediğin gibiler. ama şükür ki aile ortamım öle değildi. (sülalem hariç)

amin. bende yakında hiç istemediğim depresanlara başlıyacağım bu gidişle.
 
bazı insanlarda şeytan tüyü olduğuna inanıyorum

naparlarsa yapsınlar afedersin başkasının ağzına pisleseler bile kimse gıkını çıkarmaz.:1:
 
Back
X