- Konu Sahibi Laktozsuzsut
- #1
Merhabalar
Derdim tamda başlıkta belirttiğim gibi, aslında annemi seviyorum, şu an gün ışığında olan hiçbir problemimiz yok, günde 1-2 defa haberleşiriZ. başka şehirlerde yaşıyoruz ama öZleyemiyorum görüntülü konuşma yapsak sıkılıyorum sürekli esniyorum, görüntüsüz konuşurken halim yok sesim çıkmıyor üstüme bir ağırlık çöküyor. O an içim çekiliyor gibi oluyor. Çok sık bir araya gelemiyoruz, geldiğimizde işler daha fena, üzerimdeki ağırlık gitmiyor hiçbirşey yapamadan yatıyorum sürekli. Normalde çok aktif, yerinde duramayan, enerjisi yüksek biriyim. Bunları yazarken bir yandan utanıyorum insan annesi hakkında hiç böyle hisseder mi diyorum. Ama malesef bu düşünceme engel olamıyorum.
Annemle çocukluğumda aramızda bir bağ yoktu, genç kızlık döneminde sıkı bağlandık biraz aklım ermeye başlayınca geçmiş için ona hak verdim kendi içimde onu affettim. Sonra evlendim bir evladım oldu ve ben annemden soğumaya başladım. Burada da okuyorum yeni doğum yapanlar, hasta olanlar yanlarında hep annelerini istiyorlar bense resmen gelecek diye bizi hiçbir şekilde koruyamadan büyütmüş olduğu halde bana akıl verecek işlerime karışacak ben bir tepki verip kalbini kırıcam diye korkuyorum
Hem enerjim tükeniyor hemde resmen varlığından rahatsız oluyorum. Bunu hissettirmemek için çok çabalıyorum. Kimi görsem annesi gibi olmak istiyor, onun tecrübesinden yararlanıyor, akıl danışıyor, zor dönemlerinde yanında annesini istiyor. Bense annem gibi bir anne olmamak için tüm imkanlarımı zorluyorum şu an. Yani herkes annesi gibi bir anne olmaya çabalarken ben onun gibi olucam diye korkuyorum.
Aslında kişilik olarak Hiçkimseye zararı olmayan bir yapısı var aslında aksine çokta yardımcıdır galiba ben erken çocukluk dönemimde yaşadıklarımı affedemiyorum. Cahillikle ve çaresizlikle yapılan hatalar 30 yıl sonra karşıma dikildi affetmeye çabalıyorum olmuyor.
Duygularım çok karışık, kötü ifade etmiş olabilirim. Anneler günü sebebiyle hassaslaştım sanırım. Ne yapabilirim nasıl affedebilirim bilemiyorum. Hissettiklerim için utanıyorum. Kimseyle konuşamıyorum. Dışardan bakıldığında ilişkimizde sorun yok gibi ama aklım erdikçe içten içe kinlenip soğuyorum ne yapabilirim nasıl affedip devam edebilirim bir fikrimde yok.
Derdim tamda başlıkta belirttiğim gibi, aslında annemi seviyorum, şu an gün ışığında olan hiçbir problemimiz yok, günde 1-2 defa haberleşiriZ. başka şehirlerde yaşıyoruz ama öZleyemiyorum görüntülü konuşma yapsak sıkılıyorum sürekli esniyorum, görüntüsüz konuşurken halim yok sesim çıkmıyor üstüme bir ağırlık çöküyor. O an içim çekiliyor gibi oluyor. Çok sık bir araya gelemiyoruz, geldiğimizde işler daha fena, üzerimdeki ağırlık gitmiyor hiçbirşey yapamadan yatıyorum sürekli. Normalde çok aktif, yerinde duramayan, enerjisi yüksek biriyim. Bunları yazarken bir yandan utanıyorum insan annesi hakkında hiç böyle hisseder mi diyorum. Ama malesef bu düşünceme engel olamıyorum.
Annemle çocukluğumda aramızda bir bağ yoktu, genç kızlık döneminde sıkı bağlandık biraz aklım ermeye başlayınca geçmiş için ona hak verdim kendi içimde onu affettim. Sonra evlendim bir evladım oldu ve ben annemden soğumaya başladım. Burada da okuyorum yeni doğum yapanlar, hasta olanlar yanlarında hep annelerini istiyorlar bense resmen gelecek diye bizi hiçbir şekilde koruyamadan büyütmüş olduğu halde bana akıl verecek işlerime karışacak ben bir tepki verip kalbini kırıcam diye korkuyorum
Hem enerjim tükeniyor hemde resmen varlığından rahatsız oluyorum. Bunu hissettirmemek için çok çabalıyorum. Kimi görsem annesi gibi olmak istiyor, onun tecrübesinden yararlanıyor, akıl danışıyor, zor dönemlerinde yanında annesini istiyor. Bense annem gibi bir anne olmamak için tüm imkanlarımı zorluyorum şu an. Yani herkes annesi gibi bir anne olmaya çabalarken ben onun gibi olucam diye korkuyorum. Aslında kişilik olarak Hiçkimseye zararı olmayan bir yapısı var aslında aksine çokta yardımcıdır galiba ben erken çocukluk dönemimde yaşadıklarımı affedemiyorum. Cahillikle ve çaresizlikle yapılan hatalar 30 yıl sonra karşıma dikildi affetmeye çabalıyorum olmuyor.
Duygularım çok karışık, kötü ifade etmiş olabilirim. Anneler günü sebebiyle hassaslaştım sanırım. Ne yapabilirim nasıl affedebilirim bilemiyorum. Hissettiklerim için utanıyorum. Kimseyle konuşamıyorum. Dışardan bakıldığında ilişkimizde sorun yok gibi ama aklım erdikçe içten içe kinlenip soğuyorum ne yapabilirim nasıl affedip devam edebilirim bir fikrimde yok.
Son düzenleme:
Annenizi olduğu gibi kabul eder ve size hayat veren hiçbir ehemmiyeti yoksada vücudunu sizi doğurmak için deforme eden sütünü çekinmeden seve seve veren kadın olarak ( ki ben emzirmeyi oldum olası sevmedim ama 2 yaşına kadar çocuklarımı yüksek menfaatleri gereği emzirmişimdir), uykuduz gecelere meydan okuyan kadın olarak görürseniz; evladınız var en iyi siz biliyorsunuz. Yani gençliğinizi ergenliğinizi bilemem herkesin tramvaları var. Ancak sizinki biraz garip bir yaklaşım benim nazarımda. Yardım alın uzmana görünün aşın bu duyguları derim ben.
Ebeveynlerimiz illa vıcık vıcık ilişki kurulması gereken varlıklar değiller. Her daim saygı sevgi yardım şefkat evet,ama bireyselleşmenin önüne de geçmemeli..Kıyas yapmamaya çalış,sen herkes değilsin. Dışarıya çık ve bak,hayvanlar bile birbirinden farklı karakterde..ki biz insanız..
