öfkeleniyorum insanlara arada.. iyi niyetliler kullanılır, genelde bu böyledir. maalesef.. ve daha bir çok şey. uzaklaştım artık.. diyorum ki, beni bulacak olan böyle de bulur zaten.
düşünüyorum yaşadıklarımı, 2 gün takmasam 1 gün az ya da çok düşünüyorum, düşünmeden edemiyorum. üstelik sıkılmam için her şey benim başıma gelmek zorunda da değil.
işlerine geldi mi duygusal, işlerine geldi mi mantıklı oluyorlar. düşünmüyorlar.. bakıyorum da, başkasına yaptığı davranış için kızanların çoğu aslında kendileri aynı şeyi yapıyorlar. gülüyorum.
bir süre umursamıyorum fazla, daha iyiyim düşünmemeye çalışıyorum ama umursamazlığı da sevmiyorum işte. ortası yok mu bu işin? bir gün şu sevmediğim rahat, umursamaz, bencil insanlar gibi olacağım sanırım. insan sevmediğine benzermiş ya, bu öyle bir şey galiba, inanmazdım.
ne çok güzel huy var hayatta fakat bastırmak gereken! artık kötü geliyor, saflık korkunç bir şey geliyor mesela, çünkü perde gibi iniyor insanın gözünün önüne. değişsem de bakıyorum da bazen şöyle bir içime, istesem eskide bıraktığım bir çok şey geri gelmeye hazır. bundan da korkuyorum.
aslında daha da azaltıyorum git gide takmayı, daha mı katı oluyorum?
bu değişimimi hem çok seviyorum, doğru yönde yol aldığımı düşünüyorum, çünkü biraz daha pozitifim, rahatım.. hem de sevmiyorum, kendini değiştirmek zorunda olmak rahatsızlık veriyor. umursamak doğru olan gibi geliyor, kötü biri mi oluyorum diye düşünüyorum bazen.
karışığım hayat.. sanırım bir gün her şey daha iyi yerine oturacak. alışılıyor gitgide.
ben yine de insanlara hiç güvenemicem.. ama hala engel olmakta zorlandığım huylarım var işte, anlık sıcaklık ve yakınlıkla duygu ve düşüncelerimi paylaşmak gibi.. hiç konuşmadığım bir insanın beni silmesiyle içimde oluşan huzursuzluk gibi.. vs.
lise son değişim miladım oldu aslında, bakıyorum da gülüyorum eski saflığıma.. bir çok şeye anlam veremiyordum. hoş hala veriyor muyum bilmem, sadece alışmak zorundasın.
niye fazla net olmamam lazım, niye net olamıyoruz? bunu çok istiyorum, aslında çok şey istiyorum. hayat samimiyetsiz.. büyüdükçe kasılıyorsun aslında...
hep düşünmek zorunda kalıyoruz. sanırım bir gün bir çok şey oturduğunda bundan da yorulmuş olacağım.. ve alışmış.
gelecekteki beni merak ediyorum.
ha bir de, kinci biri mi oldum diye düşünüyorum? hiç öyle düşünmezken biri böyle söyledi bir gün bana..
unutmuyorum çoğu şeyi evet, ona göre tanımaya çalışıyorum insanları, kendimi korumaya çalışıyorum gibi bir şey bu. ama hiç intikamcı biri olmadım hayatımda. eskiden zaten hiç yoktu bu. 2 dk küs kalabilirsem kalırdım işte anlık sinirlerle, kişi bana gene arkadaşça geldi mi bir şeyim kalmazdı. ha kırıldıysam gene unutmazdım, insanları çok önemsemekten..
eskiden anlıktı sinirlerim, şimdi daha bir yere basıyor.
evet çok düşünüyorum. ama eskisi gibi oturup kendimi mahvetmiyorum bunlarla, pek anlamı olmuyor çünkü, önünde eskiye göre daha iyi bir set var artık bu düşüncelerin.
en nihayetinde umut en önemli olan şey, o varsa, onu korumaya çalışırsan her şey daha iyi. bazen yoruyor ama, olsun.