Tek tek arkadaşlarımın hamilelik haberlerini aldım. Karınlarının büyüdüğünü izledim. Onlarla birlikte hazırlandım. Bu arada her ay tekrarlayan adet kanamalarıyla bir türlü hamilelik müjdesini alamadım. İsimler seçtim daha müjdesi gelmeyen bebeğime, bu isimleri arkadaşlarım verdi bebeklerine. Onların heyecanını paylaştım büyüyüşlerini izledim. Banyo yaptırdıklarını, bebeklerinin saçlarını taradıklarını izledim. Benim için imkansız gibiydi anne olmak tüm tedaviler aşılamalar sonuç hep negatif. Tek çare tüp bebekti ve ben son şansımı kullanmaktan korkuyordum. Ya hiç anne olamıycaksam nasıl dayanırım diyodum. Tam 3 sene erteledim
tüp bebek tedavimi. Artık eşim denememiz gerektini söyleterek ilk randavumuzu aldı. Doktorum çok tatlı bir bayandı, rahattım onun yanında. Ve 10 ocak 2009 lucrin ile tedavim başladı. müthiş iğne korkuma rağmen iğnelerimi kendim yapıyodum. 2 şubat 2009 evet büyük gün bu gündü transfer günüm. O sabah farklı başlamıştı herşey ilkkez yaşayacaktım bunu miniklerim içimde olucaktı. merkeze gittiğimizde odaya alıp hazırladılar beni heyecandan duramıyordum. doktorum 4 enbriyo transfer ediceklerini çünkü 2 enbriyonun orta kalitede diğer 2 enbriyonunda düşük kalitede oldunu söledi. Şaşırmıştım ümidim kırılmıştı çok zayıf ihtimaldi benim için hamilelik transfer gerçeklerşti. Bebeklerimin transferden sonra birer boncuk gibi zıplayıp tutunmaya çalıştıklarını gördüm müthiş bişeydi bu. Bekleme süresi başladı 12 gün 9 sene bekleyen ben 12 günü geçiremiyodum. 10.günümde kanamam oldu ve yıkıldım hafifti ama kanamaydı sonuçta tüm ümidim kırıldı yoktu tutunamamıştı bebeklerim aklım sürekli onlardaydı. Ve 14 şubat 2009 yani sevgililer günü annem ve babmda bizdelerdi, annem kahvaltı hazırlamış tok karnına gideyim tahlil için kan vermeye diye ama lokmalar boğazıma diziliyordu gözyaşlarım söz dinlemiyor sessizce akıyordu.Evet kan tahlili için eşimin zoruyla kan verdim 1.30 saat bekleme süresi başladı. zaman durmuş gibiydi. Sonunda eşim geldi kapıyı açtığımda yüzü tuhaftı anlamaya çalışıyodum ama anlamak imkansızdı. Sonucu smlemediler doktoru arıcaz dedi beni telefonun oldu yere doğru götürdü birden sarıldıve ağlamaya başladı şaşkındım ne oldu diyordum sadece tek kelime söleyebildi eşim VAR var olan neydi anlamaya çalışıyodum arkasından HAMİLESİNNNNN dedi o an anlatılmaz bir duygu annem şaşkın bizi izliyo ne oldunu anlamaya çalışıyo bi yandan eşimin koluna vuruyodu ne oldu sölesene ne oldu diyodu. sonunda olmuştu 9 sene beklediğim haberim almıştım ama bişeyler eksikti onu hissedemiyodum . hiç bir hamilelik belirtim yoktu, korkuyordum taki onun minik kesesini görene kadar. Allahım ne güzel bişeydi bu bi an önce büyüsün kalp sesini duymak istiyordum. 7 haftalıktı bebeğim o dün kalp atışını duyucaktık. Sabah ağrı ve kanamayla uyandım kimseye bişey demedim çünkü o gün kontrol günümüzdü. balıkesirde yaşırum ve tüp bebk merkezi bursadaydı yola çıktık. Ağrım şiddetlendi yol bitmek bilmedi vemasadayım korkuyla yatmıştım ya ona bişey olduysa. Doktorum ultrasonu karnımda gezdirdikçe korkum arttık bebeğim bir türlü ekranda görünmüyordu. Minik kalbi atmıyor olması gereken yerde değildi. İşte yıkıldığım an bebeğimi kaybediyordum düşük başlamıştı. Bu olmamalıydı çok beklemiştim sabretmiştim ama sınavım henüz bitmemişti. Tekrar denemek için 6 ay beklemem gerekiyordu çok uzundu bu zaman geçermiydi. geçti evet tekrar tedaviye başladık iğneler, yumurta toplama ve transfer günü geldi 19 ağustos 2009 bu sefer 3 enbriyo transfer edildi 2 tanesi yüksek kalitede 1 tanesi orta kalitede ve bekleme süresi offf 14 gün beklicektim bu sefer çok uzundu. Eve yardımcı almıştım tüm günümü yatarak geçiriyordum ve tahlil günü geldi 1 eylül 2009 eşim sonucu alıp geldi bu sefer doktoru aramamıştı benim aramamı istedi. 