Merhaba hanımlar,
Öncelikle şunu belirtmeliyim ki konuyu açıp açmamak noktasında çok kararsız kaldım, burada yazılanlara bakınca seninki de dert mi demenizden çekindim ama işte belki bir kaç faydalı tavsiye alırım umuduyla yazıyorum.
Ben son 1-2 aydır tamamen içime kapandım, zorunlu sebepler olmazsa evden çıkmak istemiyorum, kimseyle hiç bir konuda konuşmak istemiyorum, bütün günü kitap okuyup, film vs. izleyerek (aslında çoğunlukla YouTube’dan vlog tarzı içerikler izliyorum.) kendimi başıma geçirebilirim hatta. Normalde çevremde her kesin derdini dinlenirim onlara tavsiyeler veririm ama kimseye çok mutsuzum demek gelmiyor içimden, kendimi anlatmayı da oldum olası sevmezdim zaten.
Garip bir mutsuzluk hali var üzerimde, normalde insanlara tavsiyeler verdiğimde onların dertlerini dinlediğimde çok rahatladıklarını huzur verici bir yapım olduğunu söylerler. Gelin görün ki alıyorum kendimi karşıma neden mutsuzsun sen, bir sorun yok, her şey yolunda her şeyin var en başta sağlığın yerinde vs. telkin veriyorum ama en fazla yarım saat sonra yine karanlık çöküyor üstüme.
Bilemiyorum belki aranızda buna benzeyen dönemler geçirenler olmuştur, öyleyse eğer en ufak bir tavsiye dahi olsa paylaşırsanız çok sevinirim, nedensizce yüreyim sıkılıyor, içim daralıyor artık geçsin istiyorum...
Öncelikle şunu belirtmeliyim ki konuyu açıp açmamak noktasında çok kararsız kaldım, burada yazılanlara bakınca seninki de dert mi demenizden çekindim ama işte belki bir kaç faydalı tavsiye alırım umuduyla yazıyorum.
Ben son 1-2 aydır tamamen içime kapandım, zorunlu sebepler olmazsa evden çıkmak istemiyorum, kimseyle hiç bir konuda konuşmak istemiyorum, bütün günü kitap okuyup, film vs. izleyerek (aslında çoğunlukla YouTube’dan vlog tarzı içerikler izliyorum.) kendimi başıma geçirebilirim hatta. Normalde çevremde her kesin derdini dinlenirim onlara tavsiyeler veririm ama kimseye çok mutsuzum demek gelmiyor içimden, kendimi anlatmayı da oldum olası sevmezdim zaten.
Garip bir mutsuzluk hali var üzerimde, normalde insanlara tavsiyeler verdiğimde onların dertlerini dinlediğimde çok rahatladıklarını huzur verici bir yapım olduğunu söylerler. Gelin görün ki alıyorum kendimi karşıma neden mutsuzsun sen, bir sorun yok, her şey yolunda her şeyin var en başta sağlığın yerinde vs. telkin veriyorum ama en fazla yarım saat sonra yine karanlık çöküyor üstüme.
Bilemiyorum belki aranızda buna benzeyen dönemler geçirenler olmuştur, öyleyse eğer en ufak bir tavsiye dahi olsa paylaşırsanız çok sevinirim, nedensizce yüreyim sıkılıyor, içim daralıyor artık geçsin istiyorum...
dalga geçiyorum sanmayın sakın, birebir aynı şeyleri yaşıyoruz 
son 1,5-2 aydır. İçimden bişey yapmak gelmiyor kitap okuyorum, egzersiz yapıyorum (bazen), zoraki çocukla ve evle ilgileniyorum, gece doğru düzgün uyuyamıyorum. Hayattan sıkılmış gibiyim, bu nasıl yaşam diyorum. Sanki bu korona belasından hiç kurtulamayacakmışız gibi karamsarlık çöküyor üzerime. Hele ki etrafta herkes tatil ve gezme peşindeyken sadece benim için hayat durmuş da kimseye bişey olmamış gibi vs... David Burns'un "İyi Hissetmek" kitabını mutlaka okuyun, bana çok iyi geldi. Bir çeşit duygudurum tedavisi ve sanırım bizdeki depresyon başlangıcı. Kesinlikle bu kitapla kendinizi daha iyi hissedeceksiniz.
