- 20 Ocak 2010
- 48.750
- 188.233
- 1.123
- 44
HadiKahve storylerimizi de alıp def olup gidelim skdldldl
Ama aklıma hemen şu geliyor sonra, ya ehliyet alamamış bir kadın, ya da mecbur kalıp arabasını satmış olan birine denk gelse ve onun o gün morali bu yüzden bozulsa diye düşünüp vaz geçiyorum. Yoksa deli gibi anlatasim paylasasim varNiye hava atar gibi plsun ki. Kizimla 1000km yapsam arabayla herkese anlatirdim.bu bir basaridir
Bir dr a mı görünseniz bu normal mi sizce?Ama aklıma hemen şu geliyor sonra, ya ehliyet alamamış bir kadın, ya da mecbur kalıp arabasını satmış olan birine denk gelse ve onun o gün morali bu yüzden bozulsa diye düşünüp vaz geçiyorum.
Hah işte mesele bu. Yani sosyal medyada paylaşımın yoksa sanki normal hayatta da yokmussun gibi algilaniyor.ben de yedıgımın ıctıgımın fotografını paylasan bırı degılımdır. Bir arkadasım asosyal mısın demıstıonlara göre paylasmamak bu anlama cıkıyor. Yerimde gezerim de niye sureklı insanların gozuna sokayım ki. Hesabımı kapattım kafam rahat konforum arttı
Kim kim? Karı kocaysa sorun değil hallolur. Ben geçen yıl tek başıma 10,3-3 (ikiz) üç çocukla 650 km gitmis, gelmistim. Bu yılda bir yıl büyümüş halleriyle 1000 km. İki hafta kadar sonra tekrar 500 km sonra da yine 650 km git gel yapacağım inşallah. Bakalım güzel geçer inşallah. Gidilir yani genelde ama uyuduklarinda daha güzel gidiliyor. Yoksa tüm yok çocuk şarkılarıyla içi bayılıyor insanin3 çocukla (12-4-2 yaş) 12 saatlik yolculuk planlıyoruz.. çok mu güç bir hedef
Yok ya o kadar da zor değil araba tutmuyorsa tabi3 çocukla (12-4-2 yaş) 12 saatlik yolculuk planlıyoruz.. çok mu güç bir hedef
Hiçbir şey paylaşmam özel hayatım hakkında. Ne whatsaap ne de instagram hikayelerine de bakmam. İnsanları izliyormuşum gibi geliyor.Merhabalar
Aslına bakarsaniz sosyal medyada sadece fotoğraf paylasmak değil de, herkesin hayatını kendince paylaşma meselesi diyebilirim sorunum için.
Malum yaz ayları, herkes bir yerlere bir şekilde geziyor. Ve herseylerini paylaşıyorlar. Çok fazla instagrama girmesem de WhatsApp hikayelerde görüyorum ya da arada arkadaşlarla buluştuğumuzda su şuraya gitmiş, şunla şöyle yapmışlar, onu giymişler bunu yemişler vs vs konuşmalar dönüyor. Ortak nokta tabiki sosyal medya oluyor.
Mesele şöyle. Eskiden ara ara fotoğraf attığım olurdu (6-7 yıl öncesinde) sonra eşim her fotoğrafta "şu an senin bu yaptığına/yediğine/giydiğine/gördüğüne tam da şu an da ihtiyacı olan biri olabilir, birinin üzülmesine sebep olmak ister misin gerçekten " diye diye vicdan yaptırdı. Yıllardır da pek birşey paylaşmam 2-3 kere belki özel bir an paylasmisimdir. Esimin de Avrupa'da gezmedigi ülke kalmadı yıllardır. Amerikaya da gidip gelirdi. Ama tek bir kare sosyal medyada fotoğrafı yoktur.
Hak veriyorum aslında, lohusayken çok bunaldigim zamanlarda gezen insanlar gormek beni uzmustu. Ya da cocuklarina mükemmel annelik yapan kadinlar beni kötü hissettirdi. Çok kariyer sahibi, başarılı görünen ve bunu surekli paylaşan kimler yetersiz hissetmeme sebep oldu. Üstüne birde sürekli mutlu pozlar verenler var. ama gerçek hayatta depresyon yasadiklarini biliyorum. eşiyle büyük sıkıntıları olduğunu bildiğim aldatılan arkadaşım babalar gününü kutlamayı en çok sen hak ediyorsun aşkım diye mesajlar atıyor vs.vs.. bunları gördükçe ne saçma ortam diyorum.
