- 26 Şubat 2019
- 2.050
- 1.600
- 133
Arkadaşlar merhaba. Hemen konuya girmek istiyorum.
Bizim senelerdir uzayıp giden bir ev alma muhabbetimiz var. Bundan 3,4 sene önce de ablamlarla beraber aynı sitede ev beğenmiştik. Gidip baktık ve ben nedense eve ısınamadım. Ablam çok beğendi ve komşu olacağımız için de çok olumlu baktı eve. Ben neden bilmiyorum ama istemedim halbuki ben ablama daha düşkünümdür. Neyse onlar parayı denkleştirdi ama bizim 50 bin gibi bir açığımız kaldı o dönem borç alacak kimse de yoktu açıkçası. Ben de eve pek olumlu bakmayınca eşim de uğraşmadı belki zorlasak alırdık ama üstünde durmadık. Ablamlar da almadılar. Öyle konu kapandı ve sonra ev fiyatları uçtu gitti zaten. Geçen sene ev aklıma düştü ablama dedim ki çok pişmanım keşke alsaydık orayı ya da en azından siz alsaydınız dedim. O da “nasip işte düşünürken olur mu olmaz mı diye sizden haber beklerken de ev gitti” dedi. Üzüldüm açıkçası kafamda sürekli bizim yüzümüzden alamadılar gibi bir düşünce oluştu. Şimdi biz nasipse ev alma yoluna girdik istediğimiz gibi bir ev bulduk şuan süreç devam ediyor. Ablama söyledim hayırlı olsun sevindim güle güle oturun vs dedi ama sesinde bir burukluk vardı hissettim. İnşallah size de nasip olsun dedim bizim için hayal gibi bir şey artık dedi ve ben şuan ev aldığımıza bile sevinemiyorum içim çok huzursuz
Duygusal ve hep kendimden önce başkalarını düşünen, her durumda kendimi suçlayan bir yapım var malesef olay benimle ilgili olmasa bile. Düşünmek istemiyorum ama durum bu engel olamıyorum kendime.
Bizim senelerdir uzayıp giden bir ev alma muhabbetimiz var. Bundan 3,4 sene önce de ablamlarla beraber aynı sitede ev beğenmiştik. Gidip baktık ve ben nedense eve ısınamadım. Ablam çok beğendi ve komşu olacağımız için de çok olumlu baktı eve. Ben neden bilmiyorum ama istemedim halbuki ben ablama daha düşkünümdür. Neyse onlar parayı denkleştirdi ama bizim 50 bin gibi bir açığımız kaldı o dönem borç alacak kimse de yoktu açıkçası. Ben de eve pek olumlu bakmayınca eşim de uğraşmadı belki zorlasak alırdık ama üstünde durmadık. Ablamlar da almadılar. Öyle konu kapandı ve sonra ev fiyatları uçtu gitti zaten. Geçen sene ev aklıma düştü ablama dedim ki çok pişmanım keşke alsaydık orayı ya da en azından siz alsaydınız dedim. O da “nasip işte düşünürken olur mu olmaz mı diye sizden haber beklerken de ev gitti” dedi. Üzüldüm açıkçası kafamda sürekli bizim yüzümüzden alamadılar gibi bir düşünce oluştu. Şimdi biz nasipse ev alma yoluna girdik istediğimiz gibi bir ev bulduk şuan süreç devam ediyor. Ablama söyledim hayırlı olsun sevindim güle güle oturun vs dedi ama sesinde bir burukluk vardı hissettim. İnşallah size de nasip olsun dedim bizim için hayal gibi bir şey artık dedi ve ben şuan ev aldığımıza bile sevinemiyorum içim çok huzursuz
Duygusal ve hep kendimden önce başkalarını düşünen, her durumda kendimi suçlayan bir yapım var malesef olay benimle ilgili olmasa bile. Düşünmek istemiyorum ama durum bu engel olamıyorum kendime.
onlar sonra yine çok ev baktılar hatta birinde tapudan döndüler keşke o olsaydı ben yine bu kadar üzülmezdim en azından aldılar derdim ama nasip
