eşim 2 kere yattı hastaneye ilaçlarını düzenli kullandı iyileşmişti 2 ay sonra ilaçları bırakmış yeniden atak geçirdi babam beni evine götürdü ne zaman ilacını düzenli kullanırsan gel karını kızını götür dedi eşim söz verdi içicem diye gittim 1 sene düzenli kullandı sonra sallamaya başladı 1 gün içti 1 gün içmedi son 1 sene hiç toparlayamadık 10 gün iyiyse 10 gün kötüydü bize şiddet hiç uygulamadı ama son atağında çok sinirli asabi olmuştu biraz atışmıştık o an elini kaldırdı kendimi korumasam vuracaktı yani ...kırıcı sözler söyledi kızımı alıp arabayla götürdü kızım çok korktu kızım 7 yaşında ...dine aşırı derecede yöneliyor bizi şeytan olarak görüyormuş daha neler neler ben korkuyorum ....hasta olduğu zaman kızımı evden yolluyorum ama ne zamana kadar devamlı baba hapını içtin mi diye soruyor bende sağlıklı büyüyeceğinden emin değilim devamlı değişen biri sabah kalkıyor dans ediyor akşam atak geçiriyor hastaneye götürüyoruz ...eşimin ailesinde yok bipolar ...eşim hastalandığında tedavisini tam yaptırmamışlar elalem duyacak diye 20 yaşında hastalanmış evlendiğimizde hasta olduğunu bilmiyordum ...sen evlimisin
Anlıyorum seni. Ama bu şartlar altında işin çok zormuş. Kızın da 7 yaşına gelmiş. Bilmiyorum kızını ezdirme. Ben çok ezildim o yönde. Babamdan hala tırım tırım kaçarım. Neye ne tepki vereceği belli olmuyor. Hep böyle sesim titreyerek konuşurum. Durduk yerde telefon eder küfreder kapatır. İnsanların yanında aşağılar. Benim hiç tahammülüm kalmadı ona.
Benim ailem de benim sorunlaırmı görüyolardı. Çıldırıp oraya buraya saldırdığım odamdaki her şeyi yere indirdiğim kendime zarar verme girişimlerim olmuştu ama ailem ergenlik bilmem ne üstünü örttüler. Muhtemelen eskilerin cahil kafa yapısı aman evde kalmasın diye korkmuşlardır.
Ben evliyim canım. Eşimle o yönde bir sorun yaşamadık. Zaten uzun bir beraberliğin sonunda evlendik babamı ve dedemi de biliyordu. Beni ilk psikiyatrste götüren eşim olmuştu 20 yaşındayken. O zamanlar sevgiliydik ailemden habersiz bir süre gittim çapaya. Sonra babam sgk dökümünden öğrendi benim psikiyatriste gittiğimi olaylar çıktı çok kızdı sen mi delisin ben mi diye bana tüm numaralaırnı sergilemişti :) Ailelerin böyle bir eğilimi oluyor malesef. Ama ben sevdiğim insana anlattım böyle oluyor arada diye. Yani bilsin diye de anlatmadım. Dertleşirken insan anlatıyor işte. Aman bilsin evlenmeden modunda değildim. Sevdiğim için sıkıntılarımı paylaşıyordum sonuçta. Keşke eşin de anlatabilseydi sana.
Eşimin durumdan rahatsız olacağı bir şey yok aslında. Var bazı şeyler ama düzelmek için çabam da var. Doktorumu aksatmıyorum artık. Ben ailemden uzakken çok iyiyim mesela. Bir de şu an hafif seyreden bir şey benimki. Umarım ilerde kötüye gitmez. Benim de çocuğum olucak bir gün inşallah. çocuğum beni öyle sinirli öfkeli görsün hiç istemem. Bir de dediğim gibi sosyalfobi var bende. Eşim ondan daha rahatsız. Beni arkadaşlarıyla falan tanıştıracağı zaman kalbim yerinden çıkacak gibi heyecan. Hiç konuşmuyorum. Tansyonum yükseliyor.
Dine özellike çok takık oluyorlar evet. Benim dedem çok dindar. Sabah herkesi uyandırıyomuş 6da mümin uyumaz diye evin içinde bağırıyormuş. :) Anlatacağı birkaç dini hikayesi var her gün onları anlatıp duruyor. Babam desen ateist kendileri. Dinleri çürütmekle meşgul. Bütün gün konuşuyolarmış öyle. Dedemle babam değil de yakında annem hastanelik olucak.
Ben mühendisim bu arada. Doktora yapıyorum. İşimi sevmesem de çok beni iyileştiriyor hissediyorum. Çalışmadığım zamanlar daha kötüyüm. Erken kalkmak akşam eve gelmek bir şeyleri yetiştirmeye çalışmak yoğun olmak her zaman iyidir. Eşinde malesef hiç çaba göremedim. Şimdi anlatınca hatırladım daha önce de okumuştum ben konunu. Çok zor durumun. Ailen arkandaysa tahammül etmek zorunda değilsin. Genç yaşında kendini yıpratma bu hastalık yüzünden.