Ama şimdi şimdi şunu da fark ediyorum ki sosyal hayatta olmayınca normal hayatta da yok gibi görünüyorsun. Ben de gezmisimdir ama paylasmamisim, normal hayatta muhabbeti de olmuyor haliyle. Gezip de paylasanlara ooo neler yaptın nerelere gittin anlat bakalım deniyor.
Garip hissediyorum. Sosyal medyayla var olmak diye birşey var sanki artık. Orada yoksak normal hayatta da yok gibi mi oluyoruz?
Hatalı mi davranıyorum sizce paylaşmayarak. Ayrıca neden insanlara bak burayı da gezdim diyeyim ki. Bak bu da çocuklarım, bak bunu giymiştim, bak çocuğa bunu giydirdim, bak kocamla çok mutluyuz, çok geziyorum, çok eğleniyorum deyince daha mi var olacağım. Ya da paylaşmanın bir oranı mi olmalı? Bunu neye göre belirleyebiliriz. Ne kadar paylaşmali? Ya da paylasmayinca hayatın dışında kalmışlık hissiyle nasıl başa çıkmalı...
Anlatabildim mi derdimi bilemiyorum. Umarım yardımcı olan birileri çıkar. En azından farklı fikirler duymak iyi olacaktır.
Teşekkürler
Başka konularda böyle değilim. Bir tutum sanırım, ama sorguladığım bir tutum.Bir dr a mı görünseniz bu normal mi sizce?
Ay ne alaka ya.Ama aklıma hemen şu geliyor sonra, ya ehliyet alamamış bir kadın, ya da mecbur kalıp arabasını satmış olan birine denk gelse ve onun o gün morali bu yüzden bozulsa diye düşünüp vaz geçiyorum. Yoksa deli gibi anlatasim paylasasim varçok eğlendik, yorulduk, öğrendik, o kadar uzun yol gitmek hem harikaydı hem yorucu ama aynı zamanda da yapabilirim be dedirten müthiş birseydi. Ama ben bir kere birinin tatile gitmesine aşırı yoruldugum bir gün çok icerlemis kendime üzülmüştüm. O gitti diye değil de ben gidemedim bir yere diye... O duygu geliyor aklima, paylaşmıyorum. Sonra turla gezen arkadasin muhabbeti uzun uzun konuşuluyor reel hayatta, ama ben gittim geldim oluyor olsun tabi de ne bileyim ya. Terazi Burcu dengesizligindeyim.
Bana garip geldi derdiniz. Ben de cok paylasim yapmam. Gittigim yerleri neredeyse hic paylasmiyorum artik. 10 yil once falan paylasiyordum. Simdi bakinca ne sacma isler diyorum. Artik paylasmadigim icin ortamlarda dislanmiyorum. Cunku zaten bana yakin olan kisiler ne yaptigimi, nereye gittigimi biliyor. Alakasiz insanlar gorup sormasa bir sey kaybetmiyorum. Muhabbetim olmayan biri bir paylasimimi gorup ooo sen de nerelere gitmissin derse de ancak yuzeysel bir muhabbet olur zaten. Caniniz ne istiyorsa paylasin. Illa paylasmak istiyorsaniz paylasin. Ama paylasmiyorum diye gruplarin disinda kaliyorum diye bir sey yok bence. Ergen degiliz sonucta.Merhabalar
Aslına bakarsaniz sosyal medyada sadece fotoğraf paylasmak değil de, herkesin hayatını kendince paylaşma meselesi diyebilirim sorunum için.
Malum yaz ayları, herkes bir yerlere bir şekilde geziyor. Ve herseylerini paylaşıyorlar. Çok fazla instagrama girmesem de WhatsApp hikayelerde görüyorum ya da arada arkadaşlarla buluştuğumuzda su şuraya gitmiş, şunla şöyle yapmışlar, onu giymişler bunu yemişler vs vs konuşmalar dönüyor. Ortak nokta tabiki sosyal medya oluyor.
