benim eşim de evlendiğimiz ilk zamanlar küserdi. evliliği oturtmak biraz zaman alıyor. o küser, ben gider barışmak için yalvarırdım. sonra aldım karşıma, konuştuk. evlilik böyle olmaz, biz mutlu olmak için evlendik. küsersek gitmez, kimseye faydası yok gibilerinden. bir de annem derdi hep "baban beni 40 sene kolunda yatırdı. küstük, kavga ettik, ertesi gün gene konuşmadık ama her gece kolunda yatırdı. sen sen ol, kocanla yatağını ayırma" diye. bu cümleyi benimsedim ve eşime de benimsettim.
sana da tavsiyem, eğer eşinin başka kötü huyları yoksa, tek kusuru buysa al karşına konuş. kimse boşanmak için evlenmiyor, yuva kurmak zor, o yuvayı dağıtmak kolay. önemli olan yuvayı ayakta tutmak. ha ama fiziksel ya da psikolojik şiddet vardır, aldatma vardır, ne bileyim parasını başkalarına yedirmesi vardır onu bilemem. erkekler biz kadınlara göre biraz daha geç olgunlaşıyorlar sanırım. ben bu saydığım kötü şeyler yoksa yapıcı olma taraftarıyım, yıkıcı olmanın değil. Allah mutluluk versin