Bu 'bakmak zorunda değil' ifadesi bana köksüzlüğü, sevgisizliği, merhametsizliği çağrıştırıyor.
İnsanoğlu, binlerce yıldır aile kavramını oluşturmuş. Zor zamanında destek olmak, kötü gününde yanında olmak, sevincine ortak olmak vs.aile kavramının içindedir bence. Eğer evladımıza zor gününde el uzatmayacaksak, anne-babamıza hastalıkta yardimcı olmayacaksak o zaman niye aileyiz? Birbirimize sokaktaki insandan farklı olmayacaksak ne anlamı var o zaman?
Hastadır, kendisi bakıma muhtaçtır, kimse zaten yardım istemez. Ama bu kadar bencillik bence normalleştirilmemeli.
Kendisi ihtiyaç duyduğunda ilk kimin kapısını çalacakmış, bir sorun bence.