- 7 Kasım 2013
- 14.758
- 36.006
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
- #1
Evet tam da bu haldeyim ve girdiğim kuyudan çıkamıyorum. Hiçbir şey yapmak için halim yok halden öte hevesim yok! Kan değerlerimde bir sorun yok, bir seneyi aşkın bir depresyon tedavisinden yeni çıktım ve ilacı bıraktım. Ben bıkkınım ve sebebini bilmiyorum.
Diğer konumda bahsi geçmişti, inanılmaz zor bir babayla pıstırılarak, envai çeşit hakaretlerle kavga kıyamet büyüdüm. Babam maddi manevi hiçbir şekilde yanımda olmadı hayatımda 2 yada 3 kere ondan para almışımdır, tüm masrafım ve ilgim annemdeydi. Babamdan bir şey istediğimde ya da bir şeye şikayet ettiğimde " benden bu kadar evlen kocan daha iyisini yapsın" derdi. 24 yaşımda evlendim ama kocam daha da kötüsünü yaptı.....
İtiraf ediyorum evden kaçmak, uzaklaşmak kendi dünyamda kalmak için evlendim biraz da. Ama elbette eşimi de sevmişimdir, şimdi dönüp bakınca 12 sene öncesi çok uzak geliyor. Tembel bir kocam vardı, tembeldi ve en kötüsü kötü ahkaklıydı. Eve aylarca ben baktım, annemden para alarak. Çalışmadı, çalışmadığı gibi sömürdü beni. Kilolarımla dalga geçti, işyerindekiler bile senle dalga geçiyor derdi ve sanıyorum oradan bir kızla da ilişkisi vardı. Çünkü bir gece kaçar gibi ayrıldı oradan, artık orada kalamam diye. Ve kız da sürekli kayınvalidemi arayıp "keşke E gibi bir kocam olsa" diyormuş. Üç sene böyle cehennem gibi geçti, aşağılamalar, hakaretler, seks deseniz elbette yok, sanal aldatmalara başladı sonra da reele döküldü. Ki biz boşandık bir kaç ay sonra evlendi benim eşyalarımla.
Bunlar çok geride kaldı tabii ama ruh halimi ve yorgunluğumu bilin diye yazıyorum. Ben eşimden boşanınca ayrı eve çıkamadım, o sıra çok yi kazandığım bir işim vardı ama babamın namus bağımlılığı, annemin vicdanıma oynamaları derken baba evinde buldum kendimi. Ve yine gelsin aynı şeyler....
Kaç kere " sen bizim yüzümüzü eğdin, boşandın" cümlesini duydum hatırlamıyorum. Bir gün sinir krizi geçirmiştim " or***********luk mu yaptım, esrar mı sattım benden ne istiyorsunuz" diye... Hep böyle....
Ki bu namusa (!) çok düşkün babam her hafta bir sevgili değiştiren kuzenimin akıl hocası oldu, sevgilileri ile ilgili taktikler mi vermedi daha sonra. Neler neler.....
Her neyse. Ve ben 2012 de eşimle karşılaştım, hayat benim için tamamen değişti. Çok sevdim çok sevildim, seviliyorum. Aramızda 5 yaş fark var, ailesi buna ilk başta karşı çıksa da eşim kapı gibi arkamda durdu. Ve ben babam nikahta olmadan evlendim. ( Yine bir aile içi kriz sonucu ) Balayımda arkamdan çok dedikodu yapmışlar, annem sağolsun sms ile hepsini anlattı bana. Arkamdan konuşanlara höt diyemedi şimdi hepsiyle yağlı ballı akrabaların. Olan benim psikolojime oldu. OKB takıntılarım başladı, korkular, uykusuzluk, ani sinir krizleri derken ilaca başladım. Eşim de destek oldu, düzeldim. ( Kısmen )
Ama artık bıkkınım. Hayatta bir mücadeleye daha halim kalmamış gibi hissediyorum. Sanki kotamı doldurdum. Oysa hayat böyle olmamalı, yaşadığımız sürece devam etmeliyiz di mi ?
Şirketimiz kapandı, işletmemiz ayakta duramadı ve iş arıyorum. Ama karamsarım bu yaştan sonra bulamam diye düşünüyorum. ( Üniv. mezunuyum, Halkla İlişkiler ) Kilo vermem lazım ama bir adım atmışlığım yok bununla ilgili. Genç bir eşim var, ben de mutlu evliliği olan bir kadınım ve pozitif olmalıyım ama yapamıyorum. Kocama bakıyorum " bu adamın bu gülüşü için silkelen" diyorum ama yok. Ne olur benim durumumdan geçenler var mı bana yardım edin ? Bir senedir bu haldeyim belki de 35 yaş sendromudur geçer ?