322 tahlil sonucu yüksekti ama ne demekti. Doktorum süper bu sonuç çok güzel dedi ve ekledi ikiz bebekler sorun olurmu dedi şaka gibiydi yani benim ikizlerimmi olucak şimdi ay inanamıyordum rüya gibiydı. Onalrı görmek için sabırsızlanıyordum ve evet 5 haftalık hamileyim bebklerime BENİM İKİ MİNİK DUTUM diyordum. ekranda görddüm onlar çok heyecan vericiydi. Sorun vardı bu seferde bebeklerimden birinin gelişmesi iyi değildi doktor kaybedebilirsin dedi. Dualar ettim dutlarım birlikte kalın diye bebeğim beni bırakmasın diye çok şükür 7 haftalık olduklarında pıt pıt atan kalp atışlarının ışığını izledik dutlarım gayet iyidi ve benimleydi. Herşey yolundaydı karnım büyümüştü bile sanki 4 aylık gibilerdi göbeğimi seviyor hayeller kuruyor,tüm günümü onlarla konuşarak geçiriyordum. İnternetten birsürü sayfa okumuş nasıl beslenmem gerektini onlar doğdujtan sonra nasıl davranmam gerektine kadar herşeyi öğrenmiştim üstelik daha 9 haftalıklardı. 7 ekim 2009 o gece ıslaklık hissederek uyandım ve lavoboya koştum aman allahım buda neydi sanki bedenimdeki tüm kanlar akıyodu kanamam başlamıştı. Ağlamaya başladı saat gecenin üçüydü.Apar topar hastaneye gittik ultrasonda gördüm onları rahatladım fakat kanamam sürüyordu hastaneye yattık. Ertesi gün kadın doğum hastanesinde yattığım için bizim katta hep hamileler yatıyordu ve dutlarımı duyan beni görmeye odama geliyordu. Annemle gülerdik onlar gidince ikiz olunca farklımı sanıyorlar acaba derdik hastane günleri hem eylenceli hem korkulu geçti kanamam kesilmişti bir gün sonra rahim ağzı dikilecek. Ama olmadı o sabaha kanamayla uyandım ve yataktan kalkmam kesinlikle yasaktı.Ve dutlarım artık çok belirgindi kıpırdıyolardı ekranda onları izlemek çok güzeldi gayet iyiler hatta doktor amcaları takıldı bize bebeklerim birbirine arkasını dönmüş bunlar çok yaramaz annesi bak küsmüşler birbirlerine demişti. Allahın bana verdiği mucizesi onlar çok güzel görünüyorlar benimdi bizim bebeklerimizdi onlar. 10 ekim 2009 saat 21.30 aniden başlayan karın ağrısı sanki gaz sancısı gibi hastanede yattığım dönemde tüm hemşireler doktorlar çok ilgilidi ağrım başladığında korkulacak bişey olmadını sölediler çünkü bebekler gayet iyiydi birden bire gelen ilk bebeğimdi onu kaybetmiştim. Eşimi aradım bebeğimizin biri düştü diye ağrım kesilmişti diğeri benimle kalmaya kararlıydı sanki ama 10 dakika sonra onuda kaybettim. O hastane odası bi anda cehenneme döndü dutlarım gitti yoklar artık tüm hayallerim sona erdi allahım sınavım bitmemişmiydi. Herşey yolundayken nedenneden bu oldu neden gitti bebeklerim acımın tarifi yok yıkıldım. Artık elim karnımda evimde bulunan boş odanın kapısında durup beşiklerini nereye koyacağımı hayal edemiyordum. Onlarla konuşup bir an önce büyüyün size ciciler alıcam sabırsızlanıyorum diyemiyordum acaba kızmı erkekmi neydi cinsiyetleri bilmek isim aramama gerek yoktu bitmişti herşey bitti ben asla anne olamıcakmıyım hamile kalmamakmı yoksa hamile kalıp onların kıpırdanışlarını görüp kaybetmekmi hangisi daha zordu bu soruya bir türlü cevap bulamıyorum. 