Benim gibi olan var mı? Bayramlarda, iyi kötü günde, hep mesajla iletişime geçmeyi seviyorum. Yani arayıp hal hatır sorma, konuşma isteği bende yok. Böyle olunca da çok hayırsız biri olarak görünüyorum yakınlarım, arkadaşlarım tarafından. Hiçbir zaman önemli günlerde arayan taraf ben olmadım en samimi arkadaşlarımla bile hep mesajlaşırım, nadir olarak aramışımdır. Hatta arandığım zaman gerilirim çoğu zaman, ne konuşacağım ne diyeceğim vs. bir de konu bulamıyorum, nasılsın, ne var ne yok vs. hep aynı çizgide. Bir süre sonra tıkanıyor. Akrabalarımı, arkadaşlarımı, büyüklerimi çok çok seviyorum yani aramadığım için insani özelliklerden yoksun, soğuk ve hayırsız olarak tanımlanmak üzüyor beni. Sosyal hayatta da bir araya geldiğim insanlarla çokça konuşurum, eğlenirim iletişimde sıkıntı yaşamam hiç. Sadece ilk harekete geçen ben olmam çoğu zaman. Bir buluşma bir gezi ayarlama hamlesi benden gelmez genellikle. Nasıl aşabilirim bu durumu? Kendimi değiştirebilir miyim onu da bilmiyorum.
annemle bile çok kisa konusurum o yûzden k ne der ne düsünür pek umursamam
