- 29 Haziran 2014
- 2.568
- 1.628
- 133
- 35
Benim gibi olan var mı? Bayramlarda, iyi kötü günde, hep mesajla iletişime geçmeyi seviyorum. Yani arayıp hal hatır sorma, konuşma isteği bende yok. Böyle olunca da çok hayırsız biri olarak görünüyorum yakınlarım, arkadaşlarım tarafından. Hiçbir zaman önemli günlerde arayan taraf ben olmadım en samimi arkadaşlarımla bile hep mesajlaşırım, nadir olarak aramışımdır. Hatta arandığım zaman gerilirim çoğu zaman, ne konuşacağım ne diyeceğim vs. bir de konu bulamıyorum, nasılsın, ne var ne yok vs. hep aynı çizgide. Bir süre sonra tıkanıyor. Akrabalarımı, arkadaşlarımı, büyüklerimi çok çok seviyorum yani aramadığım için insani özelliklerden yoksun, soğuk ve hayırsız olarak tanımlanmak üzüyor beni. Sosyal hayatta da bir araya geldiğim insanlarla çokça konuşurum, eğlenirim iletişimde sıkıntı yaşamam hiç. Sadece ilk harekete geçen ben olmam çoğu zaman. Bir buluşma bir gezi ayarlama hamlesi benden gelmez genellikle. Nasıl aşabilirim bu durumu? Kendimi değiştirebilir miyim onu da bilmiyorum.
Arayanlardan çok uzun konuşmayacaklara, cevaplamazsam ayıp olur dediklerimle konuşuyor, sonradan görürsem dönüş yapıyorum. 
Genelde de mesajla dönüş yapıyorum.
Kırk saat yazasıya kadar 2dk konusmak daha mantıklı gelir. Ha bide niye resimli mesaj atılır cumalar da, bayramlar da vallaha galeriden temizlemesi zor oluyor. 
Normal zamanda da sevdiğim birkaç kişi dışında tlfnda konuşmayı sevmiyorum. 
Ben de hiç sevmiyorum. Anne tarafı da baba tarafı da çok kalabalık. İyi günlerinde de kötü günlerinde de kalben de fiziken de hep yanlarında olurum ama telefon konuşmalarını hiç sevmiyorum. Bizde de herkes pek seviyor uzun telefon konuşmalarını, bir ben böyleyim sanıyordum 
Aile Whatsapp grupları kurtardı beni. Bayramlar yaza geliyor herkes yazlıkta, tatilde. Oradan topluca kutluyorum artık tatil yapıyorsunuz şimdi bölmeyeyim keyfinizi diye başlıyorum cümleye
