Önceki mesajlarımda da yazmıştım tekrar yazayım çocukluğumda da ilgi kırıntısı bile görmedim malesef
O takdirde kabullenmek gerekiyor sanırım. Her anne bir olmuyor. Aynı durumdayız.
Ben de üniversitede hep arkadaşlarımın annelerinin devamlı aramalarına, konuşmalarına özenirdim. haftada bir annemi arardım Annemi o hevesle. “Ne vardı?” Diye açardı telefonu. Ben bir iki şey söylerdim. Tamam çok yazmasın deyip kapatırdı.
Şaşırırdım tabi ama anlayamazdım. Sonra, hatta evlendikten çok sonra anladım, sorunun annemden kaynaklı olduğunu.
hatta erken evlendim ben, üniden hemen sonra. Ve sanırım bunda annemden kaçmak isteği de vardı bilinç altımda. ilk defa sevgi gördüğüm İçin fazla acele ettim.Tabi anlatamıyordum da kendimi. Normalde Kızlar anneleriyle paylaşırlar evlenmeyi düşündükleri kişileri.
başta pek çok şey için annemi suçladım fakat sonra kabullenme yoluna gittim. Onu da olduğu gibi kabul ettim. artık kendimiz birer yetişkin olmuşuz. Hayatımızın sorumluluğu bizde artık. Bir suçlu aramak beyhude.
bir de görmediğim sevgi ve şefkati oğluma gösteriyorum. Onun sevgisi, sarılması bende eksik olan pek çok şeyi iyileştiriyor.
her hafta giderim. Eksiklikleriyle ilgilenirim. Anne olarak Kötü de olsa bir emeği geçti. Çeşitli vesilelerle Duasını almanın da bana faydası dokunur muhakkak diye düşünüyorum. Ya da balık bilmezse, Halık bilir diyorum.
siz de kabullenin yavaş yavaş bu durumu. İstediğiniz zaman arayın. Onun haricinde çokta zihninizde yer etmesin. Kendi çekirdek ailenize yoğunlaşın, benim tavsiyem. Ve gözüne girmeye çalışmayın. Yaranamazsınız. Hayal kırıklığı yaşarsınız boşuna. Halbuki gençsiniz, evlisiniz galiba. Hayat size güzel, boşverin gerisini.