neden kendimden utanan ben oluyorum? onlar elini kolunu sallayıp hayatını yaşarken, utanmadan başka sapkınlıklar peşinde koşarken, neden utanan ben oluyorum, çıldırcam. 7 yaşında ekmek alıp evine giden bir çocuk, apartmanda mıncıklanak ne yapmış olabilir? suçum merdivenleri önde çıkmak mı? en kötüsü de küçükken anlamlandıramadığımız şeylerin şimdi taciz oldugunu anlamak.
aklımın kestiği zamanlarda yaşadıgım sözlü, eylemli tacizlerde de hep dondum kaldım. niye utanan benim, başından aşağı kaynar sular dökülüyormuş gibi hisseden benim, sanki ağzımı açarsam başıma bela alacakmışım korkusu yaşayan benim. böyle yaptıgımız, ağzımızı açmadıgımız için... neyse daha fazla bir şey yazamıcam. bundan sonra ne olursa olsun bagrıcam, caydırıcı cezalarımız olmadıkca bunların akıllanacagı yok. nolursa olsun bagırın kalabalıktan korkmayın. annesi, bacısı, eşi olan hala insanlıgını kaybetmemiş birileri bize sahip çıkar umarım. öbür türlü suçluluk duygusuyla yaşamak daha zor, hem de suçsuzken
ben artık "nolur benden önce insin" diye dua etmekten ziyade bagırıcam, aglamak yok güçlü bagırmalıyız.