Siyasette geyikten cımbızlanmak istemeyenler geliverin

Benden sana bir akıl, aklın varsa tek takıl
Güldüm sabah sabah, Allahta seni güldürsün :)
Aynen dediğin gibi bizde küçük karıştırdı ortalığı, yüzlü çıktı, posta koydu..
Benim ablamda kardeşimde akıllanmaz, inan olayın içinde anlatamadığım detaylar var.. Çok yıprattı beni o üzüntü..
 
Denas14__ .!.:
Berbat bir duygu cok iyi biliyorum zamaninda ailemde abime hak vermisti kanim donmustu..

Ama sen cok sogumussun ya. Birak bence boyle kalsin. Ama annene git. Bak babanda hastaymis annen gelemezmis. Yasli kadin kimbilir nasil dolduruyorlar..
Genişletmek için tıkla...
1 defa gittim kardeşim orada imişti, annem söylemedi gelmez diye başta, sonra orada kardeşim yine yüzlü çıktı..
Ya kız yapar eder yüzlü çıkar.. Evlenmeden önce 2-3 ayda 1 gelir 15-20 gün kaldığı olurdu bizde, öte git demedik, arkadaşlarıyla gezmeye çıkardı, 1 kez bile sormazdık neredeydin diye, cebine harçlığına kadar koyardım..
O olay sonrası şuan eşinin memuriyetini yaptığı yere gittik bebek görmeye, orada o konu açıldı, bağırdı çağırdı yine, kendi eşi saçmaladığını söyleyince adama demediğini bırakmadı.. Sonra annemlerde görüştük, yine hırçın..
 
Birak boylece kalsin madem barisinca da seni daha fazla yipraticaklar.. bir olsa iki olsa neyse de cok abartmislar...
Ama senin icinde vicdaninda rahat olmali elinden geleni yapmissin.
Sen ananla babanla gorus kisinin kendi kardesi olsa bile gerisi ana baba disi muhim degil..
 
Annemde beni suçluyor.. Kızlarını haklı bulmuyormuş (bana hiç öyle gelmiyor ama) ben uzatıyormuşum..
 
Anneannem hastayken annem başından bir an olsun ayrılmadı beden temizliğine kadar annem yapardı. Öyle düşkündü ki ben senin gibi evlat olamam derim anneme. Ne zaman anneannem hasta olsa bunlar anneme küser annem başından ayrılmıyor ya onu görmemek için gelmeyecekler güya. Anneannem de ölünce annem iyice yalnız kaldı. Cenazesinde bile o acısıyla yalnız bıraktılar annemi ben başka ildeyim zaten. İzin aldım gittim mecbur oğlum küçük o zaman. Annemin gözleri parladı sarılıp ağlayacağım kimse yok diye. annem üzülmesin diye barıştı yine. Öküz öldü ortaklık bitti meselesi anneannem ölünce kardeşlikte azaldı işte. Küçük olan başka ilde yaşıyor annemin büyüğüyle kavga etmişler büyük olan benim evime ayak basmasın sakın diyor anneme annem küçük olana o senin ablan ara gönlünü al diyor barıştırıyor ama gene annem suçlu küstüler annem mezarlığa gidip şikayet etmiş anneanneme kızların böyle yapıyor bana diye anneannem teyzemin rüyasına giriyor gelip barıştılar tekrar annem bir sonraki kavgaya kadar gene barıştı. Ben de yanında olmadığım için birşey diyemiyorum annesinin yokluğunu çok zor atlattı zaten ama ben yanında olsam kesinlikle böyle ezmelerine izin vermem.
Annen için barış ama can ciğer olma her zorluklarına koşma. Annem gibi çok çekersin yoksa
 
En iyisi ebediyen hayatımdan çıkarmam gibi
 
Günaydın güzellikler

Brunella
Benim sana tavsiyem yıkıcı olabilir, yani çok yorum yapmayayım, öfkeni perçinlemeyeyim.
Sadece, eğer benim yapımda bir insansan, ne kadar barışıver desek de için almaz, kardeşin bile olsa.
Çünkü sevdiğin birine ciddi ciddi küsmek için, sabrının son demine kadar sınanmış olman gerekiyor,
son damlaya kadar vermiş, bağışlayıcı olmuş, görmezden gelmiş vb. olmalısın ki şimdi bu yüzden böyle kemik gibi bi hal almışsın. Anlattığımdan fazlası da var diyorsun, senelerdir hep aynıları oldu diyorsun...