2009 bana en güzel müjdeleri ve arkasında acılarını yaşattı.Dutlarımın görüntüsü hala gözümün önünde hiç gitmiceklerde. Şimdi tedavim tekrar başlıyor kromozom analizigenetik tanı için kan gönderdik sonuçlar önümüzdeki hafta gelicek ve önümüzdeki hafta hiperoskopi işlemi yapılacak beni neler bekliyo bilmiyorum bundan sonraki her adımı sizinle buradan paylaşacağım ben bebeğimi kucağıma alana kadar pes etmiycem benimle aynı kaderi paylaşan arkadaşlar burdan birbirimize destek verelim sırayla müjdelerimizi paylaşalım bebeklerimizin resimlerini paylaşalım bizi bizden başkası asla anlamazzz hepinize şimdiden çok teşekkürler 2010 bebklerimizin geldiği yıl olsun ayrıca 6 ocakta hiperoskopi oldum ve rahim ağzı açıklığım olduğu sölendi.ocak sonundaki adetle tedavime karar vericez kısa protokol mü yoksa uzun protokolmü diye ve hamileliğimin 12.haftasında rahim ağzına dikiş atılacak bu sefer sürekli yatmam gerekicek sanırım ama dutlarım bana dönsün ben herşeye razıyım rabbim yardımcımız olsun
bu cümleleri yazarken hayatın bana daha ne acılar getirceni bilmiyordum.3.denemem negatif sonuçluydu ve iki ay bekledikten sonra tekrar eski doktorumla 4. kez tedaviye başladım.yine mutluydum ikiz bebeklere hamileydim ilk günler heyecanlıydım şükrediyordum dutlarım benimleydi yine 7 haftalıkken bebeklerden birinin gelişmesi geriydi ve onu kaybedebilirdim.kaybettimde tek bebekle devam etti hamileliğim bebeğim iyiydi fakat kardeşi hala rahmimdeydi vücut onu atmaya çalışıyordu kanamalar başladı hastanede 3 gün evde 4 gün geçen haftalar kesilmeyen kanamalar tam 16 hafta böle devam etti yatağa bağlı yatarak geçiridim günlerimive kaybettiğim bebeğim tamamen yok oldu kanamalarım durdu şükürler olsun diye dualar ediyordum kurban kestim ve bebeğimin cinsiyetini öğrendim kızım olucaktı umutluydum artık bebeğim benimle kalmaya karar vermişti 5.ayda hazırlıklara başladım hatta eşim kızıyordu erken diye ama içim dinlemiyordu herşeyi almak istiyordum aldımda.nerden bilebilirdim bi gece aniden suyum geliceni
evet 21 haftalıkken bi gece suyum geldi apar topar hastaneye gittik balıkesirde yaşıyorum takibimi yapan doktorum bursada hemen yola çıktık ve doktorum gecenin 3 de beni kapıda bekliyordu hemen ultrason ve bebeğim iyiydi suyum çok azdı zor bi sürece girmiştik ve 2 haftaya ihticaımız vardı wc bile kalkmadan yatıcaktım hastanede bebeğim doğana kadar en azda 2 hafta doğmaması gerekiyordu ama bebeğim 3. gün doğmaya karar verdi ve doğum yaptım bebeğimi kaybettim.acımın tarifi yok bebeğimi alıp balıkesire getirdiler dedemin ayak ucuna gömmek için benim öpüp koklamaya kıyamayacağım pamuklara saracağım kızımı dedemin ayak ucuna defnettiler yüzünü görmedim kokusunu duymadım rabbimden hep sabır diledim ilk yağmur en zoruydu bebeğimin üzerine yağan yağmurdu bu hıçkırıklarla ağladığım saatlerdi yağmur vakitleri.hayat çok acımasız kaderde yoksa elden bişey gelmiyor şimdi yine tedaviye başlıyorum ekim ayında allah bu sefer kucağıma aldırsın.
veeeee bir yıl zonra 14 kasım 2011 tarihinde lucrin kullanmaya başlayıp 5.deneme startını aldık rabbim bu sefer hikayemi mutlu sonla bitirmek nasip etsin.malesef bu seferde kimyasal gebelik yaşadım 12. gün bthcg değerim sadece 26 ve yılbaşı günü kanamam başladı.pes etmek yok tekrar deneyeceğim dedim ve tekrar başladım 16 mart 2012 yumurta toplama işlemim yapıldı ve 13 yumurta toplandı 6 adet 1. kalte enbriyo oluştu 19 mart 2012 pazartesi 2 tane transfer edildi ve kalan 4 adetini ilk kez dondurdum şimdi transferimin 3.günü ben hiçbir şey hissedemiyorum sadece yatıyorum tv ve pc ile vakit geçiriyorum ve inanıyorum elbet bir gün bu yazımın sonucuna şükürler olsun bebeğimizi kucağımıza aldık yazıcama rabbim yardımcımız olsun hayırlı evlatlar nasip etsin(aminn)