Diğer konumda bahsi geçmişti, inanılmaz zor bir babayla pıstırılarak, envai çeşit hakaretlerle kavga kıyamet büyüdüm. Babam maddi manevi hiçbir şekilde yanımda olmadı hayatımda 2 yada 3 kere ondan para almışımdır, tüm masrafım ve ilgim annemdeydi. Babamdan bir şey istediğimde ya da bir şeye şikayet ettiğimde " benden bu kadar evlen kocan daha iyisini yapsın" derdi. 24 yaşımda evlendim ama kocam daha da kötüsünü yaptı.....
İtiraf ediyorum evden kaçmak, uzaklaşmak kendi dünyamda kalmak için evlendim biraz da. Ama elbette eşimi de sevmişimdir, şimdi dönüp bakınca 12 sene öncesi çok uzak geliyor. Tembel bir kocam vardı, tembeldi ve en kötüsü kötü ahkaklıydı. Eve aylarca ben baktım, annemden para alarak. Çalışmadı, çalışmadığı gibi sömürdü beni. Kilolarımla dalga geçti, işyerindekiler bile senle dalga geçiyor derdi ve sanıyorum oradan bir kızla da ilişkisi vardı. Çünkü bir gece kaçar gibi ayrıldı oradan, artık orada kalamam diye. Ve kız da sürekli kayınvalidemi arayıp "keşke E gibi bir kocam olsa" diyormuş. Üç sene böyle cehennem gibi geçti, aşağılamalar, hakaretler, seks deseniz elbette yok, sanal aldatmalara başladı sonra da reele döküldü. Ki biz boşandık bir kaç ay sonra evlendi benim eşyalarımla.
Bunlar çok geride kaldı tabii ama ruh halimi ve yorgunluğumu bilin diye yazıyorum. Ben eşimden boşanınca ayrı eve çıkamadım, o sıra çok yi kazandığım bir işim vardı ama babamın namus bağımlılığı, annemin vicdanıma oynamaları derken baba evinde buldum kendimi. Ve yine gelsin aynı şeyler....
Kaç kere " sen bizim yüzümüzü eğdin, boşandın" cümlesini duydum hatırlamıyorum. Bir gün sinir krizi geçirmiştim " or***********luk mu yaptım, esrar mı sattım benden ne istiyorsunuz" diye... Hep böyle....
Ki bu namusa (!) çok düşkün babam her hafta bir sevgili değiştiren kuzenimin akıl hocası oldu, sevgilileri ile ilgili taktikler mi vermedi daha sonra. Neler neler.....
Her neyse. Ve ben 2012 de eşimle karşılaştım, hayat benim için tamamen değişti. Çok sevdim çok sevildim, seviliyorum. Aramızda 5 yaş fark var, ailesi buna ilk başta karşı çıksa da eşim kapı gibi arkamda durdu. Ve ben babam nikahta olmadan evlendim. ( Yine bir aile içi kriz sonucu ) Balayımda arkamdan çok dedikodu yapmışlar, annem sağolsun sms ile hepsini anlattı bana. Arkamdan konuşanlara höt diyemedi şimdi hepsiyle yağlı ballı akrabaların. Olan benim psikolojime oldu. OKB takıntılarım başladı, korkular, uykusuzluk, ani sinir krizleri derken ilaca başladım. Eşim de destek oldu, düzeldim. ( Kısmen )
Ama artık bıkkınım. Hayatta bir mücadeleye daha halim kalmamış gibi hissediyorum. Sanki kotamı doldurdum. Oysa hayat böyle olmamalı, yaşadığımız sürece devam etmeliyiz di mi ?
Şirketimiz kapandı, işletmemiz ayakta duramadı ve iş arıyorum. Ama karamsarım bu yaştan sonra bulamam diye düşünüyorum. ( Üniv. mezunuyum, Halkla İlişkiler ) Kilo vermem lazım ama bir adım atmışlığım yok bununla ilgili. Genç bir eşim var, ben de mutlu evliliği olan bir kadınım ve pozitif olmalıyım ama yapamıyorum. Kocama bakıyorum " bu adamın bu gülüşü için silkelen" diyorum ama yok. Ne olur benim durumumdan geçenler var mı bana yardım edin ? Bir senedir bu haldeyim belki de 35 yaş sendromudur geçer ?
Alıştım çalışmaya ve kendi paramı kazanmaya, şimdi çok zor geliyor.
