Hayatımda en nefret ettiğim şey şu iş yeri ve içindeki bazı insanlar oldu. Kin mi bilmiyorum ama aklıma gelince çok sinir oluyorum, kinse de benim için tek şuan. Haksızlıktan nefret ediyorum, ve canımı o kadar sıktınız ki saçmalayarak haksız yere suçlayarak, konuşamadıklarımın anlatamadıklarımın sinirini yaşıyorum sanırım konuşsaydım bu kadar canım sıkılıyor olmazdı gibi.. Belki başka yerlerde dahasını yaşayacağım, zamanla unutup gideceğim bilemiyorum ama şuan durum bu. (Sakin ve kibarca laf sokmayı, kurnazlığı öğrenmek gerekiyor sanırım.)
İçim rahat beddua ettiğim tek şey ayrıca, bir şey olduğunu öğrensem de öğrenmesem de bir gün çıkacak acısı zaten.
Bazen kimse beni sevmeyecek gibi geliyor...
kimsenin kimsesi olmayacagım
kimsenin en özeli en sevdigi olmayacakmışım gibi.
kimse icin değerli olmayacakmışım gibi.
oysa kalbim içim ne bileyim aklım düşüncelerim kimse bilmez neler olduğunu..
neyse saçmaladik yine iyiden iyiye.
İnsanlardan nefret ediyorum bazen; kurnazlıklarından, oyunlarından, yalanlarından, kırıcı olmalarından, bencilliklerinden, haksızlıklarından, çıkarcılıklarından... Zaten tamamen zorunda olduğum için yaşıyorum, uğraşıyorum ve bazen ıssız daha sakin yerlere kaçmak istiyorum.
Lütfen hasta olmasın.
Depresyona girerse bizim iş hayal olur.
İlişki b*ka sarar.
Ya da belki o kadar kötü olmaz mı acaba?!?!
Düşünmemeli daha fazla oofff!