Tavsiye bekliyorum

Elfidaa90

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
23 Ocak 2018
1.635
287
123
Arkadaşlar şöyle bir sıkıntım var benim ben tanıdık birini gördüğüm zaman ne konuşacağımı şaşırıyorum bu sefer bir şey söyliyim konu açayım derken saçmaliyorum aynısı bir arkadaşımla sohbet ederken de oluyor mesela bir konu hakkında konuşurken mantıklı bir fikir sunamıyorum cümlelerimi toparlayıp mantıklı yorumlar yapamıyorum ve yine saçmalamaya başlıyorum bu da zaten olmayan özgüvenimi iyice etkiliyor var mı böyle sorunu olup aşan veya bir tavsiyesi olan ?
 
Kendinizi konuşmak zorunda hissettiğiniz için böyle oluyor, sohbeti başlatan taraf olmak için kendinizi şartlandırdığınız için geriliyorsunuz ve konuşamıyorsunuz. Aklınızda sadece konuşmak zorundayım düşüncesi varken de herhangi bir konu bulamıyorsunuz.
 
Özgevininiz yok bu yüzden heyecanlanıp saçmalıyor olabilirsiniz. Sizin için en önemli kişi sizsiniz önce bunu fark etmelisiniz . Başkalarına rezil olur muyum diye düşünmekten sıyrılmalısınız.
 
Önce düşünüp, sonra konuşsanız desem çok mu kaba olur? Niyetim o değil de... Hani kendiniz üstünde çok baskı kurmuşsunuz, heyecan ve bu baskıyla konuşunca ortaya böyle şeyler çıkıyor bence. Bir şey söylemeden önce bir düşünce süzgecinden geçirseniz, kendi kendinize saçma bulduğunuz şeyleri de söylemeseniz... İlle ki her konu hakkında fikriniz olmak zorunda değil. Yorum yapmak yerine karşınızdaki kişinin anlattığı şey hakkında soru sorarak da muhabbete katılabilirsiniz. Belki bu sizi rahatlatır.
 
Kendi kendinize belli konular belirleyin. Mesela yaşı büyük olan tanıdık görünce "Merhaba x teyze, nasılsın, sağlığın nasıl" diye başla. Çocuğu olanlara çocuğu sor. Yoğun çalışana işi sor. Kişiye göre soru sor. Sonra bekle ve dinle. Kafanda ne söylesem, nasıl söylesem, yanlış olur mu, saçmalar mıyım falan deme. Dur, dinle, karşıdakine göre cevap ver. Mesela teyze dediki napayım kızım romatizma işte her yerim ağrıyor. Geçmiş olsun teyze e ilaç kullanıyor musun falan de. Çocuğu yaramaz olana eğitim sor falan, konuyla ilgili konuş yani.
 
Herkesin dışkılayan pırtlayan canlılar olduğunu düşün.
Uzayı düşün, koca samanyolu galaksisi içinde ve hatta kosmoslar içinde midir nedir işte onlar içinde bir noktanın noktasının noktasından küçük canlılar olduğumuzu düşün.
Hepimizin aynı oksijeni solumaya muhtaç varlıklar olduğumuzu düşün.
Hepimizin ölümlü olduğunu düşün.
Basite indirge.

Ben böyle yendim çoğu şeyi ve yenmeye de devam ediyorum. :)
Sonra kelimeler ne güzel dökülüyor bi görsen off, hem dürüst, hem samimi hem belli bir duruşlu. ^_^
 
Kendinizi geliştirmeniz lazım
Ama kitap okuyarak ama gazete ama haber ama siyaset vs takip ederek gündelik hayattan konular acabilirsiniz
Fikriniz veya ufkunuz yeterince geniş olmadıgı icin bocalıyor olabilirsiniz
 
Bazen bana da oluyor ortam sessizken kendimi kurtarıcı ilan edip ortaya bi laf atıp saçmalıyorum :)
 
Çok tatlısınız. ve çok güzel bir kalbiniz var.
 
allah allah ilginç bi durum heycan mı yapıyosunuz ki? Çok kitap okuyun, kitap okumak cümleleri daha iyi toparlamanıza yardımcı olur .
 
Bazen hepimize olan şey bu sanırım. Tıkanıp kalınca , konu açmaya çalışmak. Eskiden bende böyle durumlarda konu açardım. Ama artık ben de hiç sallamıyorum. Bırakın karşınızda ki konuşmaya çabalasın.
Hem her şeyi geçtim siz kimseyle sohbet etmek zorunda değilsiniz.
 
Çok güzel bir yöntem, sizi tebrik ediyorum :) Ben de böyle düşüne düşüne hayatın ne kadar anlamsız olduğunu keşfettim en sonunda Ama dediğiniz gibi artık hiç kimseden çekincem, utanmam kalmadı.
 

Yok o kadar olmadım ben ya, yine arada düğme iliklerim yeri gelir Ama utanmamın bayası gitti o kısım doğru
Anlamlı ve anlamsız aynı anda aslında. Felsefe günümdeyim tam, buraları sayfa sayfa feylosof edasıyla doldururum yazık olur hepimize, ondan ben kısa keseyim. Yok dayanamıyorum

Anlamlı ki şöyle; bir amaç-hedef varsa anlamlı. Mesela diyebilir miyiz bir Shakespeare (Googledan baktım yazılışını bile unutmuşum ), bir Einstein'ın hayatları anlamsızdı? I ıh, anlamlı hale getirdiler. Biz de getiririz. Ama gündelik bazda düşününce bi anlamı yok deyince çoook rahat ediyorsun. "Bu da ölecek be, bunun da burnu tıkansa gece uykusunda horluyordur" filan
 
banada oyle oluyor.ama konuşmak ıstemediğim insan olunca.karşılaşmak bıle ıstemıyorum ,yalandan muhabbet yalandan gulmüşlüğüm çok oldu ayıp olmasın dıye.neysekı anladılarda konuşmak istemediğimi laf atmıyolar artık çok mutluyum..onceden ınsanlara okadar çok saygım vardı ki.kıbar davranırdım konuşamazdım.ama baktımkı herkes pat kut çat pat ..öğrendım konuşmayı !onlar kımkı onlarda benım gibi peh dedım ve aldı başını gtti.yıne kırmamak (saygımdan)için çat pat konuşmam oyle.sadece mesafe koyarım herkesle konuşmam.
 
Felsefe gününü yakalamışken ne güzel olurdu konuşmak ama ölümlü dünyada, bitecek ve her gün aynı olan mesaide çalışmak zorundayım şu an Valla çok ince bir çizgi, ben senin yaptığın ayrımı yapamıyorum, direk depresyona çeviriyor
 
Doğru söylüyorsunuz işte sessizlik olunca ortam da konu açmaya çalışıyorum halbuki bırak onlar acsınlar hem de sacmalamamış olursun ama yok işte huy mecbur hissediyorum sanki kendimi konusmaya
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…