Bir tanecik prensesim var biz esimle ortak kararimiz baska istemiyoruz ama bazen o kadar uzuluyorum kiii minigime oyle yalniz hissediyorki hep cocuklu ailelere gitmemizi istiyor oturmaya maddi degilde manevi acidan istemiyorum hic kimsem yok buralarda

ne bileyim kkda dert okuya okuya dahada artti korkularim yaaa esimle ayrilirsak falan gibi dusuncelerim olustu kafamda empatide yaptim yoookkk yokkkk ikinci bir cocukla dahada zor ama soyle soyleyim benim kardeslerim ablam var harika gecti cocuklugum hic yalnizlik hissetmedim hic arkadas aramadim dertlerimde mutlulugumda onlar oldu yanimda halen daha dertlesiriz 1 haric dunyanin en iyi kardeslerine sahip oldugumu dusunuyorum canlarim benim onlar diger yarimmis gibi geliyorlar

sartlariniz iyiyse ikinciyi dusunun derim

yoksa tipki benim kizim gibi cocuk hep yalniz hissedecek kendini tek cocugu olan yasi ilerlemis insanlarin paylastiklari hikayelerde ne kadar cok pisman olduklarini duydum fikrim degisirse belki ilerde bir tane daha olur belkiiiii