Sürekli mutsuz bir kuzenim var. Hayatında hep mutsuz. Pireyi deve yapıyor, dünyanın en şanssız insanıymış gibi hal hareketler.
Kendisi güzel, sağlıklı, kariyerli. Tek eksiği ideal bir koca. Etrafında hiç kimse yok değil ama kriterleri çok yüksek. Neyse bu nedenle sürekli kendini yalnız, mutsuz falan hissediyor. En ufak şeyde kapris yapıyor. O beni aramadı, bu bana şöyle davrandı, şu göz süzdü vs. Saçma sapan şeyleri büyütüp hayatı kendine zehir ediyor. Psikiyatriste git dedim, onu da yapmıyor. Yani öyle kaprisli ki bir kişinin lafına sinirlenip ben zaten hayatta şanssızım, istediğim gibi hayat olmadı falan. Bu arada çok zengin, adeta parayla mutluluk olmazın canlı örneği. Kimin hayatı ideal ki?
Bugün de yanlış meslek seçtim aslında şu mesleği seçmeliydim falan dedi. E tamam git onun masterını yap, paraya ihtiyacın yok dedim. Öyle kolay değiştirilmiyor meslek falan diyor. Yalnız hissediyorsan çevrendekileri değerlendir diyorum, istediğim gibi olmazsa ben neden evleneyim diyor sonra da yalnızım diye ağlıyor falan. Hani ben bireysel olarak bir sorunum olduğunda A seçeneği mi B seçeneği mi diyorum, mantıklı olan B ise sorun yaratmıyorum ama o istiyor ki B seçeneği onun kafasındaki ideal olsun, ideal olmayınca başlıyor mutsuzum da mutsuzum. Ay inanılmaz çözümsüz, dermansız bir mutsuz. Ne yapacağımı şaşırdım. Böyle insanlara karşı nasıl davranılmalı ile ilgili bir video, yazı falan varsa paylaşır mısınız?
En güzeli mesafeli sevmek sizinde bı canınız var . 2 yıldır hayatımda temizlik yaptım beni rahatsız mutsuz enerjimi alan insanları yavaş yavaş çıkardım . Tamamen kopmak değil onlar hâlâ varım zannetse de hayat şartları diyip mesafe koydum . Sizde deneyin rahatlarsınız.
