Sizce ?

Etrafımda düzenli görüştüğüm 5 tane kız arkadaşım var ve herşeyimi sürekli anlatıyorum. Her derdimi sorunumu bundan 4 sene önce falan da böyleydim. Konuşmayı dertleşmeyi çok seviyorum ama sanki konuştukça da işin içinden çıkamıyorum. Olayları daha da büyütüyorum. Ama güzel şeyleri anlatmak gibi bir huyum olmadığını farkettim. Durum böyle olunca da onlarında yorumları ile iyice bir melankolik bir hal almaya başladım. Güzel şeyleri hep görmezden geliyor gibiyim yani.

Bunu dediğim gibi 4 sene önce de çok yapıyordum sonra farkına vardım bu huyumdan bi şekilde vazgeçmiştim ve faydasını da görmüştüm. Şimdi yine aynı şeyleri yaparken buldum kendimi.

Siz de yaşıyor musunuz bu durumu? Düşüncelerimde haklı mıyım sürekli kötü şeyleri konuşmak dertleşmek falan sıkıntılı birşey mi ?

Dertleşmek güzel tabii ama kendi adıma konuşacak olursam, her derdimi yakınlarıma anlatmayı tercih etmem. Sanki o konu üzerinde konuşunca daha önemli hale geliyor gibi hissediyorum. Ya da bazı arkadaşlarımın yorumları beni daha da geriyor, daha çok kafaya takıyorum. Kendim işin içinden çıkamadığımda ise olayı daha da dramatize etmeyecek, objektif şekilde yorum yapacak bir yakınıma anlatırım.

Bir de arkadaşlarınız da bunalabilir sürekli negatiflik, sürekli dert yanmanızdan. Hayatınızdaki pozitif şeyleri de anlatarak dengeyi kurabilirsiniz.

Bunu kendin için de yapma diğer insanlar için de. Bir süre sonra bıktırırsn. Dost, arkadaş da olsa kimse kimsenin bu kadar negatif yükünü çekmek istemez. Bir süre sonra etrafında insan bulamayabilirsin.

Kendin için de vazgeç bu huyundan. Sürekli negatif şeylerden bahsederek olumsuz olanı çağırırsın hayatına.

Bir süre öyle hissetmesen bile öyleymiş gibi yap ve pozitif şeylerden bahset.

ben mesela bir süre dinliyorum sürekli hale gelirse bu dert işi o arkadaşla görüşmüyorum çünkü bıkıyorum kafam şişiyor enerjımı çalıyor gerek yok