- 25 Ekim 2012
- 1.432
- 637
- 178
- Konu Sahibi MissHavisham
- #1
Merhaba hanımlar,
Başlıktan da anlayabileceğiniz gibi şuan öyle bir noktadayım ki tarafsız bir hemcinsimin empatisine ihtiyacım var. Yaklaşık bir senedir ciddi bir ilişkim vardı. Erkek arkadaşım ve ben önceleri farklı şehirlerde yaşıyorduk. Ancak bir süre sonra erkek arkadaşım yaşadığım şehirde bir iş buldu ve buraya taşındı. Erkek arkadaşımın ev tutmasına, evini döşemesine, kısacası taşınma ile ilgili her sorununa hem maddi hem de manevi olarak destek oldum. Sonuçta buraya benim yanımda olmak, ve o zamanlar kötü günler geçirdiğimi düşünürsek psikolojik olarak bana destek olmak için geldiğini biliyordum. Bu yüzden de bütün bu yardımlarımı karşılıksız yaptım. Erkek arkadaşım çok uzun süre geçmeden ilk işinden memnun olmadığı gerekçesiyle işinden ayrıldı. Annemin tanıdığı bir şirkette ona bir iş bulduk ve bu sefer orada çalışmaya başladı. Ancak bu iş yerinin patronlarından sürekli olarak geç kaldığı gerekçesiyle şikayetler aldık. Kendini toparlamasını söyledim ama pek de başarılı olduğumu sanmıyorum. Sonra orada dedikodu yaptığı ve kişisel konuşmalara çok katıldığı gerekçesiyle bir takım sıkıntılar oldu, o dedikodu yapmadığını kimseye karışmadığını iddia etti. Bu sefer yine annemin tanıdığı başka bir iş yerinde ona iş bulduk ve o da eski iş yerini bırakarak burada çalışmaya başladı. Burada da başta geç kalma problemleri oldu ancak uyarılınca kendisini düzeltti. Fakat ne yazık ki bu iş yeri kısa bir süre sonra iflas etti ve elemanlar işten çıkarıldı. Bu süreye kadar her aşamada erkek arkadaşımın yanında olmaya devam ettim. Moralinin bozulmaması için ona yeni bir iş aradığı sürecin tümünde destek oldum. Bundan sonraki 3 ayı çalışmadan geçirdi. Ben ise bu 3 ay boyunca, sadece ve sadece ona destek olabilmek için hem okudum, hem de gece gündüz çalıştım. Kazandığım her kuruşu o zorluk çekmesin diye harcadım. O güne kadar hiçbir maddi zorluk çekmeyen ben, inanır mısınız ki kendime yeni bir kalem bile almadım. Sonrasında ise 3 ay boyunca iş aradığını sandığım erkek arkadaşımın aslında hiç iş aramadığını farkettim. İşte bu noktada kafamdan aşağı kaynar sular döküldü ve ben ayrılmak istediğimi söyledim.
Benim ayrılmak istediğimi söylediğim günden bu yana 1 aydan biraz daha fazla geçti. Çok düşündüm, gözlerinden beni sevdiğini okuyabildiğim, bana asla kıyamayacağını, uğrumda ölecek kadar aşık olduğunu söyleyen bir erkeğin 3 ay boyunca benim nasıl yorulduğumu, kendimi parçaladığımı görüp de rahat rahat evde yatabildiğini anlayamıyorum. Onun sorumsuz, düşüncesiz ve o halime göz yumduğu için de vicdansız olduğunu düşünüyorum. O ise bana, benim o kadar çok çalışmamın onu desteklemek için olduğunu farketmediğini, depresyonda olduğunu bu yüzden öyle bir 3 ay geçirdiğini, bundan sonra düzeleceğini söylüyor. İlk ayrılmak istediğimde bana "bana sadece 1 hafta ver herşeyi düzene sokacağım" demişti. Ancak bugün 1 aydan fazla oldu ve hala bana "yapacağım" "edeceğim" diyor.
Şimdi o beni sevmemekle, duygusuzlukla, vicdansızlıkla suçluyor. Kızlar, ben böyle bir adamdan vazgeçtiğim için gerçekten vicdansız mıyım? Elbette ki kendi hareketlerimde kendimi haklı görüyorum. Ve yine elbette ki kendime karşı objektif olmam imkansız. Bu yüzden sizden rica ediyorum, kendinizi benim yerime koymaya çalışın ve bana söyleyin. Siz olsaydınız ne yapardınız?
