Hep benzer tip insanları çekiyorum; suçlayıcı, ne yapsan yaranamayacağın, anlamayan..
Vurdumduymaz biri olamadım, üzüldüm, sıkıldım ama anlaşılmadım hiç, hep farklı yerden anladılar, hep öyle düşündün böyle söylemek istedin düşünceleri, benim söylediğimden farklı yorumlar, nankörlükler, düşüncesizlikler.. Sabrının taştığı, artık yeter dediğim bir noktaya geldiğimde de yine suçlu ben oldum, kullanamadıkları, es geçmeyen, şans vermeyen vindi beğenmediler heralde, illa yapmak zorundayım ya. Aptal değilim efenim kusura bakmayın, o kadar şeyden sonra gayet net, kararlı olabiliyorum, her şey netleşiyor ve ben bu tepkiyi veriyorum, bu kadar basit. Herkesle aynı kefeye koymayın beni.
Yaş alırken de bazı şeyleri daha bir anlar oldum sanki, uzamasına gerek kalmadan..
Bu da anlaşılmıyor, bu kadar ders alabildiğim düşünülemiyor mu acaba? Eminim diyorum, anlıyorum biliyorum hissediyorum diyorum, yok bu yüzden şu yüzden böyle yapıyorsun, şöylesin böylesin.. Ya sabır ya sabır...
Şimdi, vurdumduymaz olmayı başarsam, yine aynı terane olacak. Bu kadar düşünüp canım sıkılırken acımasız olabiliyorsam...
Niye bu kadar çok çekiyorum ben bu insanları?