Sizin etrafınızda da durumlar böyle mi?

Hayat nedense boyle. Hep guzel ve ayni duzeyde gitmiyor. Bir konferansta soyle denmisti: Hayati bir asansor gibi dusunun. Hep ayni katta kalamazsiniz. Bazen asagi inersiniz bazen de yukari cikarsiniz ama onemli olan dengeye gelebilmek.
Simdi de cok cok mukemmel herseyin super gittigi bir donem yasamiyorum ama bundan 5 yil onceki halimi hatirlayinca sukrediyorum. Olmeden once olmeyi yasadim o zamanlar. Nedense kotu gidince birseyler sanki hic gunes dogmayacak gibi gelir ve hersey kotu gitmeye baslar. O gunlerde de sirada ne var deyip duruyordum. Hic bitmeyecek gibiydi. Tam da sabrimin bittigi zaman gunes yeniden dogmustu. Ve ben yeni hayat kurmustum. Mutlu huzurlu... ancak hep oyle devam edemezmis hayat. Bu sefer de is yerindeki birisi yuzunden mutlulugum bozuldu. Bu da gecer baskasi baslar biliyorum. Hayat hep boyle. Boyle boyle 45 yasina geldim. Ben hic mutlak mutluluk diye bir sey gormedim. Hep bir sorun cikiyor. Sukrediyorum hep. Bir de basima gelen her neyse, o gunlerde beni uzse de, aslinda benim icin hayirlisi imis onu gordum. Sanci olmadan dogum olmaz ya... Sanirim hayatin kurali bu. Ille bir sanci cektirip sonra guzel yuzunu gosteriyor. Bu uzuntulu gunler bir seylere hep vesile oluyor. Uzulmeyin.

Amin. Bu dünya böyle, en önemli olan olaylara nasıl bakabildiğimiz. Mutluluklarımızla da hüzünlerimizle de her türlü sürekli sınavdayız.Allah hepimizin yardımcısı olsun.

Büyümek bu olsa gerek diyorum problem sıkıntı sorumluluk hergün bişey