Şimdi konuya başlarken çok ezildim, dışlandım diye başlayarak empati çağrısı mı yapıyorsunuz bize?
Eğer duygusallığa vuracak olursak bu ülkede Türk olup Kürtlerden daha çok ezilenlerde var.
Herkes kendi penceresinden bakıyor.
Suriyeli bir kızın gözlerinde korkuyu mutluluğu görmüş buraya konu açmışsınız çok şahane.
Ama...
O acıdığınız kızın akrabaları, soydaşları yüzünden gece sokağa çıkamayan kadınlarımıza acıyor musunuz?
Köşe başlarında sıkıştırıp ellerinden parası alınan, taciz edilen küçük çocuklarımıza acıyor musunuz?
Onlar sigortasız çalıştığı için işinden olan emekçilerimize acıyor musunuz?
Tek hayali iyi bir üniversitede okumak olan gencecik çocuklarımız günde 13-14 saat çalışırken onlar sınavsız en iyi üniversitelere yerleşiyor, onlara da acıyor musunuz?
Sınırdan geçerken sağlık kontrolü olmadığı için onların getirdikleri virüsler yüzünden yoğun bakımda mücadele veren bebeklerimize de acıyor musunuz?
Savaş olabilir, tabi ki insanlık vazifemiz yardım edeceğiz. Dünyanın neresinde olursa olsun, 1 tabak yemeğimizi paylaşmakla biz aç kalmayız. Ama bu şekilde olmaz, sitemsizce yapılan her yardım onları çizgiden çıkaracak.
Sınırlarda kamplarda konaklayacaklardı bu insanlar, mahallemize sızmayacaklardı. Doğum kontrol neymiş öğreneceklerdi, gerekirse çalışacaklardı ama devletten saklamayacaklardı. Sayarım sayfalar dolusu ama neden bahsettiğimizi anlamışsınızdır umarım.