aynı babam. siz de aynı annem, en küçük şeyden mutlu olan insan.
babam da ota yoğa şarkıya falan ağlar ama yan gözle de odadakilere bakar. evlendi evleneli böyle.
60 küsürüne kadar anası babası başındaydı, doğru dürüst ölüm yaşamamış. sıkıntı dert yok.
para içinde yüzen bir gençlik yaşamış. bir kez bile para sıkıntısı yaşamamış ömründe.
ama ona sorsan en dertli odur.
annemse çok küçük yaşta neesini kaybetmiş fakirlik içinde büyümüş bi insan
evlendikten sonra çektiklerini yazsam bdv kadınlarının yarısı bileklerini keser, o derece
bigün annem dellenmiş babam yine sızlanırken bağırıvermiş "neymiş o derdin söylesene" diye.
anan baban başında herşeyin var, ne bu kadar şükürsüzlük? cevap yok.
şimdi 70 yaşına geliyo haliyle anne babasını da kaybetti. ama yemin ederim ölmelerine üzülmedi bile, yanındaydım.
bu insanlar aynı yukarda bi arkadaşın dediği gibi enerji vampirleri.
yanında neşeli biri varsa eğer -annem gibi- çekememezlikten onun da enerjisini düşürmek için kendi sızlanıp durur.
çare yok. cidden yok.
ben görüştüğüm adamlardan birinde bu huyu farkettiğim anda koşarak uzaklaştım
size de aynını tavsiye ederdima ama evliymişsiniz
tek diyeceğim üstüne düşmeyin. biz babamın üstüne düştüğümüz zamanlarda (gerçekten bişeyi var sanıp) acayip hakaretler aşağılamalar yiyorduk. sorgulamaya gelmiyorlar saldırganlaşıp iğrençleşiyorlar. çünkü sorgulayınca ortaya çıkıyor, yaptığı şeyin sadece şımarıklık olduğu.
