Merhaba bayanlar,
Böyle bir kanıya varmam uzun süremi aldı. Aslında anlıyordum da yine kondurmak istemiyordum. Size birkac örnekle yasadıgım durumu anlatmak istiyorum. Bir abim var, bugune kadar evlat ayrımını dibine kadar yaşadım. Bunu artik kabullendim, eskisi gibi takmıyorum. Birisi anneme kızın cok güzel maasallah dedigi vakit, annemin yüzü düşer, tesekkur etmek yerine, '' hı evet makyaj var ya ondan '' der.
Sosyal medya hesabında birlikte cekindigimiz fotograflari koyar, o da ayda yilda bir. Birisi kızın cok güzel maasallah yazdiysa eyvah. Hemen o fotografı kaldirir. Ardından gider benim en paspal ev haliyle haberim yokken cekilmis, sacım basım dagınık olan fotograflarimi koyar :) Bir keresinde, sacımı boyatmıstım, annem de biraz kestirmisti saclarını. Babam cok güzel olmus kızım dedi, annemin sacını farketmedi. O da pek bir degisiklik yoktu o yüzden. Ona guzel diyorsun da bana neden demiyorsun diye, babamın burnundan getirdi. Bir kez de babam karpuzun en güzel kısmını kızıma kestim dedi, bana neden kesmiyorsun da ona kesiyorsun dedi.
Sürekli bana, ben yașamadım sen de yaşama, benim yoktu senin de olmayıversin gibi kelimeler kullanır. Cevremdeki anneler, ben yaşamadım kızım yasasın, benim olmadı en guzelleri kızımın olsun derken, benim durumum boyle. Acıkcası her seyi yazsam sayfalarca sürer. Size en ufak örnekleri verdim. Sizce ben mi kötü niyetliyim, yoksa hissettigim dogru mu?
Not: Annem kendi annesinden de pek sevgi gormemis, o da evlat ayrımına maruz kalmıs. Ben bundan ders almasını temenni ederdim ancak aynısını bana uyguluyor. Halbuki ben bu yuzden hep bir kızımın olmasını diliyorum. Ona bunların hicbirini yaşatmayacagım...
o ne biçim bir anne...