Başlıktan da anlayabileceğiniz gibi şuan öyle bir noktadayım ki tarafsız bir hemcinsimin empatisine ihtiyacım var. Yaklaşık bir senedir ciddi bir ilişkim vardı. Erkek arkadaşım ve ben önceleri farklı şehirlerde yaşıyorduk. Ancak bir süre sonra erkek arkadaşım yaşadığım şehirde bir iş buldu ve buraya taşındı. Erkek arkadaşımın ev tutmasına, evini döşemesine, kısacası taşınma ile ilgili her sorununa hem maddi hem de manevi olarak destek oldum. Sonuçta buraya benim yanımda olmak, ve o zamanlar kötü günler geçirdiğimi düşünürsek psikolojik olarak bana destek olmak için geldiğini biliyordum. Bu yüzden de bütün bu yardımlarımı karşılıksız yaptım. Erkek arkadaşım çok uzun süre geçmeden ilk işinden memnun olmadığı gerekçesiyle işinden ayrıldı. Annemin tanıdığı bir şirkette ona bir iş bulduk ve bu sefer orada çalışmaya başladı. Ancak bu iş yerinin patronlarından sürekli olarak geç kaldığı gerekçesiyle şikayetler aldık. Kendini toparlamasını söyledim ama pek de başarılı olduğumu sanmıyorum. Sonra orada dedikodu yaptığı ve kişisel konuşmalara çok katıldığı gerekçesiyle bir takım sıkıntılar oldu, o dedikodu yapmadığını kimseye karışmadığını iddia etti. Bu sefer yine annemin tanıdığı başka bir iş yerinde ona iş bulduk ve o da eski iş yerini bırakarak burada çalışmaya başladı. Burada da başta geç kalma problemleri oldu ancak uyarılınca kendisini düzeltti. Fakat ne yazık ki bu iş yeri kısa bir süre sonra iflas etti ve elemanlar işten çıkarıldı. Bu süreye kadar her aşamada erkek arkadaşımın yanında olmaya devam ettim. Moralinin bozulmaması için ona yeni bir iş aradığı sürecin tümünde destek oldum. Bundan sonraki 3 ayı çalışmadan geçirdi. Ben ise bu 3 ay boyunca, sadece ve sadece ona destek olabilmek için hem okudum, hem de gece gündüz çalıştım. Kazandığım her kuruşu o zorluk çekmesin diye harcadım. O güne kadar hiçbir maddi zorluk çekmeyen ben, inanır mısınız ki kendime yeni bir kalem bile almadım. Sonrasında ise 3 ay boyunca iş aradığını sandığım erkek arkadaşımın aslında hiç iş aramadığını farkettim. İşte bu noktada kafamdan aşağı kaynar sular döküldü ve ben ayrılmak istediğimi söyledim.
Benim ayrılmak istediğimi söylediğim günden bu yana 1 aydan biraz daha fazla geçti. Çok düşündüm, gözlerinden beni sevdiğini okuyabildiğim, bana asla kıyamayacağını, uğrumda ölecek kadar aşık olduğunu söyleyen bir erkeğin 3 ay boyunca benim nasıl yorulduğumu, kendimi parçaladığımı görüp de rahat rahat evde yatabildiğini anlayamıyorum. Onun sorumsuz, düşüncesiz ve o halime göz yumduğu için de vicdansız olduğunu düşünüyorum. O ise bana, benim o kadar çok çalışmamın onu desteklemek için olduğunu farketmediğini, depresyonda olduğunu bu yüzden öyle bir 3 ay geçirdiğini, bundan sonra düzeleceğini söylüyor. İlk ayrılmak istediğimde bana "bana sadece 1 hafta ver herşeyi düzene sokacağım" demişti. Ancak bugün 1 aydan fazla oldu ve hala bana "yapacağım" "edeceğim" diyor.
Şimdi o beni sevmemekle, duygusuzlukla, vicdansızlıkla suçluyor. Kızlar, ben böyle bir adamdan vazgeçtiğim için gerçekten vicdansız mıyım? Elbette ki kendi hareketlerimde kendimi haklı görüyorum. Ve yine elbette ki kendime karşı objektif olmam imkansız. Bu yüzden sizden rica ediyorum, kendinizi benim yerime koymaya çalışın ve bana söyleyin. Siz olsaydınız ne yapardınız?
