Çok düştüm hep kalktım..Her zaman her gecenın sabahı var derım ama ınsan koşup koşup sıfıra gerı dönunce sanırım yaşla ve yıllarla da ılgılı daha bı kımıldamak ıstemıyor yaa..Yorgun hıssedıyorum..Hayatı dondurdum pause tusuna bastım bakınıyorum..
Enerjim bu kadarmış. Zorlarsam bu süreyi arttırabilirim ama bir yandan da bu ben değilmişim gibi geliyor, ve yoruluyorum. Ama enerjisiz de ayağa kalkılmıyor yürünmüyor. Kan değerlerim de normal check-up a girmişim gibi bir sürü şeye bakıldı.
Değişim gerekiyor gibi.
Arkadaşlarıyla vakit geçirince insanın mutlu olması, kendisini değerli hissetmesi ve sevildiğini hissetmesi lazım. Fakat her arkadaş görüşmesinden sonra kendimi o kadar çok mutsuz hissediyorum ki... Fazla mı hassasım yoksa sosyal çevremiz bizi kötü hissettirmek için elinden geleni mi yapıyor bilmiyorum.
Değersizlik hissi umarım size fazla uğramaz bende olduğu gibi kızkardeşlerim.
O kadar mutsuz ve bir şeylere inancını kaybetmiş durumdayım ki ucuz romantik komedi filmleri izleyip avunmak istiyorum ve yüz şeklimin şöylee olmasını istiyorum :
Ama biliyorum, film boyunca eleştirmediğim, yaa bi git demediğim sahne kalmayacak. Of.
Gördügüm bir sey yüzünden icimde cok kötü bir his var, her seyin sebebini anlamamı saglayacak cinsten...
Emek hicbir sey imiş...İnsanlar degismez imiş.