İyi akşamlar hanımlar. Büyük çıkmazda hissediyorum kendimi, bazen gerçekten çıldırmama ramak kalıyor. Sorunum oğlumun bitmek tükenmek bilmeyen inadı, herşeye direnmesi, kendi isteklerini sürekli yaptırmaya calışması. Bebekliğınden beri her konuda çok zorlandım yıllarca düzelir diye bekledim ama yok düzelmiyor. Yıllarımız uyku terörüyle, katılma nöbetleriye, ağlama krizleriyle geçti ve artık tükendim. Çok güzel yönleride var çok merhametli ve duyarlı bir çocuk, sosyal, enerjik ve zeki bir çocuk. Ama asiliği beni yıldırdı. Bazen kan beynime sıçrıyor o derece inatlaşıyor insanla.
Önümüzdeki ay 8 yaşını dolduracak artık inatlaşma dönemini çoktan aşmış olmamız gerekmezmiydi ya. Anne baba otoritesini kabullenmez, kurallara karşı sabrimin son damlasına kadar direnir. Birşey istediği zaman yok dendiğinde ortalığı birbirine katar. Ne yapacağım ben bu çocukla ya izah ediyorum olmuyor, tepki gösteriyorum olmuyor, ceza veriyorum yine olmuyor. İnanılmaz zor bir yapisi var emdiğim sütü burnumdan getiriyor bazen. Çevreme bakıyorum başkalarının yanında çocuğuna el kaldıran, aptal, gerizekali defol diye rencide eden annelerin çocuklarına bakıyorum daha uysallar ya. Ben hiç bir zaman boyle yaklaşmadım çocuguma, böyle davranmasına sebep olacak şekilde simartmadımda. Hep izah etmeye çalıştım yok anlatmaya çalıştım ama olmuyor.
Kendinden iki yaş küçük kardeşi var onada kötü örnek oluyor. Kardeşi sürekli onu örnek alıyor o bir konuda inatlasinca oda abisini örnek alıyor hemen inatlasip ağlayıp ayaklarını yere vurmaya başlıyor. Birken iki oluyorlar. Hal böyle olunca çok yıpranıyorum. Annelik çok güzel evet ama bir o kadarda zor. Sadece içimi dökmek istedim..