Mesele şöyle. Eskiden ara ara fotoğraf attığım olurdu (6-7 yıl öncesinde) sonra eşim her fotoğrafta "şu an senin bu yaptığına/yediğine/giydiğine/gördüğüne tam da şu an da ihtiyacı olan biri olabilir, birinin üzülmesine sebep olmak ister misin gerçekten " diye diye vicdan yaptırdı. Yıllardır da pek birşey paylaşmam 2-3 kere belki özel bir an paylasmisimdir. Esimin de Avrupa'da gezmedigi ülke kalmadı yıllardır. Amerikaya da gidip gelirdi. Ama tek bir kare sosyal medyada fotoğrafı yoktur.
Hak veriyorum aslında, lohusayken çok bunaldigim zamanlarda gezen insanlar gormek beni uzmustu. Ya da cocuklarina mükemmel annelik yapan kadinlar beni kötü hissettirdi. Çok kariyer sahibi, başarılı görünen ve bunu surekli paylaşan kimler yetersiz hissetmeme sebep oldu. Üstüne birde sürekli mutlu pozlar verenler var. ama gerçek hayatta depresyon yasadiklarini biliyorum. eşiyle büyük sıkıntıları olduğunu bildiğim aldatılan arkadaşım babalar gününü kutlamayı en çok sen hak ediyorsun aşkım diye mesajlar atıyor vs.vs.. bunları gördükçe ne saçma ortam diyorum.
Ama şimdi şimdi şunu da fark ediyorum ki sosyal hayatta olmayınca normal hayatta da yok gibi görünüyorsun. Ben de gezmisimdir ama paylasmamisim, normal hayatta muhabbeti de olmuyor haliyle. Gezip de paylasanlara ooo neler yaptın nerelere gittin anlat bakalım deniyor.
Garip hissediyorum. Sosyal medyayla var olmak diye birşey var sanki artık. Orada yoksak normal hayatta da yok gibi mi oluyoruz?
Hatalı mi davranıyorum sizce paylaşmayarak. Ayrıca neden insanlara bak burayı da gezdim diyeyim ki. Bak bu da çocuklarım, bak bunu giymiştim, bak çocuğa bunu giydirdim, bak kocamla çok mutluyuz, çok geziyorum, çok eğleniyorum deyince daha mi var olacağım. Ya da paylaşmanın bir oranı mi olmalı? Bunu neye göre belirleyebiliriz. Ne kadar paylaşmali? Ya da paylasmayinca hayatın dışında kalmışlık hissiyle nasıl başa çıkmalı...
Anlatabildim mi derdimi bilemiyorum. Umarım yardımcı olan birileri çıkar. En azından farklı fikirler duymak iyi olacaktır.
Teşekkürler
Mesele paylaşım yapıp yapmamak değil de düşüncenizde sıkıntı var bence. Aynı kadın dışarıya da çıkmasın o zaman. Her yer araba kaynıyor, insanlar son model arabalarında geziyor.Ama aklıma hemen şu geliyor sonra, ya ehliyet alamamış bir kadın, ya da mecbur kalıp arabasını satmış olan birine denk gelse ve onun o gün morali bu yüzden bozulsa diye düşünüp vaz geçiyorum. Yoksa deli gibi anlatasim paylasasim varçok eğlendik, yorulduk, öğrendik, o kadar uzun yol gitmek hem harikaydı hem yorucu ama aynı zamanda da yapabilirim be dedirten müthiş birseydi. Ama ben bir kere birinin tatile gitmesine aşırı yoruldugum bir gün çok icerlemis kendime üzülmüştüm. O gitti diye değil de ben gidemedim bir yere diye... O duygu geliyor aklima, paylaşmıyorum. Sonra turla gezen arkadasin muhabbeti uzun uzun konuşuluyor reel hayatta, ama ben gittim geldim oluyor olsun tabi de ne bileyim ya. Terazi Burcu dengesizligindeyim.
Eşimle ben.. bir kısmını yolda uyuyarak geçirirler diye umut ediyoruz. Hatta yolda bir gece öğretmenevinde konaklarız diye düşündük. Ay birbirlerine girmesinler de çocuk şarkısına razıyımKim kim? Karı kocaysa sorun değil hallolur. Ben geçen yıl tek başıma 10,3-3 (ikiz) üç çocukla 650 km gitmis, gelmistim. Bu yılda bir yıl büyümüş halleriyle 1000 km. İki hafta kadar sonra tekrar 500 km sonra da yine 650 km git gel yapacağım inşallah. Bakalım güzel geçer inşallah. Gidilir yani genelde ama uyuduklarinda daha güzel gidiliyor. Yoksa tüm yok çocuk şarkılarıyla içi bayılıyor insanin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?