İnsanları hayat farklı şekillerde sınıyor. Benim de hiç bir neden yokken yanlış anlaşılmak heralde..
Kendi halimde biriyim, ama bir laf etsem lafı tersinden anlayan bir sürü insan var..
İstediğim kadar ayrıntılı anlatayım, olmuyor.
Olabildiğinde susmak, olabildiğince mesafe, olabildiğince az insan, az olay benim yararıma, yalnızlık bana daha güzel, daha hayırlı demek ki.
Kırılıp yorgun düşmekten...
Bir olayın, insanların içinde kalıp objektif konuşsam da bir taraf suçluyor kızıyor, diğer taraf sanıyor ki hep onun yanındayım vs. Alakasız şeyler. Görmek istemiyor gözler, hatırlamak istemiyor tersinin olduğu zamanları da. Kime ne garezim olacak ki. Bazen de konuşmalarda davranışlarda haksızlık görünce dayanamıyorsun, ama dayanmak da gerekiyor. Sonuç; kırılan yine sensin çünkü...