Ben gerçek bir gönül alma adımı görene kadar, yaklaşmazdım artık, bağışlayıcı olurdum yine ama artık verici olmazdım hiçbir konuda onlar için kendimi yormazdım. Eskisi kadar sinirimi, kırgınlığımı taze tutmamaya çalışırdım, ama yapılanları da unutamazdım Bilinmeyen.

Annen çok ısrarcıysa, MazlumuGetirinBana ve Denas14__ ın dediği gibi küs kalma, ama samimi de olma.
Dediğin gibi her ailede var bu veya bunun gibi şeyler, canını çok sıkmamaya çalış olur mu?
 
Brunella

Ben yaşlarımız küçük ilerde bu tavır düzelir diye düşünüyordum ama düzelmeyecekmiş anladım.

Bizde de kardeşim ne söylerse söylesin alttan alması gereken benim anneme göre. O bana hakaret ederken bile ona dönüp sus demez beni susturur. Barışmak için adımı ben atmalıyım hep. Çünkü ben daha sakin ve çabuk sinirlenmeyen, alttan almayı bilen uzlaşmacı tarafım. Bu hep böyle oldu, sanırım böyle de devam edecek.

Senin durumun da aynı anladığım kadarıyla. Kardeşlerine laf geçiremeyen annen sana yüklenmiş sürekli. Bu bir süre sonra alışkanlık yapıyor. Senin için normal olan davranış o olmuş oluyor insanlara göre. Ve aksi biçimde davranınca birden suçlu duruma geçiyorsun. Karşındakinin haklılığı ya da nasıl davrandığı önemli değil burada. Sorun senin alışılmışın dışında davranmış olman.

Ben küslükten hiç hoşlanmam. Aile değerleri samimiyet vs sebeplerden dolayı değil küs kalmanın gereksiz gerginlik yarattığına inandığımdan. Küs kalacağına Merhaba merhabalık 0 noktasında olmayan ama minimum düzeyde bir ilişki seni çok daha rahatlatır eminim. Adım atmak zorunda değilsin artık. Madem barışma çabaları var annene söyle terslemeyeceğini arasınlar. Sonrasında iletişime geçmek için çaba göstermen gerekmez ama bir yerlerde karşılaşınca ortam gerilmez ona Selamını verir diğer kişilerle konuşursun.
Affet demiyorum yani. Affedip affetmemek senin bileceğin iş.
 
Günaydın Angelacığım ❤❤
Yorumun inan benim düşüncelerimden yıkıcı değil..
Ben aslında kolay küsmem.. Çabuk affederim.. Dediğim gibi, ilk kez değil bu tip olaylar ama öncesinde her hangi taraf adım atardı.. Bu öyle can sıkıcıydıki.. Nefret ettim onların kardeşi olmaktan..
Ben onlara hiç kıyamazdım.. Eşim kendi kardeşlerinden aşağı görmedi..
Gönül alma adımı atmalarına ben fırsat vermiyorum şuan.. Direk hayır diyorum, bu kapris değil.. Çünkü o kadar nefret gelmişki, annem ne zaman bir şey dese, barışın, yarın bir gün bize bişey olsa cenazemde yüz yüze geleceksiniz diyor ki.. Böyle bir baskı işte..
Ben annemlere gittiğimde konu yine açılacak.. O kadar zamanda 1 kez annemlere gittim.. İliğine kadar küsmek bu heralde..
Annemi çok seviyorum.. Ama haksızlığa dayanamıyorum..
 
