- 18 Ocak 2021
- 1.546
- 2.424
Kızlar, doğma büyüme İstanbul’un Anadolu yakasında bir ilçeliyim, yaşayanlar kırılmasın diye isim vermiyorum, ailem eski İstanbullu, muhitin de yerlisi doğal olarak. Ancak, son 20 yılda özellikle çarşı pazar anlamında rağbet gören bir yer olup aşırı kalabalıklaştı. Bense lise bittikten sonra muhitimde neredeyse hiç sosyalleşmedim, arkadaş çevrem, alışkanlıklarım, yaşam kültürüm gittikçe farklılaştı. Bir süre önce de evlendim ve eşimin komşu ilçedeki evine yerleştim, burası da yaşamayan bir ilçe şansıma :) hiç gelişmemiş, 40 senedir her şey aynı. Evi kayınvalidem nikah hediyesi olarak eşime verdi sağ olsun. Bizim arzumuz ise bu evi satıp Suadiye ya da Fenerbahçe taraflarına taşınmak, eşimin işine daha yakın ve sevdiğimiz muhitler. Geçenlerde bunu ailemle paylaştım, ama şimdi yakın sayılırız, ben tek çocuklarıyım ve her gün görüşüyoruz, ikisinin de kronik hastalıkları var, bir elim hep üzerlerinde, çarşı pazar işlerini birlikte görüyoruz, anne babamda araç yok, ikisi de 70 yaş üzeri, ben de ilk çocuğuma hamileyim. Annem bana yakın olmak istiyor, ben de onlara yakın olmak istiyorum ama söz konusu ilçede ne zaman sokağa hatta evin balkonuna çıksam rahatsız oluyorum, Teksas sanki, çarşıya çıkıyorum insanlarla tartışıp eve öyle dönüyorum, insanları yontmaya çalışmak da ayrıca sinirimi bozuyor. Ev fiyatlarına gelecek olursak, annemlere yakın olan bölgede yeni binada 1,2 trilyon aralığında. Oldukça pahalı yani, bu arada babam da ilçeyi kendi kurmuş gibi sahipleniyor ve yatırım yapacaksak bu bölgeye yapmamızı bekliyor. Ben de 40 yaşına geldim daha iyi yaşamak istiyorum, çocuğum daha nezih bir semtte büyüsün istiyorum, mahalle okuluna bile versem daha farklı bir çevre olur diye umuyorum. Yine de ailem şehir değiştiriyormuşuz gibi davranıyor, yaşlılıktan belki de, benim de kafam hayli karıştı. Tek istediğim imkan varken bu şehirde daha iyi şartlarda yaşamak. Haklı mıyım, yoksa babamın dediği gibi, çıktığı deliği beğenmeyen kompleksli biri mi oldum…