bizim akrabalarımızda da bunu yaşayanlar oldu.
iki erkek kardeşten birinin eşi yanlış müdahale sonucu gençken rahmini kaybetmiş. haliyle çocukları da olamamış. sonra türkiye'ye göç mevzusu çıkmış. herkes evini, yerini bırakıp bikaç bavul ve çoluk çocuğuyla türkiye'ye gelmiş. küçük kardeşin bir çocuğu varmış zaten ve ikincisi de olmuş o sırada ama hem kalacak ev hem eşya hem de iş sorunları varmış. yani maddi açıdan sıfıra yakınmışlar.. bir şekilde aralarına anlaşıp o bebeği abisi almış.
çok da iyi baktılar kızlarına, üstlerine titrediler. ne istediyse yaptılar, her türlü imkanı sundular. üni. kazanınca onlar bile taşındılar onunla o şehre. hepsi birbirlerine çok bağlı.
ama tabi çocuğunu veren aile hep burukluğu, pişmanlığı taşıdı içinde..
sonra kız ünivesitede okurken anlattılar ailesi durumu, sen bizim biyolojik kızımız değilsin diye. önce şok olmuş kız tabi ama sonra hiç sorun etmedi. iyi ki siz benim annem babam olmuşsunuz demiş hatta. sizinle gurur duyuyorum demiş. şimdi çok güzel bir kız oldu, hala okuyor ve çok mutlu ailesiyle. öz annesi ile de görüşüyor da kırgındır, soğuktur ona karşı muhtemelen. zor bir şey yaşadı ama yine de şanslı belki de onu çook seven bir ailesi var. diğer biyolojik ailesi de seviyor onu ama uzaktan uzağa..
bence bu tarz trajedilere hiç gerek yok ama. çünkü aile içinde sürekli bir gerginlik oluyor.
bence başkasının bebeğine bakmak düşünülüyorsa annesiz babasız bir bebeği/çocuğu tercih etmek daha doğru olur.. o çocuk için her açıdan daha rahat olur bence.