Aynen dediğin gibi alışılmışın dışında davrandım, çünkü hep sakin ve yapıcı oldum.. Köprü oldum ama bana basıldı geçildi..
Kardeşim halen yüzlü çıkıyor, sanki ben yaklaşırsam affedecekmiş modunda bir küstahlık.. Ablam ise pişmanlığın zirvesinde olduğunu söylüyormuş anneme ama inan zırnık kılım kıpırdamıyor..
Tantanisciğim, abla tavsiyesi, çokta yapıcı olma, üzerine kardeşinde olsa basıyor..
Gerçi kardeşim geçmiştede ablamdan laf yetiştirir sonrada ablama ben neden diye sorunca kardeşim ben öyle demedim böyle dedim derdi..
2 evlilik yaptım, ilk nişanımın arefesinde sudan bir sebeple kavga çıkardı ablam, şimdiki evliliğimin nişanında da yine kardeşimin elbise krizi beni gerdi ve ablamla kavgası bana sıçradı ve nişan günümde burnumdan getirdiler..
Benim düğün nikah bir arada oldu ve benim 2. evlilik olduğundan kırık beyaz tualet elbise giydim, saçımda aksesuar falan vardı, 2 gün önce kızına aldığı bildiğiniz beyaz tuvalet, saç yaptırdılar topuz ki ben bile daha sade az dalgalı saçtı, millet arkalarından dalga geçti..
Anneye ne kadar posta koysamda, kırılsamda ne yazıkki hiç değişmedi..
Sorun şu ki.. Affetmeyi halletsemde o selamı bile vermeyi midem almaz.. Son sefer yıkıcı oldu..
 

Günaydın bilinmeyencik.

Çoğu aile böyle sanırım. Hep bir evlat diğerlerinden daha fedakar, daha alttan alan, uzlaşmacı oluyor. Belki mecburen bu kişiliğe bürünüyoruz, bilmiyorum.

Seni anlıyorum, şimdi barışmak zor ama kardeşlerin onlar. Eninde sonunda barişacaksın. En güzeli bu konuları bir daha açmadan, üzerine perde çekerek barışmak olur sanırım. Hiç biriniz konuşmayın, olmamış gibi davranın. Çünkü belli ki ne kadar konuşursan konuş çözülmeyecek. Barıştıktan sonra da mesafeni koru. Bire bir görüşme ama annenin evinde karşılaşırsanız da çekip gitme mesela. Ya da aile toplantılarından mahrum etme kendini. Bayramda seyranda arayıp hal hatır sor yeter.

Kayınpederim vefat ettiğinde eşimin iki ablası küstü birbirine. Onları barıştırmaya çabalarken, gözü arkada kalarak gitti adam. Cenazede barıştılar. Hala ikisinin de içinde yaradır bu konu bilirim. O yüzden sırf annen için bile olsa barış bence.
 

Anlıyorum Bilinmeyen, çok da bir şey diyemiyorum. Yerinde olsam, ben de aynını yapabilirdim.
Zor bir dönem atlatmıştık biz de ailece, ne babam tarafı ne annem tarafı, o içimizde, bizimle sandığımız, dar vakitlerinde yardımlarına koştuğumuz insanların hiçbiri doğru düzgün bizimle olamadı. Annemin iki samimi arkadaşı vardır, benim için de öz teyzelerimden teyzedirler ve annem "Benim ablam da kardeşim de dostlarım oldu" der. Çünkü herkes kendi kapısını kapatıverdi kendi hayatına baktı biz hastanelerde sürünürken. Bunlar unutulmuyor işte Bilinmeyen. Ama annem affedici birisidir, içine kadar katmaz ama affeder, görmezden gelebilir. O görmezden gelebildi teyzelerimin bu hallerini, kardeş dedi.
Ama ben yazdım bir kenara. Kin değil, taze bir nefret değil, ama kırgınlık. Seninki de bence bu. Ağır bir kırgınlık halinin eseri... Şimdi teyzelerimle, kuzenlerimle yine görüşürüm, konuşurum (bazılarını daha ayrı tutarım), sadece selam nasılsın iyi misin iyi, görüşürüz...Bu... Onlar mahcup onlar sokulgan şimdi, görebiliyorum. Ama ben buz kesmişim artık ısınamıyorum.

Sadece aynı ortamda bulunmamak için birbirlerinden kaçan, ya da yüzlerini görmemek için efor sarf eden kişiler olmak, hele ki kardeş iken, gerçekten zor olur Bilinmeyen. Bu yüzden, bir merhabalık alanın olsa, kendin için daha rahat edersin diye düşündüm. Ama için almıyorsa vakti vardır...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…